Ο Αντώνης Καλομοιράκης και ο Θοδωρής Τούμπανος μιλούν στο Theater Stage για την παράσταση "Και τώρα οι τρεις μας"
Αυτή την εποχή ανεβάζετε στο 2510 την παράσταση «Και τώρα οι τρεις μας». Πες μας δύο λόγια γι αυτήν.
Αντώνης: Το «και τώρα οι τρεις μας» είναι μια κωμωδία που έγραψα μες στις διακοπές του καλοκαιριού του 2023. Η ιστορία ξεκινάει με ένα ζευγάρι τριαντάρηδων, το οποίο αντιμετωπίζει πρόβλημα στη σεξουαλική του ζωή και αποφασίζει να πάει σε μια σεξολόγο για να το λύσει. Ωστόσο η σεξολόγος τους προτείνει κάτι ανορθόδοξο. Κι από κείνη τη στιγμή και μετά ξεκινάει ένα ξέφρενο τραινάκι φαρσικών καταστάσεων και μπερδεμάτων με μια κορύφωση που αφορά τα πραγματικά προβλήματα της ζωής των σημερινών τριαντάρηδων, που δεν είναι μόνο τα σεξουαλικά.
Θοδωρής: Για την υπόθεση λοιπόν. Ένα ζευγάρι. Που δεν μπορεί. Δεν μπορεί ο ένας τον άλλο, αλλά ταυτόχρονα τον μπορεί. Ένα μόνιμο άγχος. Ερωτικό. Και όχι μόνο. Και σε όλα αυτά ένας εισβολέας, ένας ληστής. Μια ληστεία. Τα άγχη της εξουθενωτικης καθημερινότητας μέσα από συνθήκες παρεξηγήσεων, φαρσικων στοιχείων και από το πρίσμα μιας σύγχρονης λαϊκής κωμωδίας.
Αντώνη, πως προέκυψε η συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Ήθελα να γράψω ένα έργο που να μιλάει για τη γενιά μας. Η γενιά μας είναι μια αλλόκοτη γενιά. Είναι η γενιά που τα ‘χει όλα και δεν έχει τίποτα. Είναι η γενιά που μεγάλωσε με το: εσείς είστε καλά, εμείς δεν είχαμε δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Είναι η γενιά που παρότι περπατάει γρήγορα δεν ξέρει πώς να στέκεται στα πόδια της. Καταρχάς, κάτι πολύ βασικό. Η γενιά αυτή δε μοιάζει με καμία άλλη γενιά. Δεν έχει κοινά. Ανθρώπινα κοινά. Έχει κοινά με σούπερ ήρωες. Το πιο χαρακτηριστικό είναι που προσπαθεί να τα καταφέρει σε συνθήκες επιεικώς αντίξοες. Το άγχος της δουλειάς, το άγχος της ακρίβειας, το άγχος της «καλής», που όλο αναβάλει την άφιξή της. Στρεσογόνες καταστάσεις που στερούν κατά πολύ τη χαρά από μια γενιά που έχει βουτήξει στα βαθιά πολύ πριν την ενηλικίωσή της. Και αυτό φαίνεται να την ενηλικιώνει με τον πιο άγριο τρόπο. Μια γενιά που έχει στην υπηρεσία της τα πάντα και στερείται το νέκταρ, στερείται την ουσία του λόγου ύπαρξης της, την απόλαυση! Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στο να θέλω να γράψω μια ανάλαφρη ιστορία με ένα λιγότερο ανάλαφρο υπόβαθρο.
Θοδωρή, πως πήρες την απόφαση να δουλέψεις πάνω στο συγκεκριμένο έργο;
Είναι μεγάλη μου χαρά να δουλεύω πάλι με τον Αντώνη. Είχαμε βρεθεί πρώτη φορά πριν εφτά χρόνια περίπου, κι οι δύο στις πρώτες μας δουλειές. Κάναμε θεατρικά κάποια πράγματα μαζί και τώρα ξανασμίγουμε. Είναι πολύ ωραίο να ξαναβρισκομαστε, ακόμα κι από διαφορετικά πόστα. Το προηγούμενο καλοκαίρι μιλήσαμε για την πιθανότητα να κάνουμε κάτι παρέα. Τα βρήκαμε πολύ γρήγορα στα διαδικαστικά- αλλωστε ακόμα έχουμε κοινή γλώσσα. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα πήρα ένα κείμενο στα χέρια μου και τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους.
Αντώνη, πως είναι το συναίσθημα να βλέπεις το έργο σου πάνω στη σκηνή;
Μαγικό! Αλήθεια. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Έχω ανατριχιάσει πολλές φορές βλέποντας αυτό που ονειρευόμουν να παίρνει σάρκα και οστά και να «μιλιέται» από άλλους ηθοποιούς.
Θοδωρή, ποιο είναι αυτό που θέλεις να αποκομίσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση σας;
Τίποτα δεν θέλω να " αποκομίσει". Να περάσει καλά θέλω. Το αν θα "αποκομίσει" κάτι είναι δικιά του δουλειά και ευθύνη. Εγώ λέω ότι θέλω να πω σε αυτήν την παράσταση, το τι θέλει να πάρει ο καθένας είναι δικό του θέμα. Το θέατρο ούτε διδακτικό πρέπει να είναι ούτε δασκαλίστικο.
Υπάρχουν κάποια σημεία στο έργο με τα οποία ταυτίζεσαι;
Αντώνης: Σίγουρα οι «από κάτω» σκέψεις των ηρώων, που αφορούν όλες αυτές τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε οι σημερινοί τριαντάρηδες. Ήταν και η σπίθα που με οδήγησε να ασχοληθώ με ένα τέτοιο θέμα.
Θοδωρής: Θα έλεγα σχεδόν με όλα , αλλά ίσως παρεξηγηθώ. Για όσους την έχουν δει τουλάχιστον. Ναι , όμως , σοβαρά τώρα, υπάρχουν. Το άγχος της επιβίωσης. Το μόνιμο άγχος της καθημερινότητας και των ακραία ακριβών αναγκών μας . Είναι θεωρώ ένα κοινό σημείο συνάντησης αυτό στη ιστορία μας για όλους. Συντελεστές - θεατές. Ευτυχώς είναι κωμωδία η παράσταση βέβαια, και το περνάει με ... Ύπουλο τρόπο.
Τι σε γοητεύει και τι σε απογοητεύει στο χώρο του θεάτρου;
Αντώνης: Με γοητεύει απίστευτα που μέσα απ’ αυτήν την τέχνη μπορούν να ειπωθούν πολύ μεγάλα πράγματα, σπουδαία πράγματα - οδηγοί ζωής και δοξάζω κάθε μέρα τη ζωή μου που έχω την τύχη και μπορώ να αποκομώ πληροφορίες, ματιές και απόψεις που μπορούν να με κάνουν πλουσιότερο. Από την άλλη με απογοητεύει η μικρότητα που μπορεί να υιοθετήσουμε οι άνθρωποι όταν οι ίδιοι θεωρήσουμε τον εαυτό μας σπουδαίο, μεγάλο και αναντικατάστατο. Με απογοητεύει η μικρότητα των μεγάλων.
Θοδωρής: Το να λες μια ιστορία. Το να φτιάχνεις ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό με γοητεύει. Να μπορείς να παίξεις και να δημιουργήσεις κόσμους. Και ιστορίες μέσα σε αυτούς. Όλα τα υπόλοιπα με απογοητεύουν.
Εκτός από το θέατρο 2510, που αλλού σε βρίσκουμε φέτος;
Αντώνης: Φέτος, στο θέατρο Νους παρουσιάζουμε την κωμωδία «πες μου ότι είναι ψέμα – επιχείρηση Ωρωπός» του Anthony Neilson σε διασκευή και σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη. Συνεχίζουμε επίσης για δεύτερη χρονιά το «Παρασκευή και 13», ένα έργο που επίσης λατρεύω, σε δικό μου κείμενο και σκηνοθεσία του Ευθύμη Χρήστου. Επίσης ανεβαίνει άλλο ένα έργο μου φέτος στο θέατρο Νους, το «Φίλοι Αθάνατοι» σε σκηνοθεσία της Τερέζας Καζιτόρη.
Θοδωρής: Στο χώρο του θεάτρου; σχεδόν αστείο. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε με χίλιους δύο τρόπους, οπότε οποίο σχέδιο είναι μόνο στα χαρτιά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσουμε να κάνουμε θέατρο με συνέπεια και να πούμε καινούριες ιστορίες που θα μιλάνε στο σήμερα, από ανθρώπους του σήμερα, από εμάς.
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου