Αυτή την εποχή ανεβάζετε την παράσταση "Ο Χασάπης" του Νικολα Μπιγιον. Μιλήστε μας για αυτήν.
Το θεατρικό έργο αυτό το διάβασα το 2016, στη Ζάκυνθο, όπου βρισκόμουν τα τελευταία 6 χρόνια και έκανα θέατρο εκεί. Αμέσως μετά που το διάβασα, το μετέφρασα και είχα στο μυαλό μου, όταν επιστρέψω στην Αθήνα να προσπαθήσω να το ανεβάσω. Είναι ένα έργο που πραγματεύεται την αυτοδικία, ή καλύτερα την ανάγκη που έχουμε όλοι για εκδίκηση, όταν κάποιος άνθρωπος μας αδικήσει, κοροϊδέψει, κακοποιήσει. Είναι ένα θέμα που με απασχολεί από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μιας και έχω Κρητική καταγωγή, και είμαι πολύ εξοικειωμένος με θέματα βεντέτας, ανταπόδοσης του κακού που σου κάνει κάποιος, ακόμα και να φτάνει αυτή η ανταπόδοση στα άκρα. Ο ίδιος ο Νικολά Μπιγιόν είναι γνώστης και λάτρης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, ιστορίας, μυθολογίας. Και πραγματικά ζωντανεύει τις «Ερινύες» με αυτό του το έργο.
Πείτε μας δύο λόγια για τη σκηνοθεσία και το χαρακτήρα σας στο έργο.
Ο χαρακτήρας που ερμηνεύω είναι αυτός του Επιθεωρητή Λαμπ. Ενός «λαϊκού», άξεστου αστυνομικού επιθεωρητή, που χωρίς να το θέλει βρίσκεται μπλεγμένος σε μια άγρια ιστορία εκδίκησης, μέσα στο ίδιο το αστυνομικό τμήμα που διοικεί. Ερωτεύτηκα αυτό το ρόλο από την πρώτη ανάγνωση. Λυπάμαι που δε μπορώ να δώσω περισσότερες πληροφορίες γιατί θα πρέπει να αποκαλύψω μέρος της πλοκής του έργου, οπότε ας μείνουμε στην πρώτη πράξη. Παντρεμένος με δύο παιδιά, έχει αναλάβει βάρδια παραμονή Χριστουγένων, του τυχαίνει ένα περίεργο περιστατικό, προσπαθεί να κάνει χιούμορ, αλλά δυστυχώς δεν έχει καθόλου την αίσθηση ότι τα αστεία του είναι τραγικά «κρύα» και δεν είναι καθόλου πολιτικά ορθός στο πως εκφράζεται. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, να σας πω την αλήθεια μέσα μου νοιώθω ηθοποιός κι όχι σκηνοθέτης. Οπότε προσπαθώ, όποτε καλούμε να σκηνοθετήσω, να παραμένω ταπεινός, να προσπαθώ να βρω τον πυρήνα της ουσίας ενός έργου και να μην κάνω περιττά τερτίπια και κόλπα προς χάριν εντυπωσιασμού. Έτσι προσπαθώ να δουλεύω και τους ρόλους μου, έτσι προσπάθησα να δουλέψω και με τους υπέροχους ηθοποιούς που έχω σε αυτήν την παράσταση.
Πως έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;
Δεν υπήρχε επιλογή να σας πω την αλήθεια. Το έργο τριβέλιζε το μυαλό μου από όταν το πρωτοδιάβασα. Αν θα μιλούσα για επιλογή το δίλημμα ήταν, αν για πρώτη μου παράσταση στην Αθήνα, μετά από 6 χρόνια στη Ζάκυνθο, θα ανέβαζα ένα δικό μου έργο ή όχι. Αποφάσισα ότι έπρεπε πρώτα να ανεβάσω το «Χασάπη» και αργότερα αν όλα πάνε καλά, να συνεχίσω με κάποιο δικό μου έργο.
Πιστεύετε πως η εκδίκηση είναι η λύση στο πρόβλημα;
Δε νομίζω ότι το ερώτημα απαντιέται μονολεκτικά και ακόμα και αν το αναλύσεις οι γραμμές εδώ δε φτάνουν. Σας είπα κατάγομαι από τα Ανώγεια της Κρήτης, και γνωρίζω ουκ ολίγες ιστορίες αντεκδίκησης, ακόμα και μέσα στην ευρύτερη οικογένεια μου. Σε μια πολιτισμένη κοινωνία θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο, αν το δεις με τη λογική δε γίνεται για την προσωπική ικανοποίηση ενός τέτοιου συναισθήματος, να καταλυθεί ολόκληρος ο ιστός της κοινωνικής συνοχής. Το θέμα όμως είναι το συναίσθημα αυτό ενυπάρχει μέσα μας όταν αδικηθούμε. Στις αρχαίες τραγωδίες η εκδίκηση είναι ένα σταθερό μοτίβο προβληματισμού στην Ορέστεια, στη Μήδεια, στους επτά επί Θήβας και σε τόσα άλλα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να απαντήσει ξεκάθαρα αν η εκδίκηση είναι λύση. Ούτε καν αν φέρνει λύτρωση σ’ αυτόν που την διαπράττει. Και πάντα θα υπάρχει και μια άλλη απάντηση από αυτή που εμείς περιμένουμε.
Πόσο επίκαιρο πιστεύετε πως είναι ένα τέτοιο έργο ενώ μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν ανέβασα το έργο επειδή μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και θεώρησα ότι τώρα είναι επίκαιρο, επειδή το έργο ασχολείται με τα τραγικά επακόλουθα ενός εμφυλίου πολέμου. Ο πόλεμος που αναφέρεται στο έργο θα μπορούσε να είναι ο Β Παγκόσμιος. Ο ίδιος ο Μπιγιόν αναφέρει ότι έμπνευση του αποτέλεσαν πράγματα που διάβασε για τον εμφύλιο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Θύματα κακοποίησης υπάρχουν σε κάθε πόλεμο. Εμφύλιο ή μη. Και επίσης ένα καλό έργο πάντα είναι επίκαιρο, άσχετα με τα πρωτοσέλιδα της δημοσιότητας. Να αναφέρω χαριτολογώντας ότι το έργο το είχα κάνει πρόταση στο Εθνικό Θέατρο το 2019, καθώς είχε προκηρυχτεί αναζήτηση νέων προτάσεων τότε για την Εθνική μας σκηνή. Η απάντηση που είχαμε πάρει τότε, αν θυμάμαι καλά, ήταν το έργο δεν είναι επίκαιρο, δεν ενδιαφέρουν κανέναν οι κακοποιήσεις ή ο πόλεμος, είναι πολύ άγριο για τα γούστα του Εθνικού κλπ. Στα επόμενα δύο χρόνια έγινε ο κορονοιός, ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα γνωστά θέματα κακοποίησης στον καλιτεχνικό χώρο (και στον ίδιο το χώρο του Εθνικού), καθώς και μια σωρεία αποτρόπαιων εγκλημάτων που συγκλόνισαν το Πανελλήνιο. Ναι, είχαν δίκιο. Δεν ήταν επίκαιρο πριν. Αλλά είναι ένα καλό έργο. Κι αυτό το κριτήριο είναι που έχει σημασία για μένα.
Έχετε κάποια άλλη δουλειά στα σκαριά;
Προς το παρόν θα απολαύσω την παράσταση αυτή, όπου όλοι οι συντελεστές δίνουν ψυχή και σώμα για να πάει καλά και τους ευχαριστώ έναν ένα από τα βάθη της καρδιάς μου. Και στο μέλλον βλέπουμε.
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου