Φέτος σε βρίσκουμε στην παράσταση «Το μποστάνι του Μποστ». Μίλησε μας γι αυτήν.
Πρόκειται για σύγχρονη επιθεώρηση, μια μετά- επιθεώρηση με στοιχεία παρωδίας και γκροτέσκο, τα οποία δίνονται με μια αντιρεαλιστική διάθεση. Στην παράσταση κυριαρχεί το σατιρικό πνεύμα του Μποστ, που στηλιτεύει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι σε μια απόπειρα επανατοποθέτησής του. Το ανάλαφρο ύφος της επιθεωρησιακής φόρμας με χορό, τραγούδι, κέφι και μπρίο δεν αφήνει τον θεατή να μείνει στην επιφάνεια αφού τα μηνύματα που περνάει είναι ισχυρότατα και έχουν σχέση με την καθημερινότητά τους, την κοινωνικοπολιτική τους ταυτότητα αλλά και με την ιστορική τους συνείδηση. Η μέχρι στιγμής πρόσληψη της παράστασης από τους θεατές δείχνει ότι το ιδιαίτερο μποστικό στυλ αγγίζει το κοινό, προσφέροντας άφθονο γέλιο και προβληματισμό.
Σύστησέ μας τους ρόλους σου στην παράσταση.
Παίζω τη Μήδεια, τη Μαμά Ελλάς και την Γκόλφω. Μέσα από την παρωδία της Μήδειας του Ευριπίδη, ο Μποστ έχει μπολιάσει το κείμενο με σατιρικές αναφορές σε γεγονότα της εποχής του που σχετίζονται με το λεπτό ζήτημα των ακολασιών στους θρησκευτικούς κόλπους, με το λάδωμα πολιτικών και γιατρών ακόμα και με το ίδιο το πολίτευμα της δημοκρατίας. Προσεγγίζω τη Μήδεια ως μια σύγχρονη, δυναμική φεμινίστρια, η οποία φτάνει στα άκρα κάνοντας ένα ειδεχθές έγκλημα, καταγγέλλοντας την πατριαρχική κυρίαρχη νοοτροπία.
Η Μαμά Ελλάς είναι η πρωταγωνίστρια σε μια μουσικοθεατρική παράσταση-αναδρομή στην ιστορία της Ελλάδας, μια πατριωτική ραψωδία με πικρή απόχρωση που λεγόταν «Ιστορικέ Ιστορίε» και παίχτηκε το 1978. Δεν πρόκειται για απλή καταγραφή των γεγονότων αλλά γράφοντας ένα χιουμοριστκό στιχούργημα παίρνει θέση και κατακεραυνώνει τους υπεύθυνους για τα δεινά μας.
Η «Γκόλφω» είναι ένα σκετς που παίχτηκε το 1972-73 στην παράσταση εκλογές του Μποστ, η οποία σατίριζε ανοικτά και ανενδοίαστα την επταετή δικτατορία μέσα από την ιστορία αγάπης του Τάσου και της Γκόλφως. Η Γκόλφω μου είναι βλάχα και πολύ τσαχπίνα, καλομαθημένη και ντίβα. Κι επειδή ο Τάσος δεν μπορεί να της αντισταθεί θα υπάρξει χάπι εντ. Χάπι εντ θα έχει και η δική μας παράσταση αφού το έργο τελειώνει μ’ αυτό το σκετς.
Ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι του έργου;
Όταν πρωτοδιάβασα τον μονόλογο «Μαμά Ελλάς» συγκινήθηκα τόσο πολύ γιατί μίλησε στο συναίσθημά μου. Δεν είναι παράξενο γιατί η γραφή του Μποστ είναι τόσο άμεση που φαίνεται σαν να απευθύνεται στο κοινό του, μιλώντας τους για θέματα που τους αφορούν, όσο και τον ίδιο, ως μέλη μιας κοινότητας ή ομάδας, που μοιράζονται τις ίδιες πεποιθήσεις, τα ίδια πρότυπα και τα ίδια ενδιαφέροντα. Αυτό το κομμάτι ήδη έχει αρχίσει και προκαλεί αντιδράσεις στο κοινό μιας και δεν συμφωνούν όλοι με την πολιτική τοποθέτηση του Μποστ. Ευτυχώς οι περισσότεροι στο τέλος ενθουσιάζονται και φωνάζουν «Μπράβο».
Ο Μποστ μέσω της σάτιρας θίγει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Κατά πόσο σε εκφράζει το στοιχείο αυτό της καταγγελίας;
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η σύνδεση της σκηνής με τη ζωή. Με ενδιαφέρει το θέατρο να γίνεται ο τόπος από τον οποίο θα ξεκινήσει να ανθίζει ο σπόρος της αντίδρασης, της αντίστασης και της διεκδίκησης αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Με ενδιαφέρει το θέατρο να καλλιεργεί το αίσθημα της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το θέατρο;
Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν με το σχολείο, μια διασκευή για παιδιά του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Σ’ αυτή την παράσταση είχα πει ότι δεν θα γίνω ποτέ ηθοποιός γιατί στεναχωρήθηκα με τη στάση των μαθητών και την ασέβεια που έδειξαν στους ηθοποιούς. Μάλλον δεν στάθηκε δυνατή αφορμή για να με κρατήσει μακριά από αυτό που θεωρώ άυλο «ψυχοφάρμακο» για τις ψυχές των ανθρώπων.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις στο μέλλον;
Θα ήθελα να ασχοληθώ με την επανερμηνεία του αρχαίου δράματος.
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου