Είδαμε τον 'Ορκο της Ευρώπης / Le Serment d’Europe» του Ουαζντί Μουαουάντ με την εκπληκτική Ζυλιέτ Μπινός στην Επίδαυρο

 Τα ελληνορωμαϊκά-χριστιανικά ιδανικά τής Ενωμένης Ευρώπης που θεμελιώθηκε στα ανθρωποκεντρικά μέτρα και σταθμά τής Ελευθερίας, τής Ισότητας, τής Ισονομίας/Δικαιοσύνης, της Δημοκρατίας και έχει θεσμοθετήσει άπαξ δια παντός τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υπερασπίζεται αυτό το άκρως συμβολικό θεατρικό έργο ενάντια σε κάθε βία, βιασμό, βιαιοπραγία. 

Ενσυναίσθηση, παραδοχή τής Ιστορίας, αποδοχή τού άλλου και τού εαυτού, αλληλεγγύη, αφήγηση ως αποτελεσματικό εργαλείο δραματοθεραπείας, κατανόηση που οδηγεί μέσα από την αυτοβελτίωση στην Αυτογνωσία, συλλογική τε και ατομική, είναι μερικά μόνον από τα κλειδιά που ξεκλειδώνουν τους κώδικες αυτής τής πολυδιαστασιακής παράστασης.

Εκπληκτικές ερμηνείες, φανταστικοί ηθοποιοί, τέλειοι φωτισμού (ειδικά εκεί όπου οι επί γης δέσμες στοχεύουν τον Γαλαξία), ηχητικό τοπίο συναρπαστικό (αν και κάπως δυνατότερο σε ντεσιμπέλ από αυτά που άντεχε το διάφραγμά μας)… όλα ωραία και μεγάλα και φωτισμένα εκ των έσω. 

Το Συλλογικό Ασυνείδητο εμμέσει τον εαυτό του, ξερνάει τα εσώψυχά του, βγάζει τα άπλυτά του στη φόρα κι επιμένει στο ιερό μυστήριο τής Εξομολόγησης, ως κλειδί για την Βασιλεία των ουρανών αλλά και για την επί γης γαλήνη-ειρήνη-ομόνοια-ευδοκία…

Αντιπολεμική κραυγή υπέρ όλων των απανταχού τής υφηλίου καταπιεσμένων, το δραστικότερο ίσως όπλο για την αφύπνιση των συνειδήσεων, για τον πυρηνικό αφοπλισμό, για την διαφύλαξη των ευαίσθητων οικολογικών ισορροπιών.

Τέτοια έργα πρέπει να ανεβαίνουν στην Επίδαυρο, γιατί συνιστούν σύγχρονες τραγωδίες, συνεχίζουν το πανάρχαιο δράμα τής Τρωικής Εκστρατείας, των Μηδικών Πολέμων, του εμφύλιου Πελοποννησιακού Πολέμου που σήμανε το τέλος τής Κλασικής Αρχαιότητας κι έδωσε το τελειωτικό πλήγμα στην Δημοκρατία, που είχε ήδη τρωθεί από την θανατική καταδίκη τού Σωκράτη, την αυτοεξορία Αισχύλου κι Ευριπίδη και τόσων άλλων.

Η Ευρώπη για να συνεχίσει να υπάρχει Ενωμένη χρειάζεται φωτισμένους ανθρώπους σαν τους συντελεστές αυτής τής σημαδιακής παράστασης που απέσπασε το ενθουσιώδες χειροκρότημα όλων μας.

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας