Είδαμε το "Βικτόρ, ή τα παιδιά στην εξουσία" στο Θέατρο Σταθμός

 Το τραύμα τού Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η άνοδος τής μικρομεσαίας αστικής τάξης (λόγω ανοικοδόμησης των μητροπόλεων), τα μοναχοπαίδια που μεγαλώνουν σαν πριγκιπόπουλα και η πολιτισμική παρακμή… αυτά είναι εν πολλοίς τα θέματα που διαπραγματεύεται αυτό το καλογραμμένο ανατρεπτικό έργο που θαύμαζε ο αντιστασιακός-αντιναζιστής Ζαν Ανούιγ.

Ο φασισμός έχει πολλούς εξωπολεμικούς τρόπους για να υπάρξει και να τραφεί, ακόμα κι εκτός Βιομηχανίας. Η βιομηχανοποιημένη συνείδηση είναι το πρόβλημα, ο μαζικός προγραμματισμός τής Συλλογικής

Συνειδητότητας λαών που αντιμετωπίζονται από τους πάσης φύσεως εξουσιαστές ως «όχλος», ως «πλήθος» στην καλύτερη περίπτωση.

Η ρωμαϊκή αρένα μετακομίζει σε ένα μικροαστικό σαλόνι που μετατρέπεται σε οχυρό πρώτης γραμμής. Οι ανερχόμενοι φιλόδοξοι μικρομεσαίοι βγάζουν όλη την ματαιοδοξία τους και τον μοναρχικό τρόπο που μεγαλώνουν τα κακομαθημένα παιδιά τους ως εάν ήτο το κέντρο τού σύμπαντος κόσμου. Αυτό βέβαια συνέβη και στην Κίνα τού Μάο με τον υποχρεωτικό από το κράτος έλεγχο των γεννήσεων.

Όμως εδώ η υπερβολή, η αφηγηματική διόγκωση μετατρέπει τους ανθρώπους σε έντομα κάτω από το μικροσκόπιο. Η αφήγηση κινείται πέρα κι από τον σουρεαλισμό κι από το λεγόμενο «θέατρο τού παράλογου» προς το τερατώδες ενός κωμικοτραγικού γκραν-γκινιόλ που λειτουργεί ακόμα και ως ψυχολογικό θρίλερ.

Δεν ξέρεις εάν πρέπει να γελάσεις, να προβληματιστείς ή να θρηνήσεις διαβάζοντας αυτό το αθάνατο ανεξίτηλο κείμενο που περιγράφει μια πολιτισμική καμπή με έναν αντικειμενικά ψυχρό επιστημονικό τρόπο απαιτώντας μια ιδιότυπη συναισθηματική αποστασιοποίηση, αφού τα πρόσωπα κινούνται ως διογκωμένες, παραμορφωμένες κούκλες σε ένα αποτρόπαιο θέατρο σκιών.

Η παράσταση πέτυχε τον ψυχαγωγικό της ρόλο, αφού κλείνει ως μιούζικαλ. Η πολυπόθητη διασκέδαση είναι πλέον το άπαν στην ζοφερή πραγματικότητα που μας περιβάλλει παγκοσμίως, ενόσω η γη διαμαρτυρόμενη τρέμει κάτω από τα πόδια μας.

Εξαίρετες ερμηνείες, εκπληκτικά μπρεχτικά σκηνικά και φωτισμοί, καλοκουρδισμένες εναλλαγές, μία σωματογραφία απολύτως συντονισμένη.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αυτής της αξιοθαύμαστης ευπώλητης παράστασης που προορίζεται για πλατύ κοινό.

Σεξ και βωμολοχία, έμμεση κοινωνική σάτιρα και καυστική ειρωνεία, φιλάνθρωπος μαζοχισμός, εξομολογητικό αυτομαστίγωμα συνθέτουν τον θεματολογικό καμβά ενός διαχρονικού θεατρικού έργου.

Μακάρι οι σύγχρονοι δραματικοί ποιητές να είναι τόσο αναλυτικά διορατικοί και να συνθέτουν μετατοπισμένες στον χωροχρόνο αποτυπώσεις τής πολιτιστικής μας κοινωνικής πραγματικότητας.

Ο συμβολικός Βικτόρ-νικητής, αντί να γίνει το μέλλον τής οικογένειάς του γίνεται η αρχή τής αυτοκαταστροφής της.

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας.