Είδαμε το "ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ – ΕΓΩ, Η ΕΚΑΒΗ..." του Κώστα Ταχτσή στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια

 Απολύτως θεμιτή, λειτουργική, συγκινητική και νόμιμη θεατρική διασκευή ενός μνημειώδους μυθιστορήματος που απεικονίζει με αιρετικά βιτριολικό τρόπο τα ήθη και τα έθιμα των νεοελλήνων στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα.

Η Εκάβη εις διπλούν: συνδιαλέγεται διαρκώς με το νεανικό είδωλό της μέσα από έναν αδιόρατο χωροχρονικό καθρέφτη που παραλλάσσει τα πράγματα ανάλογα με την αφηγηματική γωνία.

Το πέρασμα σε δευτερεύοντα πρόσωπα, των οποίων οι φωνές διαμεσολαβούνται δια των κυρίων ηθοποιών που μοιράζονται αυτή την νοσταλγική αναπόληση μέσα από μια ονειρική κατάσταση οδηγεί τον θεατή σε μία αυθυποβολή εξαιρετικά δραστική από αισθητικής πλευράς, αφού ο κάθε ένας κι η κάθε μία προβάλλει στα επί σκηνής τεκταινόμενα την δική του συνδημιουργική πινελιά ανασυνθέτοντάς τα κατά το δοκούν.

Σε μια άλλη σκηνοθετική-δραματουργική επεξεργασία, εάν είχε προστεθεί στο αρχικό δίδυμο (δίκην ρωμαϊκού θεού Ιανού) ακόμα ένα δίπολο, αρσενικό-θηλυκό για την υπόδυση όλων των άλλων προσώπων, θα είχαμε ενδεχομένως ένα καθαρότερο τοπίο από αφηγηματικής απόψεως, θα έχανε όμως το σκηνικό αποτέλεσμα μεγάλο μέρος από την ενεργειακή αμεσότητά του, των στιγμιαίων μεταβάσεων που απαιτούν τεράστια ψυχοδυναμική ευπλαστότητα και συνεργασία των δύο ούτως ή άλλως συμβατών πρωταγωνιστριών.

Βεβαίως, στη συγκεκριμένη θεατρική απόδοση λείπει το αντίπαλον δέος, αφού μοιάζει με «ονειρόδραμα», ή – καλύτερα – με «δράμα τού εγώ» (“ich drama”), αρκετά σύγχρονο, ως προς τα μετανεωτερικά ήθη και έθιμα στον χώρο τής μυθοπλασίας.

Οπωσδήποτε όμως το πνεύμα τού κειμένου ρέει αβίαστα κι ο καημένος, ο ατυχής συγγραφέας του θα χαιρόταν συγκινημένος βαθύτατα από αυτή την σκηνική «καθέλκυση» της συγγραφικής του «ναυαρχίδας».

Απολαυστικές ερμηνείες. Εύπλαστα σκηνικά. Μην το χάσετε!!!

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας.