Στο Θέατρο Radar ταξιδέψαμε με το ατμόπλοιο “Virginian” και ζήσαμε από κοντά τη ζωή ενός ασυνήθιστου ανθρώπου με το όνομα Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον Χίλιαεννιακόσια.Το πλοίο έκανε ταξίδια ανάμεσα σε Αμερική και Ευρώπη και μετέφερε κάθε λογής ανθρώπους.Στην διάρκεια του πολέμου χρησιμοποίηθηκε και ως νοσοκομείο ώσπου το βύθισαν με εκρηκτικά.
Ο Χίλιαεννιακόσσια εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του μέσα στο Virginian όταν ήταν ακόμα βρέφος.Πάνω στο πιάνο του καταστρώματος,μέσα σε ένα χαρτόκουτο,τον βρήκε και τον υιοθέτησε ένας ναύτης .Ο Χίλιαεννιακόσια έζησε μέσα σ’αυτό το πλοίο από τη στιγμή της γέννησής του μέχρι τον θάνατό του.Δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη στεριά.Κατά έναν παράξενο τρόπο όμως ήξερε οτιδήποτε συνέβαινε πάνω σε αυτήν.Γνώριζε τις πόλεις,τις πλατείες,τα καταστήματα και τους κατοίκους που ζούσαν σε αυτές.
Ταυτόχρονα με τη ρότα του πλοίου διαγραφόταν και η πορεία της ζωής του.Μέσα σ’αυτό γνώρισε κάθε είδους ανθρώπους,συνέλεξε τις ιστορίες τους και με αυτόν τον τρόπο απέκτησε εμπειρίες.Αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα απ’όλα όμως ήταν να παίζει πιάνο και να τους διασκεδάζει ακούραστος,παίζοντας πολλές ώρες σε όλες τις κοινωνικές θέσεις .
Ο Μελαχρινός Βελέντζας καθηλώνει το κοινό με την ερμηνεία του στο ρόλο του Χίλιαεννιακόσια και μεταδίδει με πειστικότητα τον χαρακτήρα αυτού του ιδιότυπου άντρα.Υπάρχουν στιγμές που πείθει τον θεατή πως είναι τρελός και κάποιες άλλες που τον εκπλήσσει με τις γνώσεις και τη διαύγεια του μυαλού του.Ο Μελαχρινός εκτός από το υποκριτικό του ταλέντο είναι και εξαιρετικός πιανίστας.Στις εκφράσεις του κάποιος εύκολα διακρίνει πως για κείνον το σπουδαιότερο πράγμα πάνω στη γη είναι η μουσική του και ο Ωκεανός.Γι αυτό και πλάθει τις δικές του νότες δημιουργώντας τη μουσική του Ωκεανού.Η κορυφαία στιγμή που προσφέρει στους θεατές είναι λίγα λεπτά πριν από τον θάνατο του ήρωα,σε έναν μονόλογο στον οποίο αναλύει τους λόγους που τον κράτησαν μακρυά από τη στεριά.«Δεν ήταν αυτό που είδα.Ήταν αυτό που δεν είδα»
Ο Γιώργος Δρίβας ως Τιμ Τούνυ ενσαρκώνει τον καρδιακό φίλο του Χίλιαεννιακόσια.Μουσικός κι εκείνος,τον συνοδεύει στο πιάνο με την τρομπέτα του και οι δύο μαζί χρησιμοποιούν τη μουσική για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.Άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με τρυφερότητα μας περιγράφει τις περιπέτειες τις οποίες έζησαν οι δυό τους.Ο Γιώργος, πληθωρικός και άμεσος,σαρώνει πάνω στη σκηνή προσδίδοντας στο σκηνικό την απαραίτητη βαρύτητα του έργου.
Οι δύο ηθοποιοί έχουν μία εκπληκτική χημεία μεταξύ τους.Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και δένουν απόλυτα ως συνταξιδιώτες,συνεργάτες και φίλοι.
Ανάμεσά τους υπάρχει κι ένας τρίτος ρόλος.Αυτός του πιάνου.Το οποίο διαδοχικά εναλλάσσεται σε βρεφική κούνια,προκυμαία,πλοίο,ακόμα και σε τάφο.Κάποια στιγμή το πιάνο λειτουργεί και ως σκάλα για το άγνωστο.
Η σκηνοθέτις Γεωργία Τσαγκαράκη δίνει ρυθμό και πάθος στη σκηνή και χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα τις υποκριτικές ικανότητες των δύο ηθοποιών.Πολύ έξυπνη και η σκέψη του σωματικού θεάτρου καθώς έδεσε αρμονικά με τους χαρακτήρες.
Στο τέλος,με την έκρηξη του ατμόπλοιου, νιώσαμε πως χαθήκαμε κι εμείς μαζί του καθώς σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αισθανθήκαμε κι εμείς οι ίδιοι επιβάτες του.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Ο Χίλιαεννιακόσσια εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του μέσα στο Virginian όταν ήταν ακόμα βρέφος.Πάνω στο πιάνο του καταστρώματος,μέσα σε ένα χαρτόκουτο,τον βρήκε και τον υιοθέτησε ένας ναύτης .Ο Χίλιαεννιακόσια έζησε μέσα σ’αυτό το πλοίο από τη στιγμή της γέννησής του μέχρι τον θάνατό του.Δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη στεριά.Κατά έναν παράξενο τρόπο όμως ήξερε οτιδήποτε συνέβαινε πάνω σε αυτήν.Γνώριζε τις πόλεις,τις πλατείες,τα καταστήματα και τους κατοίκους που ζούσαν σε αυτές.
Ταυτόχρονα με τη ρότα του πλοίου διαγραφόταν και η πορεία της ζωής του.Μέσα σ’αυτό γνώρισε κάθε είδους ανθρώπους,συνέλεξε τις ιστορίες τους και με αυτόν τον τρόπο απέκτησε εμπειρίες.Αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα απ’όλα όμως ήταν να παίζει πιάνο και να τους διασκεδάζει ακούραστος,παίζοντας πολλές ώρες σε όλες τις κοινωνικές θέσεις .
Ο Μελαχρινός Βελέντζας καθηλώνει το κοινό με την ερμηνεία του στο ρόλο του Χίλιαεννιακόσια και μεταδίδει με πειστικότητα τον χαρακτήρα αυτού του ιδιότυπου άντρα.Υπάρχουν στιγμές που πείθει τον θεατή πως είναι τρελός και κάποιες άλλες που τον εκπλήσσει με τις γνώσεις και τη διαύγεια του μυαλού του.Ο Μελαχρινός εκτός από το υποκριτικό του ταλέντο είναι και εξαιρετικός πιανίστας.Στις εκφράσεις του κάποιος εύκολα διακρίνει πως για κείνον το σπουδαιότερο πράγμα πάνω στη γη είναι η μουσική του και ο Ωκεανός.Γι αυτό και πλάθει τις δικές του νότες δημιουργώντας τη μουσική του Ωκεανού.Η κορυφαία στιγμή που προσφέρει στους θεατές είναι λίγα λεπτά πριν από τον θάνατο του ήρωα,σε έναν μονόλογο στον οποίο αναλύει τους λόγους που τον κράτησαν μακρυά από τη στεριά.«Δεν ήταν αυτό που είδα.Ήταν αυτό που δεν είδα»
Ο Γιώργος Δρίβας ως Τιμ Τούνυ ενσαρκώνει τον καρδιακό φίλο του Χίλιαεννιακόσια.Μουσικός κι εκείνος,τον συνοδεύει στο πιάνο με την τρομπέτα του και οι δύο μαζί χρησιμοποιούν τη μουσική για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.Άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με τρυφερότητα μας περιγράφει τις περιπέτειες τις οποίες έζησαν οι δυό τους.Ο Γιώργος, πληθωρικός και άμεσος,σαρώνει πάνω στη σκηνή προσδίδοντας στο σκηνικό την απαραίτητη βαρύτητα του έργου.
Οι δύο ηθοποιοί έχουν μία εκπληκτική χημεία μεταξύ τους.Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και δένουν απόλυτα ως συνταξιδιώτες,συνεργάτες και φίλοι.
Ανάμεσά τους υπάρχει κι ένας τρίτος ρόλος.Αυτός του πιάνου.Το οποίο διαδοχικά εναλλάσσεται σε βρεφική κούνια,προκυμαία,πλοίο,ακόμα και σε τάφο.Κάποια στιγμή το πιάνο λειτουργεί και ως σκάλα για το άγνωστο.
Η σκηνοθέτις Γεωργία Τσαγκαράκη δίνει ρυθμό και πάθος στη σκηνή και χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα τις υποκριτικές ικανότητες των δύο ηθοποιών.Πολύ έξυπνη και η σκέψη του σωματικού θεάτρου καθώς έδεσε αρμονικά με τους χαρακτήρες.
Στο τέλος,με την έκρηξη του ατμόπλοιου, νιώσαμε πως χαθήκαμε κι εμείς μαζί του καθώς σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αισθανθήκαμε κι εμείς οι ίδιοι επιβάτες του.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου