Αυτές τις μέρες μας παρουσιάζετε την παράσταση «Η Μουγγή Καμπάνα». Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτήν.
ΜΑΡΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτή η παράσταση αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ομάδας μας, καθώς είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε και τα τέσσερα μέλη της επί σκηνής. Πρόκειται για μια παράσταση φτιαγμένη με μεγάλο μεράκι και σεβασμό προς το έργο του συγγραφέα του έργου, του Θανάση Τριαρίδη. Είναι μια συνάντηση τεσσάρων ηθοποιών που με μια αναπνοή, δίνουν ζωή και ξετυλίγουν, μέσα από την αφήγηση, την ιστορία. Το τελικό κείμενο της παράστασης δημιουργήθηκε μέσα από τις καθημερινές πρόβες, με προτάσεις από όλους μας, κάποιες κρατήθηκαν, άλλες όχι, κι άλλες μας βοήθησαν να ξεκλειδώσουμε περισσότερο τα νοήματα του έργου. Μετά από αυτές τις δύο πρώτες παραστάσεις που έχουμε κάνει μέχρι στιγμής, με ανυπομονησία περιμένω ξανά να βρεθώ με τους φίλους μου πάνω στη σκηνή του «Θεάτρου Μπέλλος», να είμαι ανοιχτός να τους ακούσω και να πω μαζί τους την ιστορία της Μουγγής Καμπάνας, σαν ένα άλλο παραμύθι για ενήλικες, στο κοινό που θα έρθει να την δει και να την ακούσει.
ΣΟΝΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΟΥ : Η παράστασή μας είναι βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Θανάση Τριαρίδη. Η ιστορία της Μουγγής Καμπάνας είναι φτιαγμένη σαν ένα «παραμύθι». Ωστόσο, θα έλεγα ότι είναι από τα πιο σκληρά παραμύθια που έχω διαβάσει γιατί, από τη μία, η ατμόσφαιρα φαίνεται να είναι ζεστή, ανατολίτικη και γεμάτη με έρωτες και μαγεία, από την άλλη, όμως, οι αποφάσεις που παίρνουν οι ήρωες καταλήγουν να ποτίζουν αυτήν την ατμόσφαιρα με το «χρώμα του σκοτωμένου αίματος» που γράφει και ο ίδιος ο συγγραφέας. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι εργασίας για την ομάδα. Δηλαδή πώς θα μπορέσουμε να αποδώσουμε παραστατικά την βασική πλοκή, με την αίσθηση που αφήνει το διήγημα χωρίς όμως να πέσουμε στην παγίδα της εξιστόρησης και της περιγραφής. Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που πετύχαμε με την σκηνοθετική επιλογή του Μάριου (Κρητικόπουλου) και του Πάνου (Αποστολόπουλου) και φυσικά με την συνδρομή της κινησιολογικής ευφυΐας του Νικόλα (Χατζηβασιλειάδη) που άφησε ανοιχτή την φόρμα σε συμβολισμούς. Η μουσική της Ηλέκτρας (Σαρρή) είναι ένα ακόμη βασικό στοιχείο που προωθεί, ενισχύει και αγκαλιάζει την αφήγησή μας. Στην παράστασή μας θα δείτε όλη την ιστορία του χωριού της Ευλογιάς (ο βασικός τόπος της αφήγησης) τη δημιουργία της, την ακμή της και τέλος την πτώση της. Θα δείτε Άραβες, Χριστιανούς, Αλχημιστές, Ικέτες, Πολιτικούς και Ιερείς, απλούς ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, να αγαπούν και να δολοφονούν, αναζητώντας τον χτύπο της Μουγγής Καμπάνας. Και όλα αυτά από τους 4 ηθοποιούς της ομάδας μας και με την λιτή εικαστική επιλογή της Αλεξάνδρας- Αναστασίας Φτούλη που με απλά υλικά δημιούργησε τον σκηνικό χωροχρόνο μας.
Πως αποφασίσατε να δουλέψετε πάνω στο συγκεκριμένο έργο του Θανάση Τριαριδη;
ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΑΡΡΗ: Το έργο αυτό το ανακαλύψαμε την περίοδο της καραντίνας, τότε που διαβάζαμε έργα για να τα ανεβάσουμε όταν θα άνοιγαν ξανά τα θέατρα. Ο καθένας από εμάς πρότεινε ένα έργο που του άρεσε πολύ. Αυτή, λοιπόν, ήταν η πρόταση της Ανθής Σαββάκη που μας γοήτευσε όλους. Ήταν τότε, μάλιστα, τρομερά επίκαιρο, αν και γραμμένο το 2002, αφού μιλούσε για μια πανδημία που θέρισε τους κατοίκους της Ευλογιάς και θυμάμαι να νιώσαμε όλοι σα να βρήκαμε χρυσάφι! Έκτοτε δεν έτυχε να είμαστε διαθέσιμοι για να το ανεβάσουμε, μιας και θέλαμε απαραιτήτως να συμμετέχουμε όλοι σε αυτό. Πέρυσι το καλοκαίρι το βάλαμε, τελικά, σε προτεραιότητα.
Ο κύριος Τριαρίδης συγκινήθηκε πολύ όταν του το ανακοινώσαμε και μας έκανε δώρο τα δικαιώματα του βιβλίου. Το θέατρο Μπέλλος δέχτηκε να στεγάσει το όνειρό μας και έτσι το όραμά μας αυτό πραγματοποιήθηκε!
Το χωριό της Ευλογιάς αντικατοπτρίζει πολλά από τα κοινωνικά θέματα της εποχής μας. Πόσο απαιτητικό είναι για εσάς να τα μεταφέρετε στο θεατή;
ΑΝΘΗ ΣΑΒΒΑΚΗ: Θα έλεγε κανείς ότι θίγει σχεδόν όλα τα δύσκολα κοινωνικά θέματα όλων των κοινωνιών από την απαρχή της δημιουργίας τους! Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που μας γοήτευσε αλλά και που μας δυσκόλεψε όσο τίποτα άλλο στο συγκεκριμένο έργο. Αρχικά στην δραματουργία, στην οργάνωση δηλαδή του τελικού κειμένου. Τι φεύγει, τι μένει, πώς μένει, γιατί μένει και με ποια σειρά θα ειπωθεί, είναι λίγες από τις μόνιμες ερωτήσεις που κάναμε στην διάρκεια των προβών. Γιατί όση δύναμη έχουν οι λέξεις, άλλη τόση έχει και η απόκρυψή τους. Ή υπονόησή τους. Το επόμενο στάδιο, λοιπόν, ήταν στο τι κρύβουμε, ή πώς να πούμε κάτι για να ενεργοποιηθεί η φαντασία του θεατή ώστε να καταλάβει και κάτι άλλο. Γιατί και ο θεατής δεν (πρέπει να) τα θέλει όλα απλοποιημένα, σαν μασημένη τροφή. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγεις μόνος σου, για το οποίο έχεις κοπιάσει, αυτό είναι το πιο γλυκό και αυτό παίρνεις μαζί σου και στο σπίτι σου μετά ή στην ζωή σου. Γιατί όπως έχει πει και ο Μπρεχτ: «το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως να αλλάξει τους θεατές. Αυτοί αν θέλουν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο».
Τι σας γοητεύει και τι σας απογοητεύει στο χώρο του θεάτρου;
ΑΝΘΗ ΣΑΒΒΑΚΗ: Η απάντηση είναι κοινή και για τις δύο ερωτήσεις: οι άνθρωποι. Κάπως σαν τους Ευλογημένους του έργου μας… Οι άνθρωποι είναι ικανοί τόσο να σε μαγέψουν με τα χαρίσματα και την ανιδιοτέλεια τους όσο και να σε απογοητεύσουν με την κακία και την μικρότητά τους. Όλα υπάρχουν μέσα μας, αλλά είναι προσωπική μας επιλογή, συχνά ενάντια στους δαίμονές μας, το τι διαλέγουμε να εκφράσουμε και πώς θέλουμε τελικά να πορευόμαστε στο θέατρο, στην τέχνη, στη ζωή. Προσωπικά προσπαθώ να ζυγίζω τους ανθρώπους και όσο μπορώ να περιβάλλομαι από αυτούς που λειτουργούν με γνώμονα το φως και όχι το σκοτάδι.
Πως είναι η μεταξύ σας συνεργασία;
ΑΝΘΗ ΣΑΒΒΑΚΗ: Η συνεργασία μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φιλία μας και νιώθω ότι όποια δυσκολία, διαφωνία, ένταση έχει προκύψει την ώρα της πρόβας, η σταθερά της φιλίας μας παραμένει ακλόνητη. Αυτό βοηθάει πάντα στην αποσυμπίεση των συναισθημάτων. Γιατί η δημιουργική διαδικασία της «γέννας» ενός έργου είναι επίπονη, συγκρουσιακή, δύσκολη και σκοτεινή. Άλλωστε, το πιο βαθύ σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει. Και, προσωπικά, νιώθω σίγουρη ότι για εμάς τους τέσσερις, για την φιλία μας, πάντα (θα) ξημερώνει.
ΜΑΡΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: Η αφετηρία της συνεργασίας μας, πέρα από την φιλία μας, πηγάζει αρχικά από την ανάγκη να εμβαθύνουμε σε αυτό που μας γοητεύει, την υποκριτική. Καθημερινή τριβή με το αντικείμενο μας. Καθημερινά βαράμε σε τοίχους θεόρατους, αλλά η ανάγκη να καταλάβουμε και να πάμε ένα βήμα παρακάτω, μας κάνει να συνεχίζουμε και να ψάχνουμε τον καλύτερο τρόπο να πούμε την ιστορία που διαλέξαμε. Σίγουρα οι διαφωνίες και οι εντάσεις είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά όταν κάτι πιο ισχυρό σε ενώνει, όλα ξεπερνιούνται και αυτός ο «θεός του θεάτρου» φέρνει πάντα την πιο όμορφη λύση.
Σαν ομάδα, έχετε κάνει κάποιες σκέψεις για το επόμενο έργο που θα θέλατε να δουλέψετε;
ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΑΡΡΗ: Υπάρχουν πολλά έργα που θέλουμε να δουλέψουμε μαζί. Παραμένουν στην κάβα της ομάδας, μέχρι να βρουν τη σωστή στιγμή να παρασταθούν. Στόχος μας είναι να σκηνοθετεί κάθε φορά και άλλος και να περνάνε όλοι από όλα τα πόστα. Θεωρούμε την ομάδα μας ένα προσωπικό γυμναστήριο, όπως λέμε, στο οποίο υπάρχει χώρος να εξασκήσουμε τα εργαλεία που χρειάζεται να έχει ακονισμένα ένας ηθοποιός.
Το επόμενο βήμα της ομάδας είναι η συνεργασία μας με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, που σε σκηνοθεσία της Ανθής Σαββάκη, θα παρουσιάσουμε το έργο “Παρέα με τον Μέντελσον”, μια παράσταση για παιδιά που αφηγείται τη ζωή και την καριέρα του σπουδαίου μουσικού συνθέτη Φέλιξ Μέντελσον.
Ανυπομονούμε και για αυτό!
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου