Σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στην Ελευσίνα ο συν-ιδιοκτήτης του Σοφοκλής ,με αφορμή την κηδεία της μητέρας του, επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια εξαφάνισης εντελώς αλλαγμένος εξωτερικά και εσωτερικά με σκοπό να αποδώσει δικαιοσύνη. Μέσα σε εκείνο το μαγαζί δημιουργούνται εντάσεις μεταξύ αδερφών και φίλων όλες με κοινό παρονομαστή το σεβασμό προς την κυρία Ελένη που μόλις έφυγε από τη ζωή. Ο άσχημος καιρός που έχει έξω λειτουργεί ως καθαρτικό για το "διυλιστήριο" που ζέχνει αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία στην οποία επικρατεί η σαπίλα.
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος γράφει το έργο "Κωλόκαιρος" επιδιώκοντας να δείξει τους άσχημους καιρούς που βιώνει η σημερινή κοινωνία. Η καταιγίδα στις ψυχές των ανθρώπων που προκαλείται από τις κοινωνικές επιταγές, τους περιορισμούς, την καταπίεση που δέχεται ο καθένας από εμάς κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Ο Γιώργος Παλούμπης αναλαμβάνει τη δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθετεί εμφανίζοντας διάφορα γνωρίσματα μεταξύ των οποίων η εξουσία, η απληστία και ο ρατσισμός καταφέρνοντας να μεταφέρει διακριτά τη συναισθηματική φόρτιση του κειμένου. Δημιουργεί μία παράσταση με ροή, ένα συνεχές παιχνίδι και ένα τσουνάμι αποκαλύψεων όπου ξεγυμνώνονται διάχυτα πολλές προσωπικότητες.
Ο Μίμης ένας πραγματικός χείμαρρος περήφανος για τον εαυτό του και στυγνός. Μια ανεξάρτητη και δυνατή προσωπικότητα που φοβίζει τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν υπερασπιζόμενος με ζήλο τη δική του θέση. Ο άντρας που με αποφασιστικότητα παίρνει το πάνω χέρι και στο πέρασμά του αφήνει συντρίμμια αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα. Ο Στέλιος Δημόπουλος όπως πάντα γενναιόδωρος στις σωματικές και λεκτικές του εκφράσεις προσωποποιεί ευθύβολα την ορμή του ρόλου του.
Ο Στέλιος, παιδικός φίλος και κουμπάρος του Σοφοκλή, φοβούμενος τις επερχόμενες αποκαλύψεις προσπαθεί να δώσει σε όλα λύσεις. Είναι εκείνος που γνωρίζει την αλήθεια αλλά την κρατάει καλά φυλαγμένη ώστε να αποτρέψει τα χειρότερα. Παράλληλα αναμετριέται με τις καθημερινές εσωτερικές αντιξοότητες που κουβαλάει ενώ μοιάζει να μη θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν που τον στοιχειώνει. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος αποτελεί μια σταθερά στις παραστάσεις που πρωταγωνιστεί. Συγκρατημένος και μετρημένος στις αντιδράσεις του αφήνει κάποιες στιγμές να παρασυρθεί από συναισθηματικές εξάρσεις.
Ο Μάκης είναι ο διπλωμάτης της παρέας και προσπαθεί να αποτρέψει οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ των άλλων. Εχει παθητική συμπεριφορά και δείχνει ανοχή και συμπόνια προς όλους. Ο Θάνος Αλεξίου με το χιούμορ του ελαφρύνει τη βαριά ατμόσφαιρα που κυριαρχεί δίνοντας ανάσα και χαμόγελα στο κοινό υπογραμμίζοντας κατά κάποιον τρόπο το δραματικό ύφος του έργου.
- Σκότωσες έναν άνθρωπο.
- Και τι έγινε; Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι.
Αυτά τα λόγια ήταν το κίνητρο της επιστροφής του Σοφοκλή. Ένα δυνατό και ευαίσθητο άτομο που διαθέτει έναν συνδυασμό ποικίλων συναισθημάτων. Βιώνοντας το ρατσισμό αισθάνεται απαξιωμένος και παραγκωνισμένος ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους. Ο Στάθης Σταμουλακάτος είναι ένας ηθοποιός με βάθος και αφήνοντας τα ασφαλή υποκριτικά μονοπάτια σχηματίζει έναν ήρωα με ιδιοτυπία. Δίνει μία σπουδαία ερμηνεία με σοβαρότητα και σθένος αναπτύσσοντας γρήγορες εναλλαγές προσωπείων.
Η Μαρία είναι η τραγουδίστρια του "διυλιστηρίου". Φέρεται σαν "αντράκι", τσαλακώνεται και βγαίνει μπροστά στον κυκεώνα των διαμαχών που επικρατεί. Η Βασιλική Διαλυνά με ευθύτητα και τον σωστό μελοδραματισμό ξετυλίγει μια γυναίκα της διπλανής πόρτας η οποία μέσα σε λίγες ώρες γεύεται με πίκρα την αλήθεια για τη χαμένη ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της.
Η Νατάσσα Παπαστεργίου μετατρέπει με επιτυχία το θεατρικό σανίδι του Τζένη Καρέζη στο ιδανικό σκηνικό για ένα νυχτερινό μαγαζί της εθνικής οδού. Οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα και η μουσική του Κώστα Νικολοπούλου επιτυχώς παραπέμπουν σε κακόγουστο σκυλάδικο.
Αφού καταλαγιάσουν οι συγκρούσεις τα δύο αδέρφια καταφεύγουν σε ένα τελευταίο κομμάτι σπανακόπιτας (το τελευταίο που πρόλαβε να μαγειρέψει η μαμά) όπου μέσα του βρίσκουν επιτέλους την παρηγοριά, την αγάπη, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Το έργο εμβαθύνει στη συμπεριφορά των ανθρώπων όταν εκείνοι φτάνουν στα όριά τους. Όπως περνάει ο χρόνος εκείνοι βυθίζονται στη μοναξιά τους, στα τραύματα τους τα οποία και πυροδοτούν την οργή τους. Μέσα από την ανισορροπία που προκαλεί η αναζήτηση της αλήθειας θίγονται ζητήματα δικαιοσύνης και ηθικής. Μια παράσταση με ουσία που σχολιάζει τη διαφορετικότητα, την έλλειψη συντροφικότητας και ανιδιοτέλειας.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου