Ο Πέτρος Σκαρμέας μιλάει στο Theater Stage

Ο ηθοποιός Πέτρος Σκαρμέας μας μιλάει για το σπουδαίο  έργο"Αγγέλα" το οποίο παρουσιάζεται φέτος στο Cartel.Ποιές είναι οι φοβίες του πάνω στη σκηνή;Και ποιές οι ανασφάλειές του για το επάγγελμα το οποίο επέλεξε;

Τη φετινή σεζόν συμμετέχεις στην παράσταση «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου στον Πολυχώρο Cartel.Μίλησέ μας γι’αυτή  τη δουλειά.

Όταν μου προτάθηκε να συμμετέχω στην παράσταση της <<Αγγέλας>>,  παρόλο που αρχικά θεωρούσα πως είναι ένα έργο παρωχήμενο, συμφώνησα επειδή θα το σκηνοθετούσε ο Κώστας Παπακωνσταντίνου. Όσο περνούσαν οι πρόβες και γνωρίζοντας όλη την ομάδα ένιωθα όλο και πιο βέβαιος για τη συμμετοχή μου σ' αυτή τη παράσταση. Οι σχέσεις που αναπτύσσονταν μέσα απ' τις πρόβες, παρά την διαφορετικότητα των ατόμων,  είχαν αρκετή ειλικρίνεια, παιχνίδι, τριβές, αλληλοσεβασμό, και τέλος, ένα πράγμα που εκτιμώ πολύ όταν υπάρχει στις ομάδες, πίστη του ενός για τον άλλον. Μέσα απ τη διαδικασία των προβών ανακάλυπτα σιγά σιγά πως  το έργο του Σεβαστίκογλου ξεδιπλώνει μια μεγάλη <<βεντάλια>> πολιτικών και φιλοσοφικών ζητημάτων που με αφορούσαν περισσότερο απ' όσο νόμιζα. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και η βοηθός του, Βασιλική Σουρρή, με μεγάλη υπομονή και αγάπη συνεισέφεραν στο να σπάσει ο καθένας τη δικιά του θεατρική <<πανοπλία>> και να οδηγήθούμε με φορέα το έργο σε μια δικιά μας εκφραστική αλήθεια επί σκηνής χωρίς πολλές φιοριτούρες. Ο κάθε ηθοποιός στη συγκεκριμένη παράσταση καλείται να ωθήσει τον ή τους συμπαίκτες του να εκφράσει αυτό που μέσα του βράζει όσο τίποτα άλλο μέσα από την ιστορία του Σεβαστίκογλου. Είναι σαν ένα παιχνίδι προσφοράς χωρίς την απαίτηση  της ανταπόδοσης. Θεωρώ οτι αν κάτι καταφένουμε επί σκηνής ώρες ώρες είναι να δημιουργούμε σχέσεις πέρα απ τις κοινωνικές νόρμες. Αυτή η διεργασία δεν έχει ποτέ ταβάνι, πάντοτε σου φωτίζει ένα πεδίο σκέψεων και συναισθημάτων μέσα σου ή στον απέναντι που ούτε καν είχες υποψιαστεί πως υπάρχει.

 Πόσο απαιτητική είναι μία παράσταση ενός τόσο σημαντικού θεατρικού συγγραφέα;Συνάντησες κάποιες  δυσκολίες στο ρόλο σου;

Ο Γιώργος Σεβαστικογλου είναι μια σημαντική μορφή τόσο ως πολιτικό υποκείμενο αλλά και ως συγγραφέας του νεοελληνικού θεάτρου. Θεωρώ πως το θεατρικό του έργο <<Αγγέλα>>  συνδιαλέγεται με το σήμερα σε αρκετά ζητήματα, ζητήματα όπως ο σεξισμός, η ταξική και η κοινωνική πάλη, ο ωφελιμισμός, που ακόμη οι κοινωνίες αρνούνται να λύσουν ή δεν τα βλέπουν καν. Σε αυτά τα θέματα λοιπόν καλείσαι να τοποθετηθείς και να τα κάνεις να συνομιλήσουν με το σήμερα ανεβάζοντας αυτό το έργο. Η πιο μεγάλη δυσκολία κατά τη γνώμη μου, όπως και με όλα τα μεγάλα έργα, είναι να εξετάσεις και να βυθομετρήσεις πόσο μεγάλες είναι αυτές οι κοινωνικές πληγές που ακόμα πλήττουν τους ανθρώπους. Η θεατρική τους πράγμάτωση στη παράσταση μας θεωρώ ότι γίνεται με διάφορους τρόπους, είτε με χιούμορ, είτε με θυμό, είτε με απλή αναφορά, είτε με τα βλέμματα και τις σιωπές. Η μεγαλύτερη δυσκολία στο ρόλο μου, και κατ' επέκταση σαν άτομο, ήταν να προσμετρήσω και να αφήσω τον χώρο στους άλλους γύρω μου χωρίς αναστολές. Να εξετάσω δηλαδή πως είναι να σε παίρνει κάποιος απ΄ το χέρι και να σε οδηγεί κάπου χωρίς να γνωρίζεις το που. Είναι σαν να απασφαλίζεις  μια φαινομενική χειρομβομβίδα στα ίδια σου τα χέρια. Ο φόβος που ελλοχεύει σ΄ αυτό είναι τεράστιος, στο τέλος όμως μπορεί να συναντηθείς με μια μεγάλη εσωτερική απελευθέρωση.

Πως είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης;

Επειδή κατάλαβα σχετικά νωρίς στη ζωή μου πόσο αγαπώ το θέατρο, προσπαθώ να μη βιοπορίζομαι αμιγώς απ' αυτό. Αυτό μου δίνει την δυνατότητα να μπορώ να επιλέγω με ποιούς, πότε και πως θα συνεργαστώ. Πιστεύω πως κάποιος που βιοπορίζεται αμιγώς απ΄ το επάγγελμα του ηθοποιού η ανασφάλεια και οι εκπτώσεις που θα χρειαστεί να κάνει θα είναι τεράστιες. Οι οικονομικές απολαβές ενός ηθοποιού στα περισσότερα θέατρα είναι από εξευτελιστικές έως γελοίες. Οι αιτίες αυτής της οικονομικής ισοπέδωσης δεν αναλογούν μόνο στους παραγωγούς αλλά και στους ίδιους τους ηθοποιούς. Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο γιατί είναι ένα θέμα που χρίζει από μόνο του μια μακροσκελής ανάλυση και συζήτηση.

Παρακολουθείς ελληνικά σήριαλ;Ποια είναι η γνώμη σου γι ‘αυτά;Βοηθάνε έναν νέο ηθοποιό στη μετέπειτα καριέρα του;

Όχι δεν παρακολουθώ τα ελληνικά σήριαλ. Πιστεύω πως κάποιος νέος που συμμετέχει σ' ένα σήριαλ ίσως να του ανοίξει επαγγελματικά κάποιες πόρτες. Τώρα αν αυτές οι πόρτες είναι ασφαλείας και που οδηγούν αυτές οι πόρτες θα πρέπει να το διερωτηθεί και μόνος του.

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει η σου προκαλεί ανασφάλεια πάνω στη σκηνή;

Στη σκηνή θεωρώ πως είναι αδύνατο να μη σε συντροφεύει ο φόβος. Είναι νομίζω σύμφυτος με την έκθεση. Ακόμα και το πιο <<ασφαλές>> και δοκιμασμένο πράγμα να παρασταίνεις κάπου θα υπάρχει ο φόβος και κατ' επέκταση η ανασφάλεια. Το ζήτημα είναι αν τον καταστέλλεις ή συμφιλιώνεσαι με αυτόν. Οι δικιές μου ανασφάλειες είναι κάμποσες και φυσικά η ρίζα τους είναι ο φόβος. Η μεγαλύτερη μου ανασφάλεια θεωρώ πως είναι μην τυχόν και δεν επικοινωνηθεί ακριβώς αυτό που θέλω και χαθεί το νόημα αυτών που θέλω να εκφράσω, αυτό κρύβει μέσα του μια μεγάλη καθήλωση και ακινησία. Αυτό που προσπαθώ πια είναι να αφήνω χώρο στην πρόσληψη των νοημάτων απ' τους άλλους και να τα επανεπεξαργάζομαι. Η παράσταση που συμμετέχω φέτος, η <<Αγγέλα>>, ενδείκνυται για μια τέτοιου είδους δουλειά.

Ποιά είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;

Δεν υπάρχει ακόμα κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχει η σκέψη μήπως συνεχιστεί η <<Αγγέλα>>από Οκτώβρη και ενδέχεται, απ' την καινούρια σεζόν, να σκηνοθετήσω ένα έργο  με κάποιους πολύ αγαπημένους συνεργάτες.