Ο αυτοσχεδιασμός των τελειοφοίτων φοιτητών, των μελλοντικών νέων ηθοποιών βασιζόταν πάνω στο έργο του Ηλία Κουνέλα « Το εγχειρίδιο ενός καλού κλόουν». Ο κλόουν είναι καταθλιπτικός, γεμάτος απορία για όσα συμβαίνουν γύρω του, κατατονικός, φιλήσυχος, στον κόσμο του, ονειροπόλος. Οι κλόουν ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος, μαζεύουν ένα σωρό άχρηστα πράγματα και τα σέρνουν μαζί τους, σκουπίδια, που εκείνοι τα θεωρούν σημαντικά, ή σημαντικά που εκείνοι τα θεωρούν σκουπίδια. Δημιουργούν το δικό τους βασίλειο. Ένας κυκλοφορεί με μια σκισμένη σημαία, άλλος με μια κούκλα πλαστική, μωρό, άλλος με ένα κουτί πρώτων βοηθειών, άλλος με μια βαλίτσα έτοιμος για αναχώρηση, άλλος με ένα κουτί μεταφοράς γάτου, άλλος ντυμένος με σακούλες του σούπερ μάρκετ. Οικτίρουν όποιον δεν έχει πάει ούτε μια φορά στην Αποκαθήλωση, όποιον δεν αγαπάει τα ζώα και ιδιαίτερα τις νυφίτσες, όποιον δεν πίνει χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Ένας ένας οι κλόουν ανεβαίνουν στην πασαρέλα που τους οδηγεί στην τσίγκινη λεκάνη για να πλύνουν το πρόσωπό τους και να απαλλαγούν από αυτή την κλοουνίστικη φύση τους. Κάποιος θα μείνει στο τέλος χωρίς να καταφέρει να βγάλει από πάνω του το πρόσωπο του κλόουν. Πάντα κάποιος μένει πίσω. Όσο και να θέλει να φτάσει, δυστυχώς οι συνθήκες, οι δικές του τροχοπέδες δεν του το επιτρέπουν. Απρόβλεπτο ποιον θα αφήσει στο τέλος η ομάδα να θρηνεί το γεγονός ότι ποτέ δεν ξέπλυνε αυτή τη φύση από πάνω του. Τον καθίζουν πάνω σε μια παλιά τηλεόραση, τον περιδένουν με λαμπιόνια σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο και τον αφήνουν μόνο στην αίθουσα διακοσμητικό με ένα μικρό βιολί στο χέρι να στέκεται ανυπεράσπιστος και απελπιστικά μόνος.
Αυτή η βάφτιση στην τσίγκινη κολυμπήθρα απαλλάσσει τον κλόουν από φκιασίδια, από όσα ξέρει ή μάλλον δεν ξέρει. Ο υπό διαμόρφωση ηθοποιός, απαλλάσσεται από όσα απέκτησε στις σπουδές του, πράγματα που τον διαμόρφωσαν και πλέον απελευθερώνεται για να μπορέσει μόνος του με ό,τι εφόδιο έχει ήδη αποκτήσει ή όχι να αναμετρηθεί με το αντίπαλο δέος. Εμφανίζεται ρωμαλέος ή μάλλον αψηφά κάθε κίνδυνο σαν κλόουν, γιατί αγνοεί τον κίνδυνο. Είναι έτοιμος για όλα. Κάθε φορά που ξεπλένεται με δυνατή και περήφανη φωνή, διαλαλεί: « Αμήν, αμήν, αμήν λέω! Αν ο σπόρος του σίτου πέσει στη γη και δεν πεθάνε, τίποτα δεν γίνεται, αν όμως πεθάνει πολύ καρπό φέρει». Πρέπει να πεθάνει ό,τι έχει προηγηθεί για να φέρει καρπό. Δεν είναι μια εύκολη απόφαση για όλους. Πολλοί φοβούνται, θέλουν υποστήριξη, όμως η «βάφτιση» αυτή είναι σαν αναγέννηση. Μόνο αν πεθάνει ο κλόουν, ο ηθοποιός θα μπορέσει να επιτευχθεί το μέγιστο θαύμα της επικοινωνίας με το κοινό και της μετάδοσης των σκέψεων του συγγραφέα. Η γέννηση εμπεριέχει τον θάνατο και ο θάνατος, τη γέννηση. Ο θάνατος δεν φοβίζει τον κλόουν. Πριν το υποτιθέμενο βάφτισμα του πυρός, όλοι οι κλόουν αποποιούνται τα περιττά τους φορτία, φορτία που τους κρατούν εγκλωβισμένους σε γήινες και «μικρές» καταστάσεις και τώρα πια είναι έτοιμοι για μεγάλες πτήσεις, για μεγάλες δικές τους ακόμα και ριψοκίνδυνες διαδρομές. « Η βροχή δίνει ζωή στην βλάστηση, η φωτιά δίνει κίνηση στους τροχούς και η τέχνη δίνει ανάσα ζωής στον άνθρωπο.»
Τελετή ενηλικίωσης νεαρών ηθοποιών, που παρακολούθησαν και συντόνισαν με μεγάλη συγκίνηση και αγάπη οι καθηγητές τους, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης τους Ηλίας Κουνέλας, που « πέθανε τους ηθοποιούς» και το άλλο μισό του σκηνοθετικού διδύμου η Μαρία Μενεγάκη, που συν - σκηνοθέτησε και «ανέστησε τους ηθοποιούς». Τους φώτισε άριστα με το «σκοτάδι» του ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης. Η σκηνογράφος Μαριάννα Νικολάου έντυσε με χρώμα, πολλά αντικείμενα, με πολλαπλά σημεία «τα αδέξια κορμιά και το εορταστικό νεκροταφείο».
Συναντήσαμε σε αυτή την παράσταση το νέο αίμα του θεατρικού σανιδιού, φέρελπες και ρωμαλέο, έτοιμο για όλα, τους συγχαίρουμε και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία στα θεατρικά τους όνειρα. Συγχαρητήρια στους καθηγητές τους για την άριστη παιδεία και την ουσιαστική πλαισίωση.
Γράφει η Μαρία Μαρή
Θεατρολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου