Η Ανθή Σαββάκη μιλάει στο Theater Stage

Η ηθοποιός Ανθή Σαββάκη μας αποκαλύπτει τους ρόλους που ερμηνεύει στην παράσταση "Το αίμα" στο Θέατρο Altera Pars. Επίσης μας μιλάει για το μικρόβιο του θεάτρου το οποίο της "κόλλησε" σε μικρή ηλικία.

Πες μας δυο λόγια για τους ρόλους σου στην παράσταση «Το Αίμα», η οποία ανεβαίνει στο Θέατρο Altera Pars.

Στην παράσταση «Το Αίμα» του Σέρτζι Μπελμπέλ έχω αναλάβει τρεις διαφορετικούς ρόλους στις τρεις μεσαίες σκηνές του έργου: την ΚΟΠΕΛΑ (στο πάρκο), την ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ και την ΕΡΩΜΕΝΗ. Έτσι ακριβώς, με κεφαλαία, περισσότερο σαν τίτλος παρά σαν όνομα, είναι γραμμένα τα ονόματα των ρόλων μου. Και αυτό, πιστεύω, είναι άκρως ενδεικτικό για την σημασία αυτών των ρόλων στην πλοκή του έργου. Οι γενικοί αυτοί τίτλοι – ταμπέλες που φοράει σε αυτές τις τρεις γυναίκες ο Μπελμπέλ ήταν και η αφετηρία μου για το ξεκλείδωμα των ρόλων. Στις σκηνές αυτές (ζευγάρι στο πάρκο που φλερτάρει, συνάδελφοι αστυνομικοί εν ώρα διαλείμματος και ερωμένη στην πισίνα της βίλας της),  οι γυναίκες που καλούμαι να ερμηνεύσω είναι άμεσα αναγνωρίσιμες και καθημερινές, όπως και οι συνθήκες στις οποίες τις τοποθετεί ο συγγραφέας. Με στόχο αυτήν την καθαρότητα λοιπόν, που αγγίζει τα όρια του συμβολισμού, έψαξα να βρω τα υλικά για να κατασκευάσω τους τρεις ρόλους μου. Είναι, βέβαια, τρεις διαφορετικές γυναίκες, όχι τόσο στην ηλικία, όσο στον τρόπο σκέψης. Οι τρεις αυτές γυναίκες έρχονται σε σύγκρουση με τρεις διαφορετικούς άντρες, σε τρεις διαφορετικές καταστάσεις, στο πλαίσιο μιας - εκ πρώτης μόνο όψεως -  «ανάλαφρης» καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που, όπως αποδεικνύεται, εγκυμονεί συνεχώς την ωμή βία, το φόβο και, φυσικά, το αίμα.

    Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με τον καλλιτεχνικό χώρο και να ακολουθήσεις το θέατρο ως επαγγελματικό προσανατολισμό;

Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου σε πολύ μικρή ηλικία, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, όταν και άρχισα να παρακολουθώ τις πρώτες μου παραστάσεις. Από τότε, λοιπόν, δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει κάποια χρονιά που να μην έχω δει θέατρο ή να μην συμμετέχω σε κάποια θεατρική ομάδα. Η αγάπη για το θέατρο και την τέχνη, γενικότερα, είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Επίσης, οι σπουδές μου στην Αγγλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης, καθώς και το μεταπτυχιακό μου πάνω στη Σύγχρονες Πρακτικές για Περφόρμανς στο Royal Holloway στο Λονδίνο με ώθησαν με περισσότερη αποφασιστικότητα στο θέατρο ως ανάγκη και ως στόχο ζωής.  Έτσι, η  φοίτησή μου στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν ήρθε, σχεδόν, σαν φυσική εξέλιξη των προσωπικών μου ανησυχιών και αναζητήσεων.

      Αν γύριζες το χρόνο πίσω, πόσα πράγματα θα επέλεγες να κάνεις διαφορετικά;

Ευθέως θα απαντήσω: κανένα. Πιστεύω ακράδαντα ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας, αν όχι πώς να μην τα επαναλάβουμε, τουλάχιστον, πώς να τα αναγνωρίζουμε. Και αυτό είναι μεγάλη δύναμη για έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον για τον καλλιτέχνη. Να ανακαλύπτει τα τραύματά του, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του. Αυτά είναι τα πιο ισχυρά του όπλα, το εφαλτήριο της προσωπικής δημιουργίας του, και πρέπει να τα περιφρουρεί πάση θυσία.

4    Υπάρχει κάποιος τομέας με τον οποίο δεν έχεις ασχοληθεί και θα σε ενδιέφερε;

Λέω συχνά ότι «θα ήθελα να μάθω να μιλάω όλες τις τέχνες». Με γοητεύουν όλα τα είδη της τέχνης, όλοι οι τρόποι και οι «γλώσσες» που γεννάει ένας καλλιτέχνης, όταν φλέγεται να εκφραστεί. Θαυμάζω πολύ την πειθαρχία των μουσικών, τη ματιά των ζωγράφων, τα χέρια των γλυπτών, την εσωτερικότητα των ποιητών και την επιμονή των χορευτών.

      Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;

Βρίσκομαι σε διάφορες συζητήσεις για τα επόμενά μου βήματα, τίποτα ωστόσο δεν είναι, ακόμη, ανακοινώσιμο. Αυτήν την περίοδο επικεντρώνομαι στο «Αίμα» του Σέρτζι Μπελμπελ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου στο Θέατρο Altera Pars κάθε Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη.