Ηλίας Κούτλας: "Από παλιά είχα μια πολύ θελκτική εικόνα στο μυαλό μου για τους ηθοποιούς και την υποκριτική"

 

Ο ηθοποιός Ηλίας Κούτλας μιλάει στο Theater Stage για την παράσταση «Κύκνειο Άσμα» του Άντον Τσέχωφ που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία των Μανώλη Βαζαίου & Μάνου Καβίδα.

Αυτή την εποχή παρουσιάζετε την παράσταση «Κύκνειο άσμα» του Άντον Τσέχωφ. Πες μας δύο λόγια για αυτήν.

Πρόκειται για ένα από τα πρώτα μονόπρακτα του Άντον Τσέχωφ γραμμένο αρκετά χρόνια πριν τα πολύπρακτα και περισσότερο γνωστα έργα του. Ένα βράδυ σε κάποιο θέατρο η παράσταση έχει τελειώσει, ο ηλικιωμένος διάσημος πρωταγωνιστής μεθάει λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο και τον παίρνει ο ύπνος στο καμαρίνι. Λίγο αργότερα ξυπνάει μέσα σ’ ένα άδειο θέατρο και αρχίζει να θυμάται τα περασμένα. Μοναδικός ακροατής ο νεαρός υποβολέας του, φέρελπις ηθοποιός και ο ίδιος. Οι δυο τους αφήνονται να παρασυρθούν σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο αναζητώντας τις διαδρομές που ακολούθησαν οι ζωές τους σε στενή σύνδεση με την καταλυτική δύναμη της σκηνής.

Πόσο επίκαιρο είναι το συγκεκριμένο έργο;

Νομίζω ότι ένα κομμάτι της ομορφιάς του θεάτρου έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχει καμία ανάγκη την επικαιρότητα. Ασχολείται με ζητήματα πέρα από το χρόνο, μπορεί να υπάρχει απόλυτα στο τώρα αλλά ταυτόχρονα υπερβαίνει την ευθραυστότητα του. Σε κάθε περίπτωση, οι δύο ήρωες του έργου βλέπουν τις ζωές τους να περνάνε μπροστά από τα μάτια τους μέσα σε μία νύχτα, με τα όνειρα και τις ελπίδες, τις πλάνες και τις απογοητεύσεις τους. Μας αφορούν όλους επειδή όλοι έχουμε βρεθεί ή θα έρθουμε στη θέση τους.

Πως είναι η συνεργασία σας με τους σκηνοθέτες Μανώλη Βαζαίο και Μάνο Καβίδα;

Με τα παιδιά γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, ειδικά με το Μανώλη το Βαζαίο. Έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν και ελπίζω να τα φέρει η ζωή να συνεργαστούμε ξανά στο μέλλον. Τους ευχαριστώ για την ευγένεια, την ανιδιοτέλεια, την έμπνευση και το ομαδικό κλίμα που έχουν δημιουργήσει.

Ποιο πιστεύεις πως είναι το μυστικό για την πραγματική ευτυχία;

Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ίσως από τις ελάχιστες ερωτήσεις που έχουν πραγματική σημασία. Ο δρόμος προς την ευτυχία μπορεί να είναι κρυφός μπορεί όχι και τόσο, δεν νομίζω πάντως ότι μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, μόνο βαδίζοντας ίσως τον βρει κανείς. 

Έχεις βρει κοινά στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύεσαι με τον εαυτό σου;

Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι ένας νεαρός υποβολέας που έχει μεγαλώσει στις κουίντες του θεάτρου και ονειρεύεται να βγει στο προσκήνιο. Σκέφτομαι ότι έχει μικρότερη ηλικία από μένα και μου φέρνει στο μυαλό τις σκέψεις και τα όνειρα που έκανα τότε για το θέατρο και τη ζωή. Βλέπω μέσα από το χαρακτήρα ένα κομμάτι του εαυτού μου που υπάρχει και δεν υπάρχει πια.

Τι σε οδήγησε στην ενασχόληση σου με το χώρο του θεάτρου;

Από παλιά είχα μια πολύ θελκτική εικόνα στο μυαλό μου για τους ηθοποιούς και την υποκριτική. Νομίζω ότι ο κινηματογράφος και οι παραστάσεις που έβλεπα μικρός συνέβαλαν σ’ αυτό. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν φοιτητής, μπήκα στη θεατρική ομάδα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και αισθάνθηκα σαν να ανακάλυψα έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Από εκεί το ένα έφερε το άλλο. Πιστεύω ότι κάποιο κομμάτι μέσα μου αναζητούσε αυτήν την επαφή με το θέατρο, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το γιατί.

Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ