Είδαμε το "Ποιός ανακάλυψε την Αμερική;" στο Θέατρο Αλκμήνη

Τα καλογραμμένα αντέχουν στον χρόνο.

Η αισθητική και η ιδεολογική περιρρέουσα ατμόσφαιρα τής Μεταπολίτευσης ίσως φαντάζει εξωτική στους σημερινούς νέους, η διαχρονικότητα όμως εξασφαλίζεται χάρη στο υπαρξιακό βάθος μιας τυπικής πλατωνικής κρυφοερωτικής σχέσης μεταξύ δύο γυναικών που μοιράζονται τον ίδιον άντρα χρησιμοποιώντας τον ως σεξουαλικό αντικείμενο (πολύ προχωρημένο για την δεκαετία τού 1980) για να καταλήξουν μαζί στο ίδιο γηροκομείο και η μία να νταντεύει την άλλοι ως σύντροφοι πολύ πριν το σύμφωνο συμβίωσης!!!

Εκπληκτική παράσταση, ακριβής, πιστή στο πρωτότυπο κείμενο, ελαφρά μετατοπισμένη προς τα καθ’ ημάς. Το κοινό συμμετέχει στην ελάχιστη διάδραση όταν οι ηθοποιές κάθονται ανάμεσα στους θεατές. Κι αυτό μεταμοντέρνο. Κατά τα άλλα ένα θέαμα συνεκτικό, συνοπτικό που δάμασε τον Χρόνο και επιβίωσε περισσότερο τής δημιουργού του, που βίωσε τον μαρτυρικότατο θάνατο τής πυράς. Μακριά από εμάς. 

Ας ευχηθούμε ότι θα ενισχυθεί η πυροπροστασία τής χώρας και τού κόσμου ολάκερου έτσι ώστε να μην θρηνήσουμε ξανά καμία ζωούλα μήτε ανθρώπινη μήτε τής πανέμορφης πανίδας τού υπέροχου πλανήτη μας.

Δείτε αυτή την απόδειξη ότι η νεοελληνική δραματουργία που ξεφεύγει από την ρεαλιστική ή και νατουραλιστική ακόμα ηθογραφία, που αξιοποιεί το χιούμορ, την καλόγνωμη ειρωνεία, την καλόβουλη σάτιρα αντέχει και προσελκύει τα πλήθη των επαρκών αναγνωστών-θεατών.

Οι όποιες αναφορές στις εναλλακτικές θεραπείες, παρ’ όλο που είναι κουρδισμένες σε κωμικό τόνο, είναι καινοτόμες για τις πρώτες μεταχουντικές δεκαετίες τού εικοστού αιώνα. Η αφηγηματική ανατροπή τού τέλους, που συνδέεται με την ρητορική ερώτηση τού τίτλου, είναι άκρως υποδηλωτική τής κυκλικότητας τού ποιητικού χρόνου.

Όλα καλά, όλα αρμονικά, όλα φωτεινά, όλα όμορφα σε αυτή την παραγωγή!!!

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας.