Παρακολούθησα μια συντηρητική αλλά αξιοπρεπή προσέγγιση της σοφόκλειας "Ηλέκτρας" από τον Δημήτρη Τάρλοου στην τολμηρή μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά.
Ένα σπίτι έτοιμο να καταρρεύσει, που λειτουργεί και ως είσοδος στον Άδη, είναι η σκηνογραφική παρέμβαση του Πάρι Μέξη, ενώ τα κοστούμια είναι ετερόκλητα και αναφέρονται στην αρχαιότητα (ασπίδα με Γοργώ της Κλυταιμνήστρας και κοστούμι Παιδαγωγού), στον Μεσοπόλεμο (κοστούμια Χορού σε απαλά χρώματα), στη νεοελληνική εικαστική παράδοση τύπου Τσαρούχη, στο εξπρεσιονιστικό δημώδες ύφος των παραστάσεων του Κουν, ακόμη και σε φουτουριστικό σκηνικό (η προσέγγιση του Πυλάδη ως Απόλλωνα, με ακραίους φωτισμούς, στη σκηνή της μητροκτονίας).
Θαύμασα τις εξαιρετικές ερμηνείες των τριών γυναικών πρωταγωνιστριών (Λουκία Μιχαλοπούλου ως κλασική, στομφώδης και δωρική Ηλέκτρα, Ιωάννα Παππά ως επικολυρική Κλυταιμνήστρα, Γρηγορία Μεθενίτη ως διονυσιακή Χρυσόθεμις), ενώ συμβατικές βρήκα τις ερμηνείες των γυναικών του Χορού (Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Ασημίνα Αναστασοπούλου, Ελένη Βλάχου, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Ιωάννα Λέκκα, Ελένη Κιλινκαρίδου-Σίστη, Λυδία Στέφου, Άννα Συμεωνίδου, Χαρά Τζόκα).
Από τους άνδρες ηθοποιούς ικανοποιητική είναι η παρουσία του Αναστάση Ροϊλού ως Ορέστη, μετριότατη η ερμηνεία του Παιδαγωγού από τον Γιάννη Αναστασάκη και κάκιστη η προσέγγιση του Αίγισθου από τον Νικόλα Παπαγιάννη.
Προβληματίστηκα από την απολλώνεια προσέγγιση του Πυλάδη (Περικλής Σιούντας) και από τη χορογραφική αμηχανία της Μαρκέλλας Μανωλιάδη.
Ενδιαφέρουσα η μουσική του Φώτη Σιώτα (που ερμήνευε επί σκηνής μαζί με τον Τάσο Μισυρλή) και πολύ αναμενόμενοι οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου.
Γενικά η παράσταση σεβάστηκε το αρχαίο κείμενο, στέγασε τρεις εξαιρετικές ερμηνείες και μπορεί να θεωρηθεί ως μια από τις καλές παραστάσεις των φετινών Επιδαυρείων.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου