Νίκος Σταματόπουλος: "Οι άνθρωποι από την ταχύτητα της εξέλιξης και της κοινωνίας δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό τους"

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Σταματόπουλος μιλάει στο Theater Stage για την παράσταση "Μετά τη βροχή". Ένα έργο του Σέρτζι Μπελμπέλ που ανεβαίνει στο Θέατρο Κάτω απ' τη γέφυρα σε σκηνοθεσία του ίδιου, μετάφραση της Χρύσας Καραβά και επεξεργασία κειμένου από τον Νίκο Δαφνή.

Aυτή την εποχή σας βρίσκουμε να σκηνοθετείτε και να πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Μετά τη βροχή» στο Θέατρο Κάτω από τη γέφυρα. Μιλήστε μας γι’αυτήν. 

Είναι ένα έργο εξαιρετικά επίκαιρο και διαχρονικό. Μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Τη θέση του καθενός μέσα σε αυτό το σύστημα και την θέση του μέσα στο σύνολο το κοινωνικό. Βλέπουμε επτά διαφορετικά πρότυπα ανθρώπων όπου οι έξι από αυτούς φλερτάρουν με την αυτοκτονία. Όλοι ανεβαίνουν στην ταράτσα ενός πολυόροφου κτιρίου για να καπνίσουν, παράνομα, καθώς απαγορεύεται από το λειτουργικό της εταιρείας. Εκεί μοιράζονται σκέψεις, απόψεις, ιδέες, γίνεται ανταλλαγή ρόλων, χαρακτήρων, πώς ο ένας μπαίνει μέσα στα παπούτσια του άλλου, -αν μπαίνει- και τελικά ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλον; Είναι ένα έργο σκοτεινό στη βάση του μιας και το κωμικό στοιχείο βγαίνει από την τραγικότητα των καταστάσεων. 

Πως αποφασίσατε να δουλέψετε πάνω στο έργο του Sergi Belbel; 

Ο λόγος που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο έργο, είναι γιατί πραγματικά πιστεύουμε ότι αγγίζει τα όρια της σημερινής κοινωνίας. Οι άνθρωποι από την ταχύτητα της εξέλιξης και της κοινωνίας δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Δεν μπορούν να δουν κάτι άλλο πέρα από αυτούς. Και δεν μπορείς να γίνεις επικριτικός απέναντι σε κανέναν γιατί είναι πια θέμα επιβίωσης. Είναι τέτοιοι ρυθμοί που ζούμε πια που δεν προλαβαίνεις να κάνεις σχεδόν τίποτα. Απλά τρέχεις για να προλάβεις να ζήσεις.

Πιστεύετε πως οι υπάλληλοι σε έναν χώρο εργασίας λειτουργούν ως πιόνια; 

Ξεκάθαρα οι υπάλληλοι σε ένα εργασιακό περιβάλλον λειτουργούν ως πιόνια! Είναι μέρος ενός παιχνιδιού, ποιος θα βγει πιο πάνω από τον άλλον, ποιος θα καταφέρει να κερδίσει την εύνοια των υψηλά υφισταμένων, πόσο εύκολα χειρίσιμοι είναι κάποιοι άνθρωποι και πόσο εξαιρετικά χειριστικοί είναι κάποιοι άλλοι. Είναι ένας αγώνας επιβίωσης ώστε να καταφέρεις να βγεις όσο γίνεται αλώβητος. Κινείσαι πότε ανοδικά πότε καθοδικά πότε δεξιά πότε αριστερά. Γενικά ελίσσεσαι ώστε να μπορείς να προχωράς. Και σε πολλές περιπτώσεις κυρίως σε μεγάλες εταιρείες οι ίδιοι οι διοικητικοί σε βάζουν σε μία διαδικασία να φας τον άλλον ώστε να ανελιχθείς εσύ. Όσο πιο δόλια και υποχθόνια γίνεται. Είναι μέρος του παιχνιδιού κι αυτό. 

Τι θέλετε να αποκομίσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση σας; 

Θα ήταν ευχής έργον να καταφέρουμε να αφυπνίσουμε λίγο περισσότερο την ανθρωπιά που όλοι έχουμε μέσα μας αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε να την κοιτάξουμε. Να κοιτάμε τον άλλον δίπλα μας αλλά να τον κοιτάμε ουσιαστικά. Να απλώνουμε το χέρι σε όποιον χρειάζεται τη βοήθειά μας γιατί τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι γύρω μας φωνάζουν για βοήθεια χωρίς να αρθρώνουν λέξη. Να βγούμε από τον μικρόκοσμο μας. Γιατί κι εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή θα βρεθούμε σε αυτή τη θέση. Βγαίνοντας από την παράσταση κάποιοι θεατές μου είπαν ότι το γέλιο ήταν πικρό στο τέλος γιατί κατάλαβαν ότι γελάνε με τα ίδια μας τα χάλια. Αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος για τη δουλειά που κάναμε ! 

Τι προκλήσεις αντιμετωπίσατε στο συγκεκριμένο ανέβασμα; 

Να καταφέρουμε να εμβαθύνουμε χωρίς να μείνουμε στην επιφανειακή κωμική πλευρά του έργου. Να αναδείξουμε την τραγικότητα του κάθε χαρακτήρα. Επίσης ήταν μεγάλο δέλεαρ να κινηθούμε πάνω σε ένα πάτωμα ενός κλασικού παιχνιδιού, το γνωστό σε όλους μας φιδάκι. Να μετράς τα τετράγωνα να κινείσαι πάνω σε αυτά χωρίς να πατάς τις γραμμές όταν και όπου χρειάζεται να μπαίνεις και να βγαίνεις μέσα στο παιχνίδι όταν πρέπει,όταν είναι αναγκαίο. Φορώντας την φόρμα είσαι ο ρόλος που διαλέγεις για να επιβιώσεις, βγαίνοντας από τη φόρμα πηγαίνεις σιγά-σιγά προς το ανθρώπινο στοιχείο. Να βγουν λοιπόν οι φόρμες,οι χαρακτήρες,οι προσωπικότητες χωρίς να είμαστε επιφανειακοί. 

Πέρα από την παράσταση «Μετά τη βροχή» σας βρίσκουμε κάπου αλλού φέτος; 

Είμαι στον «Μάγο του Οζ» του Φρανκ Μπαουμ σε σκηνοθεσία Νίκου Δαφνή και μουσική Μίμη Πλέσσα μια παραγωγή του θεάτρου κάτω από τη Γέφυρα, ένα μιούζικαλ για μικρούς και μεγάλους φίλους κάθε Κυριακή στις 12:00. Καθώς και στην παράσταση «Το πράσινο δε μένει πια εδώ» σε κείμενο και σκηνοθεσία επίσης του Νίκου Δαφνή που ήταν στο πρόγραμμα του "Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός", μια παράσταση φτιαγμένη ώστε να έρχονται τα σχολεία στο θέατρο με σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των παιδιών για το περιβάλλον και συγκεκριμένα για τη μόλυνση των υδάτινων πόρων.

Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου