Είναι άλλο η «μαγική αντίληψη του κόσμου» που αποδίδεται κακώς από εμάς τούς «προηγμένους» στους οιονεί «πρωτόγονους», ενόσω ημείς τελούμεν εν τεχνολογική ημιμαθεία και παραμένουμε – εν τη συντριπτική μας πλειοψηφία – στα σπήλαια, έντρομοι, περιδεείς, επίφοβοι, τρομοκρατημένοι τρομοκράτες…
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, Ηθική και Αισθητική είναι αλληλένδετα νοήματα, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία στη μακρά αλυσίδα φωτοδοτών. Η εμπειρική «δεξαμενή» τής Συλλογικής Συνειδητότητας εμπλουτίζεται σε καθημερινή βάση από τις ατομικές καταθέσεις βιωμάτων τε και παθών.
Η αόρατη λαμπαδηδρομία των μυημένων στις συμπαντικές σταθερές αξίες συνεπάγεται επίγνωση των πυθογόρειων αρμονικών. Αντίθετα από αυτή την γεωμετρημένη καλαισθησία το κλίμα των μεταβατικών, μεταιχμιακών ημέρων μας γιγαντώνει την συστηματική εντροπία επιταχύνοντας την αρνητικότητα που δηλητηριάζει με τις ψυχοσωματικές-νοητικές τοξίνες την την λεγόμενη «περιρρέουσα ατμόσφαιρα».
Σε έναν Πολιτισμό που παρακμάζει πριν μετασχηματιστεί –με νομοτελειακή, μαθηματική ακρίβεια – σε κάτι αναγεννησιακότερο, παραστάσεις σαν αυτήν λειτουργούν ως αναγκαία και ικανή συνθήκη αυτογνωσίας δια της ανατροφοδοτήσεως. Το «παραμύθι» ως παρακλάδι τού Μύθου, που κωδικοποιεί την κατακτημένη «αρχαία» Γνώση, είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο κάθε μυθοπλαστικής αφήγησης.
Η μονολογική αναπόληση τής παιδικής αθωότητας συνείρει την πολυπόθητη, νοσταλγική επανένωση με τη Φύση προκειμένου να ξαναβρούμε το παραδείσιον Όλον, το ΈΝΑ, το ά-Παν, το Ταυτόν, από το οποίο αποκοπήκαμε μία νύχτα σκοτεινή και σκοτειδιασμένη από τους τα «φαιά φορούντες» (που θα έλεγε ο Μεγάλος Αλεξανδρινός Ποιητής Καβάφης).
Παντού και πάντα τα ίδια. Σε βήμα σημειωτόν από την παλαιολιθική εποχή («ένα βήμα εμπρός δύο βήματα πίσω»), ερχόμαστε σήμερα να αρθρώσουμε τον εγγνωσμένο Λόγο μας, όσο απεγνωσμένοι κι εάν είμαστε – ειδικά τότε, ειδικά έτσι… Κάθε χολή που εκτοξεύεται ενάντια των Διαφωτιστών γίνεται οίστρος συνδημιουργίας κι εφαλτήριο υπερβάσεως των εσκεμμένων-εσκαμμένων.
«Διαμορφώνουμε το γούστο τού κοινού εμείς», έλεγε η μεγάλη Κατίνα Παξινού στον Αλέξη Μινωτή κι αυτή είναι η μόνη α-Λήθεια που μπορούμε να αντέξουμε.
Παραστάσεις σαν αυτήν αξίζουν όλα τα βραβεία και τις διακρίσεις τού κόσμου, γιατί ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΑ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΣ ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, μακριά από το ρυπαρό, χολερικό και τοξικό “main stream”.
Υποστηρίξτε τους νέους Ανθρώπους που έρχονται σήμερα να παλέψουν συνειδητά για την Αναγέννηση τού Πανανθρώπινου Πολιτισμού.
Στο θέατρο Δρόμος, στην κυψελιώτικη οδό Αγίου Μελετίου 25, υπάρχει και βουίζει ένα «σμήνος» μελισσών που φέρνουν την Άνοιξη. Ας τους βοηθήσουμε συνειδητά και με καλή πρόθεση.
Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
Κωνσταντίνος Μπούρας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου