Συνταξιούχοι, μισθωτοί, εισοδηματίες, ανεξάρτητοι ελεύθεροι επαγγελματίες… δοκιμάζονται στη γραφή και δοκιμάζουν τις αντοχές τού περιγύρου τους…
Εδώ η ιδιαιτερότητα έγκειται είναι ότι μιλάει για τον διάσημο ένας άσημος «αποτυχημένος» ποιητής που παίρνει το αίμα του πίσω, αφού αυτός έχει τον τελευταίο (επικήδειο – μεταθανάτιο) λόγο επί τού έργου τού βίου και της πολιτείας τού άρτι αυτοκτονηθέντος.
Ο Φθόνος είναι ούτως ή άλλως μία προελληνική ψώρα στην Χερσόνησο τού Αίμου, αιτία και αποχρών λόγος πολλών κηρυγμένων ή ακήρυχτων εμφυλίων-ενδοοικογενειακών-διαπροσωπικών πολέμων…
Πόλεμοι και πολεμικές. Αντιπεπονθός-κάρμα. Κι όλα αυτά χωρίς διακύβευμα. «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν την δόξα όμως ουδείς». Αποθεωμένοι νάρκισσοι που περιαυτολογούν, ακίζονται, αφορίζουν, αναθεματίζουν, αυτοδοξάζονται στα μάτια ενός κοινού αιμοβόρου κοινού ρωμαϊκής αρένας…
Τόσο σκληρό το παιχνίδι, εγχώριο, περιθωριακό, περιφερειακό, επαρχιώτικο εν τέλει.
Και είτε αυτοκτόνησε ο επιτυχημένος είτε τον σπρώξανε είτε σκηνοθετήσανε την υποτιθέμενη αυτοχειρία του ένα είναι το βέβαιο «νεκρός ποιητής – καλός ποιητής».
Ουδεμία εμπορικότητα, εκτός ίσως από το …Νόμπελ που το οραματίζονται όλες και όλοι που μάθανε μερικά κολυβογράμματα και πιθηκίζουν τους πραγματικά μεγάλους, τους σημαντικούς.
Εξαιρετική παράσταση, performance, one-man show απολύτως πιστευτό και ρεαλιστικό. Θλιβερός ο μισοανεπάγγελτος που δεν έχει να πληρώσει μήτε το νοίκι γίνεται αίφνης «κάποιος» μιλώντας για τον πεθαμένο «φίλο» του.
Λυκοφιλίες, κουτσομπολιά, πισώπλατα μαχαιρώματα, δανεική δόξα, ματαιοδοξίες, κενοδοξίες, στραβά κολλημένα ιδανικά.
«Ματαιοκάματοι» είμαστε όλοι μας εν τέλει. Το θέμα είναι ποιος/ποια/ποιο το καταλαβαίνει και ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Περισσότεροι είναι οι χαμένοι, οι πεσμένοι, οι «αδικημένοι», οι κατηγορούντες όλους τους άλλους.
Τόσο απλά, τόσο νεοελληνικά, τόσο μίζερα.
Μόνο μέσα στο θέατρο αντέχουμε το αντικαθρέφτισμα τής σύγχρονης θλίψης, της ανείπωτης κακομοιριάς, της τεμπελιάς και της μετριοκρατίας μας. Καιρός είναι να δούμε την αιτία, την πηγή τής αναξιοκρατίας και να την θεραπεύσουμε, να την εξαγνίσουμε, να την επαναπροσδιορίσουμε σε καινούργια, υγιή θεμέλια, σε αντισεισμικές βάσεις που θα διαρκέσουν περισσότερο στον Πανδαμάτορα Χρόνο από τον απόηχο τής κηδείας μας.
Εξάλλου, «μετά την απομάκρυνσιν από το Πρώτο Νεκροταφείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!!!» [δικής μου κοπής το ευφυολόγημα. Εάν δεν έχουμε ζήσει πριν τον θάνατο μήτε και η Ποίησή μας λέει κάτι σε κάποιον άλλον, ένα-μία-ένα έστω…
Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
Κωνσταντίνος Μπούρας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου