Είδαμε το "Μονόκλινο σε Μπουάτ" στο Θέατρο Αλκμήνη

                                                         

Πραγματικό αριστούργημα που σε καθηλώνει, σε συναρπάζει, σε εξυψώνει, σε πυργώνει, σε μαργώνει, σε κινητοποιεί, σε ευαισθητοποιεί…

Εναντίον κάθε βίας, κι ειδικά ενάντια σε κάθε κακοποίηση με θέμα τις γυναίκες, τις θηλυκότητες και ανυπεράσπιστα εσωστρεφή όντα εν γένει, που ένεκα αυξημένης ενσυναίσθησης καθίστανται από ευαίσθητα ευπαθή.

Η κατάθλιψη («Μπουάτ» στο έργο) έχει γίνει η μάστιγα τής τεχνολογικώς εντατικοποιημένης εποχής μας. Το άτομο κατακλύζεται από τόσα πολλά εισερχόμενα σήματα που κλείνεται στο καβούκι του αυτομάτως αμυνόμενο.

Από την άλλη, όταν η ψευδαισθητική Τέχνη ή Λογοτεχνία «φυγής» θρέφει τις παραισθητικές ευτοπίες μιας δαιδαλώδους «Κοινωνίας τής Αφθονίας» (κατά Χέρμπερτ Μαρκούζε), η καμπύλη τού Gauss εγκαταλείπει το μέτρο τείνουσα προς το ζενίθ τής συστημικής πλανητικής εντροπίας, με αποτέλεσμα το ψυχολογικό ναδίρ να είναι το ικανό αν και όχι αναγκαίο ενεργειακό αντιστάθμισμα.

Απαιτείται μεγάλος δείκτης νοητικής τε και συναισθηματικής ευφυίας προκειμένου να περάσει αλώβητος ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα από Συμπληγάδες, Σειρήνες, Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες, Κίρκες και άλλα τέρατα από την ομηρική «Οδύσσεια» που έχει γίνει πλέον η ζωή μας.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας («Καζαμπλάνκα» σε αυτό το ιδιοφυώς φιλοτεχνημένο άρτιο αφηγηματικό έργο), όπως χιλιάδες άλλες διαρκώς μεταλλασσόμενων αγχογενών αυτοάνοσων νοσημάτων ή προδιαθέσεων που εκπορθούν το ανοσοποιητικό μας προπύργιο ένδοθεν, είναι ένα θέμα που έχει ήδη επισημανθεί τόσο από τον Βίλχεμ Ράϊχ στο πρωτοποριακό «Άκου Ανθρωπάκο» όσο και από τον Σιγισμούνδο Φρόιντ στο πάντα – δυστυχώς – επίκαιρο πόνημά του με τον δυσοίωνο τίτλο «Πολιτισμός πηγή δυστυχίας».

Εδώ συνδυάζεται η ερωτική κακοποίηση από έναν «άνδρα» παθολογικά νάρκισσο με την συνεπαγόμενη θλίψη, που μετατρέπεται σταδιακά σε κατάθλιψη κι ενεργοποιεί μία υποφώσκουσα σπάνια μορφή τής επώδυνης σκληρύνσεως κατά πλάκας. 

Η τριαδική οντότητα που καλείται ως άλλη Εκάτη να δώσει (ή να δανείσει) «φωνή» στην πάσχουσα εξειδικευμένη ατομικότητα συμβολίζει σαφώς και τις τρεις Μοίρες (Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος). Ειδικά η Άτροπος βρήκε ιδανική ερμηνεύτρια στην πολύπειρη, στην παλαίμαχη Ελένη Φίλιππα, μια ποιοτική ηθοποιό τόσο επιλεκτική στους ρόλους της που δεν έχει παίξει ποτέ σε «δεύτερη» θεατρική παραγωγή διαφυλάσσοντας έτσι το κύρος τε και το ήθος της.

Αλλά και οι άλλες δύο ηθοποιές (ή κάθε μία από το βάθρο τής ψυχοσωματικής ιδιαιτερότητάς της) εμπλούτισαν το όλον θέαμα-ακρόαμα με συμπληρωματικές (έως και αντιστικτικές) αποχρώσεις διακυμάνσεων ευπρόσδεκτο στο ταλαιπωρημένο μας εσωτερικό «αυτί».

Αξιέπαινες και αξιέπαινοι όλες και όλοι οι συντελεστές αυτού του σκηνικού αριστουργήματος.

Δείτε το!!! Μην το χάσετε!!! Θα βγείτε ελαφρότεροι, ελαφρότερες, ελαφρότερα τα σώματά σας από την αίθουσα, με επαυξημένη ευγνωμοσύνη για το όχι και τόσο αυτονόητο δώρο τής ζωής και της καθημερινώς επαπειλούμενης Υγείας.

Διώξτε από τη ζωή σας τους τοξικούς ανθρώπους, για να μην χρειαστεί να τους κατηγορείτε πάνω από το φέρετρό τους ή κάτω από το χώμα που μας σκεπάζει, όταν «βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα». Και η Κόλαση και το Καθαρτήριο έχουν τα όριά τους, τα οποία μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε κάνοντας χρήση τού Ορθού Λόγου. «Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών-υμών», όπως λέει ο ιερουργός στην Θεία Λειτουργία.

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας.