Το τελευταίο έργο του Γιάννη Τσίρου "Ημέρα Κυρίου" ανεβαίνει για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή και συγκεκριμένα στο Θέατρο Σταθμός.
Η "Ημέρα του Κυρίου" χρησιμοποιείται συνήθως για να προσδιορίσουμε μία συγκεκριμένη ημέρα ή περίοδο στην οποία όλα θα συμβούν κατά το θέλημά Του. Σε άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιείται ως αγία ημέρα αναπαύσεως και συλλογισμού.
Το έργο διαδραματίζεται δίπλα στην περιτοιχισμένη πισίνα μιας έπαυλης μια Κυριακή. Το προηγούμενο βράδυ ένας άγνωστος εκσφενδόνισε μία πέτρα στο βιτρό της σοφίτας με αποτέλεσμα να το σπάσει. Με αφορμή αυτό το «ασήμαντο» περιστατικό ένα ζευγάρι πλουσίων, ένας φύλακας και μία υπηρέτρια βγάζουν τα εσώψυχά τους αντικατοπτρίζοντας την διεφθαρμένη και ανήθικη κοινωνία μας. Στο επίκεντρο βρίσκεται ενας μουσουλμάνος κηπουρός ο οποίος ενώ δεν εμφανίζεται ποτέ στη σκηνή γίνεται η πέτρα του σκανδάλου καθώς κάνει το λάθος να προσεύχεται καθημερινά σε έναν χώρο ο οποίος ανήκει σε αλλόθρησκους.
Εύστοχη η σκηνική μεταφορά του έργου από τον Μάνο Καρατζογιάννη με την ενίσχυση του Φίλιππου Παπαθεοδώρου. Με οδηγό το έργο του συγγραφέα Γιάννη Τσίρου έχει καταφέρει να τοποθετήσει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα στα στενά όρια μιας αυλής και συγκεκριμένα στο χώρο της πισίνας. Μία πισίνα που ενώ λάμπει από καθαριότητα συγχρόνως είναι «λασπωμένη» και μολυσμένη από τις πράξεις και την ηθική των ιδιοκτητών γι' αυτό και δε χρησιμοποιείται ποτέ από κανέναν. Η σκηνοθεσία διατηρεί τον ρεαλιστικό χαρακτήρα του έργου τονίζοντας το ψυχολογικό υπόβαθρο της πίστης και της υποταγής στη θρησκεία.
Η Φαίη Ξυλά δημιουργεί μια γυναίκα μυστικοπαθή αποδίδοντας τη με λεπτές συναισθηματικές εκφάνσεις.Μοιάζει εγκλωβισμένη μέσα στη φυλακή του σπιτιού της διαθέτοντας ένα μόνιμο βλέμμα υπερευαισθησίας και αδυναμίας αποτυπώνοντας την εσωτερική σύγκρουση την οποία βιώνει. Δεν αμελεί να μας υπενθυμίσει την κοινωνική της θέση δίνοντας διαταγές στην οικιακή βοηθό με υπεροπτικό ύφος και έπαρση.
Ο Μάξιμος Μουμούρης ερμηνεύει τον καλοβαλμένο σύζυγο ο οποίος μένει ανεπηρέαστος από το άνευ αξίας περιστατικό με την πέτρα στο υπνοδωμάτιο της συζύγου του αλλά και σε οποιοδήποτε άλλα τεκταινόμενα. Ενώ αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω του κι έχει άποψη μένει απαθής καθώς μέσα στο κεφάλι του κυριαρχούν ο εγωισμός και η φιλαρέσκεια.
Ο Βασίλης Αθανασόπουλος ερμηνεύει το φύλακα του σπιτιού.Ως παρατηρητής στα συμβάντα του σπιτιού γίνεται δηκτικός,ειρωνικός και με θράσος αποδοκιμάζει τον τρόπο ζωής και τις πράξεις του κηπουρού και της οικογένειας του. Με τη νεανική ορμή του ρόλου του αναπτύσσει μια πλευρά βίαιη και δυσάρεστη εκφράζοντας τη με τρόπο άμεσο και ανάρμοστο.
Η Αναστασία Παντούση ενσαρκώνει μία οικιακή βοηθό εξαγριωμένη από τη ζωή στην οποία την ανάγκασαν να ζει. Μια κοπέλα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο που προσπαθεί να χτίσει από την αρχή το κοινωνικό της πρόσωπο δουλεύοντας πολύ σκληρά και δείχνοντας αλάνθαστη συμπεριφορά.Με ωριμότητα και υποκριτική εύνοια κυριαρχεί στις σκηνές της δίνοντας τις ακριβείς αντιδράσεις που απαιτούνται.
Εύστοχο το σκηνικό της Τέτας Τσαβδαρίδου με την προσομοίωση της πισίνας αλλά και ολόκληρου του σκηνικού χώρου που συνεπαίρνει το θεατή πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση.Ο Γιώργος Πούλιος στη μουσική,η Βασιλική Σύρμα στα κοστούμια και ο Άγγελος Παπαδόπουλος στους φωτισμούς συμβάλλουν στο τελικό ιδανικό αποτέλεσμα.
Μία παράσταση βουτηγμένη στην ειρωνία και τη μισαλλοδοξία που δίνει έμφαση στις ασύνδετες κοινωνικές τάξεις. Ο λόγος του Γιάννη Τσίρου περνάει ανεμπόδιστα στο κοινό με τα υπαρξιακά ερωτήματα ,το φόβο και την ανησυχία να επικρατούν στην ατμόσφαιρα.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου