Είδαμε τα "Μαθήματα οικιακής οικονομίας" της Μιχαέλας Αντωνίου, σε σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά στη Θεατρική Σκηνή.

                                     

Η κακοποίηση των γυναικών ήταν, είναι κι ελπίζω να μην παραμείνει αποτέλεσμα τής καταπιεσμένης θηλυκότητας των δήθεν αρσενικών, που όντας συμπλεγματικοί νιώθουν την ακατανίκητη παρόρμηση να μεταθέτουν την βία στην οποία υπόκεινται και να τρομοκρατούν τους αδύναμους γενικότερα. Ο χειρότερος τρομοκράτης είναι ο έντρομος και ψοφοδεής άνθρωπος.

Ο Βίλχεμ Ράϊχ στο «Άκου ανθρωπάκο» αναλύει συν τοις άλλοις κι αυτή την πλευρά τού παρασιτικού, ασπόνδυλου, αναρριχητικού όντος που αδυνατεί να αυτενεργήσει ανταλλάσσοντας ενέργειες με το Σύμπαν και καμία γονιμολατρική του λειτουργία δεν είναι αμόλυντη από το άγχος ευνουχισμού, που μεταλλάσσεται σε ανάγκη ελέγχου και άσκησης εξουσίας πάνω σε άλλες ζωντανές υπάρξεις.

Συνήθως οι κατά συρροήν δολοφόνου «ασκούνται» πάνω σε ανυπεράσπιστα ζωάκια πριν εκδηλώσουν τα διεστραμμένα εξουσιαστικά τους ένστικτα πάνω σε συμπολίτες μας. Απορώ γιατί γέμισαν οι νυχτερινές τηλεοπτικές ζώνες και τα οπτικοακουστικά μέσα γενικότερα με αποβράσματα τέτοιου είδους. Φαίνεται όμως πως είναι μια απαραίτητη μεταβατική ελπίζω διαδικασίας αυτοκάθαρσης τής Ανθρωπότητας ολάκερης που μεταβαίνει τώρα σε μια καινούργια Αναγέννηση χάρη στην αλματώδη εξέλιξη της Τεχνολογίας.

Στο έργο αυτό συμφύρονται συνδυαζόμενες με αφηγηματική δεξιοτεχνία οι πρωτοπόρες φεμινίστριες τών δύο τελευταίων δεκαετιών τού 18ου αιώνα (!!!) με ιστορίες συνήθους ή ακραίας ενδοοικογενειακής έμφυλης βίας. Ο καθημερινός ρατσισμός καλά – ακόμη – κρατεί κι ο φασισμός υποφώσκει ενεργοποιώντας τα υγιή ανακλαστικά όλων μας.

                                              

Αριστοτεχνική χρήση του σκηνικού χώρου και της κινητής τηλεφωνίας με ταυτόχρονη βιντεοπροβολή σε πλαστική ημιδιαφανή οθόνη. Τραπέζι πολλαπλών χρήσεων (από τραπεζαρία έως έκθεση νεκρής) σκαλιά, αξιοποίηση φωτιστική τού περιβάλλοντα χώρου, ποικίλλον ηχητικό τοπίο, άψογες ερμηνείες κι ένα κείμενο που σπάει κόκκαλα κινούμενο κάπου μεταξύ τής αγκιτάτσια-προπαγάνδας, στρατευμένου θεάτρου και συμβατικής σκηνικής αφήγησης σε νεωτερικό διαθλασμένο χρόνο.

Από τις καθηλωτικότερες παραστάσεις αυτής τής χειμερινο-εαρινής θεατρικής σαιζόν. Μην την χάσετε, αλλιώς θα χαθείτε στο πέλαγος τής δοκησίσοφης μετριότητας πολλών επίχρυσων αναξιοκρατούντων, ματαιοκαμάτων [ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός].

Από το πρώτα φοιτητικά μου χρόνια στην «Θεατρική Σκηνή» επί της Οδού Νάξου 84, βλέπω μόνο καλαίσθητα ψαγμένα θεάματα-ακροάματα για ανήσυχους νόες. Εύγε και πάλι εύγε σε όλους τους συντελεστές αυτού τού θαύματος.

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας.