Η Αντριάνα Ανδρέοβιτς πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Το κοντσέρτο των δασών:ένα vertigo από ξερόφυλλα" την οποία θα απολαύσουμε στο Θέατρο Παπάγου στις 24 Ιουλίου.Μας μιλάει για την απόφασή της να ακολουθήσει το θέατρο καθώς και για τα καλλιτεχνικά της όνειρα.
Φέτος το καλοκαίρι θα παρουσιάσετε το «κοντσέρτο των δασών».Μίλησέ μας για το ρόλο σου σε αυτήν.
Το κονσερτο των δασών είναι μια παράσταση -σύμπραξη μουσικών και ηθοποιών επι σκηνής που κυκλώνει μια ιστορία , την συναντηση με την επιθυμία . Κι όταν λέω επιθυμία εννοώ ένα βαθύ ισχυρό θέλω του “τωρα” αγκαλιά με τη θυμιση , τη μνήμη ενός “τότε “που παραμένει ζωντανό .
Γιατί η μνήμη είναι ανάγνωση , εμείς φτιάχνουμε το παρόν , το μέλλον μα και το παρελθόν μας . Και αυτό μάλιστα είναι και το πιο προσωπικό , η ανάγνωση και αναβίωση αυτών που έχουν πια περάσει μά όχι και χαθει . Εκεί κανείς δεν μπορεί να παρέμβει εκτός αν εσύ ο ίδιος το επιθυμεις ... όπως τα φύλλα τα ξερά πια , έχουν σχήμα και μορφη συγκεκριμενη , μοιάζουν άκαμπτα αλλά κανεις δεν ξέρει ποιος ανεμος και ποια βροχή τα έκανε να μοιάζουν έτσι . Παρα μονάχα τα ίδια και αυτά που έτυχε να ταξιδεψουνε μαζί .
Δυο συνταξιδιώτες όταν συναντηθούν μετα από καιρό ,ακόμα και μέσα στον νου του ενός ,έχουν να πουν πολλά ,να κάνουν άλλα περισσότερα ,να βρεθούν και να ξαναχαθούν χωρίς να είναι ποτε οι ίδιοι .
Αν σε γυρίσω πίσω στα εφηβικά σου χρόνια, ποιες θυμάσαι ότι είναι οι επιθυμίες σου γι΄ αυτό το επάγγελμα;
Δεν διάβαζα Πεσσόα στην εφηβεία μου, αλλά αργότερα όταν τον γνώρισα κατάλαβα τι σκεφτόμουν τότε : το μόνο αμαρτωλό πάθος είναι να κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι , έλεγε . Θα μπορουσα τελικά να υποστηρίξω κάτι το οποίο δεν έχει θριαμβεύσει ακόμα; Η απάντηση ήταν όχι τότε, για αυτό και έγινα μαθηματικός. Τα μαθηματικά όμως με οδήγησαν σε αυτό που λέμε θέατρο. Στα μαθηματικά πρέπει να υποθέσεις ένα ψέμα για να βρεις μια αλήθεια. Πρέπει να δημιουργήσεις και να γνωρίσεις ένα σύνολο για να μάθεις για την μονάδα ή αρκεί να ξέρεις το ένα για να ξεκλειδώσεις έναν ολόκληρο κόσμο. Έτσι και στο θέατρο, μπορεί να φτάνει μια στιγμή για να αφηγηθεί μια αιώνια ιστορία. Μπορεί να πρέπει να πεις 10 ιστορίες για να ανακαλύψεις και να κυκλώσεις ένα και μόνο θέμα. Σίγουρα πρέπει να κάνεις και να πεις πολλά ψέμματα πάνω στε μια σκηνή για να αφηγηθείς την πιο ισχυρή αλήθεια. Χαίρομαι που διέψευσα την εφηβεία μου γιατι τελικά το θέατρο είναι πολύ πιο σπουδαίο απο ότι είχε πλάσει η φαντασία μου ως έφηβη και είμαι ευτυχής που δεν το ήξερα τότε και είμαι ευτυχής που το ξέρω τώρα.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου καλλιτεχνικά σε δέκα χρόνια;
Θα ήθελα να μπορώ ακόμα να “γεννάω”. Να μην έχω κουραστεί απο την ζωή που σε όλους μας βάζει εμπόδια. Θα ήθελα να διατηρήσω την νεότητα και το πάθος που έχω αυτήν την στιγμή ανθισμένο αλλά με ρίζες πιο βαθιές. Αυτό το λουλούδι δηλαδή, το ανθισμένο μπολιασμένο με την ωριμότητα και την ευθύνη. Κανένας ούριος άνεμος δεν θα είναι βοηθητικός αν δεν έχεις εσυ ο ίδιος ένα στόχο για το που πρέπει να φτάσεις. Έτσι λοιπόν δεν θα ήθελα ποτέ τα ψυχικά μάτια μου να βγάλουν ρυτίδες και να μην μπορούν να βλέπουν την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο όπως 10 χρόνια πριν.
Θα ήθελα σε 10 χρόνια να μπορώ να εμπνευστώ με τον ίδιο έρωτα απο έναν συγγραφέα και να εμπνεύσω έναν άλλον άνθρωπο για να μπορέσουμε να αλλάξουμε λίγο προς το καλύτερο τον περιβάλλοντα χώρο μας. Να μπορώ ακόμα να αγαπάω με αθωότητα γιατι μόνο έτσι υπάρχει πιθανότητα να είμαι ένας ηθοποιός -καλλιτέχνης. Το καλλιτεχνικό μου όνειρο είναι εν τέλει αυτή ακριβώς η ελευθερία. Να μπορείς να γίνεις και να παραμείνεις στην δουλεία σου δημιουργός και όχι μόνο εργάτης.
Θεωρείς πως για να γίνει κάποιος ηθοποιός αρκεί μόνο το ταλέντο ή χρειάζεται και η ανάλογη κατάρτιση;
Το ταλέντο είναι απλα μια λέξη που, επίτηδες, στην συλλογική αντίληψη την εχουμε φορτώσει με ένα νόημα τέτοιο ώστε να μοιάζει μαγική. Το ότι δηλαδή ανήκει ή δεν ανήκει σε καποιον τελικά, είναι ένα δώρο εκ γεννετής. Και αυτό συμβαίνει Γιατι φοβόμαστε να πιστέψουμε οτι αυτό που λέμε τάλαντο δεν είναι τίποτα παραπάνω απο αυτό που λέμε θέληση. Φοβόμαστε να πιστέψουμε σε έναν άνθρωπο χωρίς Θεό. Τρέμουμε στην ιδέα να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Αυτού του εαυτού, του καθενός μας, που μπορεί να γράψει ποίηση, να δημιουργήσει ποίηση με πράξεις και με λόγια και να γεννήσει τέρατα. Είναι πολύ δύσκολο στον κόσμο μας να πιστεύεις στις νεράιδες. Για μένα οι νεράιδες, και επειδή πιστεύω σε αυτές, είναι τα πλάσματα που ζούνε μέσα μας. Έχουν και ονόματα: η φαντασία, το όνειρο, η τόλμη, η χαρά, το ρίσκο, η επιμονή, η υπομονή, το θάρρος. Αυτές είναι που ονομάζουμε ταλέντο. Χωρίς την κατάλληλη παίδευση δεν θα μάθουνε ποτέ να πετάνε. Ίσως να μην μάθουμε και να μην πιστέψουμε ποτέ οτι υπάρχουν. Γιατί αυτή η πίστη προυποθέτει γνώση. Αυτήν την πίστη το μόνο που μπορεί να την σκοτώσει είναι η άγνοια. Καμιά πίστη δεν μπορεί να στεριώσει κατα τύχη.
Θα μοιραστείς μαζί μας τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τα μελλοντικά προσωπικά μου σχέδια μοιάζουν λίγα μπροστά σε αυτήν την παράσταση, που είναι το απόσταγμα συλλογικής δουλειάς και προσωπικής εμπλοκής. Προς το παρόν το ραντεβού μας είναι στις 24 Ιουλίου. Αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και νομίζω και εσείς. Για τα υπόλοιπα, κανείς δεν θα χαθεί με κανέναν. Ο ''χώρος” είναι εξάλλου πολύ μικρός και ο χρόνος μας πολύ αχαρτογράφητος.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση:εδώ
Επιμέλεια:Γιάννης Σεβαστίκογλου
Φέτος το καλοκαίρι θα παρουσιάσετε το «κοντσέρτο των δασών».Μίλησέ μας για το ρόλο σου σε αυτήν.
Το κονσερτο των δασών είναι μια παράσταση -σύμπραξη μουσικών και ηθοποιών επι σκηνής που κυκλώνει μια ιστορία , την συναντηση με την επιθυμία . Κι όταν λέω επιθυμία εννοώ ένα βαθύ ισχυρό θέλω του “τωρα” αγκαλιά με τη θυμιση , τη μνήμη ενός “τότε “που παραμένει ζωντανό .
Γιατί η μνήμη είναι ανάγνωση , εμείς φτιάχνουμε το παρόν , το μέλλον μα και το παρελθόν μας . Και αυτό μάλιστα είναι και το πιο προσωπικό , η ανάγνωση και αναβίωση αυτών που έχουν πια περάσει μά όχι και χαθει . Εκεί κανείς δεν μπορεί να παρέμβει εκτός αν εσύ ο ίδιος το επιθυμεις ... όπως τα φύλλα τα ξερά πια , έχουν σχήμα και μορφη συγκεκριμενη , μοιάζουν άκαμπτα αλλά κανεις δεν ξέρει ποιος ανεμος και ποια βροχή τα έκανε να μοιάζουν έτσι . Παρα μονάχα τα ίδια και αυτά που έτυχε να ταξιδεψουνε μαζί .
Δυο συνταξιδιώτες όταν συναντηθούν μετα από καιρό ,ακόμα και μέσα στον νου του ενός ,έχουν να πουν πολλά ,να κάνουν άλλα περισσότερα ,να βρεθούν και να ξαναχαθούν χωρίς να είναι ποτε οι ίδιοι .
Αν σε γυρίσω πίσω στα εφηβικά σου χρόνια, ποιες θυμάσαι ότι είναι οι επιθυμίες σου γι΄ αυτό το επάγγελμα;
Δεν διάβαζα Πεσσόα στην εφηβεία μου, αλλά αργότερα όταν τον γνώρισα κατάλαβα τι σκεφτόμουν τότε : το μόνο αμαρτωλό πάθος είναι να κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι , έλεγε . Θα μπορουσα τελικά να υποστηρίξω κάτι το οποίο δεν έχει θριαμβεύσει ακόμα; Η απάντηση ήταν όχι τότε, για αυτό και έγινα μαθηματικός. Τα μαθηματικά όμως με οδήγησαν σε αυτό που λέμε θέατρο. Στα μαθηματικά πρέπει να υποθέσεις ένα ψέμα για να βρεις μια αλήθεια. Πρέπει να δημιουργήσεις και να γνωρίσεις ένα σύνολο για να μάθεις για την μονάδα ή αρκεί να ξέρεις το ένα για να ξεκλειδώσεις έναν ολόκληρο κόσμο. Έτσι και στο θέατρο, μπορεί να φτάνει μια στιγμή για να αφηγηθεί μια αιώνια ιστορία. Μπορεί να πρέπει να πεις 10 ιστορίες για να ανακαλύψεις και να κυκλώσεις ένα και μόνο θέμα. Σίγουρα πρέπει να κάνεις και να πεις πολλά ψέμματα πάνω στε μια σκηνή για να αφηγηθείς την πιο ισχυρή αλήθεια. Χαίρομαι που διέψευσα την εφηβεία μου γιατι τελικά το θέατρο είναι πολύ πιο σπουδαίο απο ότι είχε πλάσει η φαντασία μου ως έφηβη και είμαι ευτυχής που δεν το ήξερα τότε και είμαι ευτυχής που το ξέρω τώρα.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου καλλιτεχνικά σε δέκα χρόνια;
Θα ήθελα να μπορώ ακόμα να “γεννάω”. Να μην έχω κουραστεί απο την ζωή που σε όλους μας βάζει εμπόδια. Θα ήθελα να διατηρήσω την νεότητα και το πάθος που έχω αυτήν την στιγμή ανθισμένο αλλά με ρίζες πιο βαθιές. Αυτό το λουλούδι δηλαδή, το ανθισμένο μπολιασμένο με την ωριμότητα και την ευθύνη. Κανένας ούριος άνεμος δεν θα είναι βοηθητικός αν δεν έχεις εσυ ο ίδιος ένα στόχο για το που πρέπει να φτάσεις. Έτσι λοιπόν δεν θα ήθελα ποτέ τα ψυχικά μάτια μου να βγάλουν ρυτίδες και να μην μπορούν να βλέπουν την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο όπως 10 χρόνια πριν.
Θα ήθελα σε 10 χρόνια να μπορώ να εμπνευστώ με τον ίδιο έρωτα απο έναν συγγραφέα και να εμπνεύσω έναν άλλον άνθρωπο για να μπορέσουμε να αλλάξουμε λίγο προς το καλύτερο τον περιβάλλοντα χώρο μας. Να μπορώ ακόμα να αγαπάω με αθωότητα γιατι μόνο έτσι υπάρχει πιθανότητα να είμαι ένας ηθοποιός -καλλιτέχνης. Το καλλιτεχνικό μου όνειρο είναι εν τέλει αυτή ακριβώς η ελευθερία. Να μπορείς να γίνεις και να παραμείνεις στην δουλεία σου δημιουργός και όχι μόνο εργάτης.
Θεωρείς πως για να γίνει κάποιος ηθοποιός αρκεί μόνο το ταλέντο ή χρειάζεται και η ανάλογη κατάρτιση;
Το ταλέντο είναι απλα μια λέξη που, επίτηδες, στην συλλογική αντίληψη την εχουμε φορτώσει με ένα νόημα τέτοιο ώστε να μοιάζει μαγική. Το ότι δηλαδή ανήκει ή δεν ανήκει σε καποιον τελικά, είναι ένα δώρο εκ γεννετής. Και αυτό συμβαίνει Γιατι φοβόμαστε να πιστέψουμε οτι αυτό που λέμε τάλαντο δεν είναι τίποτα παραπάνω απο αυτό που λέμε θέληση. Φοβόμαστε να πιστέψουμε σε έναν άνθρωπο χωρίς Θεό. Τρέμουμε στην ιδέα να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Αυτού του εαυτού, του καθενός μας, που μπορεί να γράψει ποίηση, να δημιουργήσει ποίηση με πράξεις και με λόγια και να γεννήσει τέρατα. Είναι πολύ δύσκολο στον κόσμο μας να πιστεύεις στις νεράιδες. Για μένα οι νεράιδες, και επειδή πιστεύω σε αυτές, είναι τα πλάσματα που ζούνε μέσα μας. Έχουν και ονόματα: η φαντασία, το όνειρο, η τόλμη, η χαρά, το ρίσκο, η επιμονή, η υπομονή, το θάρρος. Αυτές είναι που ονομάζουμε ταλέντο. Χωρίς την κατάλληλη παίδευση δεν θα μάθουνε ποτέ να πετάνε. Ίσως να μην μάθουμε και να μην πιστέψουμε ποτέ οτι υπάρχουν. Γιατί αυτή η πίστη προυποθέτει γνώση. Αυτήν την πίστη το μόνο που μπορεί να την σκοτώσει είναι η άγνοια. Καμιά πίστη δεν μπορεί να στεριώσει κατα τύχη.
Θα μοιραστείς μαζί μας τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τα μελλοντικά προσωπικά μου σχέδια μοιάζουν λίγα μπροστά σε αυτήν την παράσταση, που είναι το απόσταγμα συλλογικής δουλειάς και προσωπικής εμπλοκής. Προς το παρόν το ραντεβού μας είναι στις 24 Ιουλίου. Αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και νομίζω και εσείς. Για τα υπόλοιπα, κανείς δεν θα χαθεί με κανέναν. Ο ''χώρος” είναι εξάλλου πολύ μικρός και ο χρόνος μας πολύ αχαρτογράφητος.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση:εδώ
Επιμέλεια:Γιάννης Σεβαστίκογλου
Είμαι ευτυχής, που κοινωνώ με τον εσωτερικό σου πλούτο. Και εύχομαι σε σένα, Ιέρεια των Μυστηρίων, αταλάντευτα βήματα στην αποκάλυψη των αρρήτων.
ΑπάντησηΔιαγραφή