Είδαμε την παράσταση "Αίας" σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη

Στην Τροία,μετά το θάνατο του Αχιλλέα,οι Έλληνες όφειλαν να παραδώσουν τα όπλα του ως βραβείο στον ανδρειότερο άντρα.Αυτός ήταν ο Αίας,ο δεύτερος μετα τον Αχιλλέα,αλλά εκείνοι μετά από νοθευμένη ψηφοφορία έδωσαν τα όπλα στον Οδυσσέα.Ο Αίας,νιώθοντας την αδικία σε έντονο βαθμό,έχασε τα λογικά του.Προσβεβλημένος όπως ήταν και οργισμένος επιχειρεί να πάρει εκδίκηση.Θολωμένος πια,νομίζοντας πως επιτίθεται σε ανθρώπους αρχίζει να σκοτώνει κοπάδια ζώων δίχως να καταλαβαίνει την αποτρόπαιη πράξη του.Όταν ξυπνάει από την παραφροσύνη που τον έχει καταβάλλει και συνειδητοποιεί το κακό που έκανε αποφασίζει να βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή του για να αναζήτησει τη λύτρωση στον άλλον κόσμο.Κατά την προετοιμασία της ταφής του νεκρού πια Αία παρουσιάζονται οι Ατρείδες,ο Μενέλαος και ο Αγαμέμνων και απαγορεύουν στον ετεροθαλή αδελφό του Τεύκρο να τον θάψει με τις τιμές που του αρμόζουν.Έτσι ξεκινάει μια αντιπαράθεση μεταξύ τους την οποία διακόπτει ο Οδυσσέας με την παρέμβασή του.Ο ίδιος αναγνωρίζει  πως ο Αίας είναι ο γενναιότερος όλων και δικαιούται να λάβει ως βραβείο τα όπλα του Αχιλλέα.Γι ‘αυτό τους παρακινεί να επιτρέψουν στον Τεύκρο τη νόμιμη ταφή του.

Η συγκεκριμένη τραγωδία γράφτηκε μεταξύ 450 και 440 π.Χ και είναι η αρχαιότερη από τις επτά σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή και μέρος της τριλογίας Αίας-Τεύκρος-Ευρυσάκης.

Στο Θέατρο Βεάκη ο Γιώργος Νανούρης,βασιζόμενος στη μετάφραση του Νίκου Παναγιωτόπουλου,στήνει έναν μονόλογο με ρίσκο καθώς βασίζεται στις πολλές δυνατότητες του πρωταγωνιστή.Φαίνεται να έχει μελετήσει λεπτομερώς την τραγωδία,αλλά δεν περιορίζεται σε αυστηρό και καθορισμένο πλαίσιο.Δίνει μια αλλιώτικη προσέγγιση του έργου χωρίς να αλλοιώνει την υπόθεση του αρχαίου δράματος..Ο σκηνοθέτης ξυπνάει την ευαισθησία και την υπομονή του θεατή και του ανοίγει τα αφτιά να ακούσει όσα πρέπει να ακούσει.Παίρνει μία τολμηρή σκηνοθετική θέση καθώς προσαρμόζει όλους τους ρόλους πάνω σε έναν ηθοποιό,αψηφώντας το ενδεχόμενο της αποτυχίας.Και τα καταφέρνει!
Πολύ εύστοχη και η έναρξη της παράστασης στην οποία ο ηθοποιός αφηγείται την υπόθεση που πρόκειται να παρακολουθήσουμε.

Κορυφαίο συστατικό της παράστασης αποτελεί η ερμηνευτική προσέγγιση του Μιχάλη Σαράντη ο οποίος διαχερίζεται με επιτυχία το μεγάλο βάρος αυτών των δύσκολων ρόλων.Η ερμηνευτική βαθύτητα του συγκεκριμένου ηθοποιού με εντυπωσιάζει κάθε φορά που τον παρακολουθώ.Ως Αίας είναι συνταρακτικός στις σκηνές της τρέλας και αναδεικνύει την ανδρεία του ήρωα.Και στους υπόλοιπους ρόλους όμως δίνεται ψυχή τε και σώμασι καθώς τους συνταιριάζει μεταξύ τους αρμονικά.Ο Μιχάλης στην παράσταση μοιάζει να έχει πλάσει ένα δικό του ξεχωριστό κόσμο μέσα από τον οποίο ξεχυλίζουν η πείρα και το ταλέντο ενός σπουδαίου ηθοποιού.

Παρ’όλο που οι θεατές κάθονται σε καρέκλες τοποθετημένες στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη,το κάδρο της παράστασης δεν περιορίζεται εκεί πάνω αλλά εξαπλώνεται παντού μέσα στην αίθουσα.Στα καθίσματα της πλατείας και στον κεντρικό διάδρομο,στον εξώστη,ακόμα και στα παρασκήνια και στο φουαγιέ.Με αυτόν τον τρόπο ο ηθοποιός μοιάζει να μας φωνάζει: «Το θέατρο μου ανήκει!».

Καταπληκτική η ιδέα της συμμετοχής του ζωγράφου Απόστολου Χαντζαρά στην παράσταση ο οποίος επάνω σε έναν πάγκο δημιουργεί τις προσωπογραφίες των ηρώων.Ο Μιχάλης χρησιμοποιεί αυτά τα πορτρέτα κατά τη διάρκεια τους έργου και τους δίνει ζωή.Αυτά αποτελούν και τα μοναδικά σκηνικά της παράστασης.Οι φωτισμοί συμβάλλουν αισθητά στην εναλλαγή των ρόλων και των σκηνών.

Συνοπτικά,ο «Αίας» είναι ένας μονόλογος με δράση,μεγάλες εντάσεις και με έντονη υποκριτική και σκηνοθετική γοητεία.Αποδίδει με σεβασμό τα μηνύματα του κειμένου και γενικά είναι μία πολύ προσεγμένη δουλειά.

Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση «Αίας» εδώ