Είδαμε στο θέατρο Γκλόρια την παράσταση "Ράφτης Κυριών" σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

 Είδαμε στο θέατρο Γκλόρια την παράσταση "Ράφτης Κυριών" του Ζορζ Φεντώ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πρόκειται για την πιο γνωστή νεανική κωμωδία (σε τρεις πράξεις) του Φεντώ, που σατιρίζει το θέμα της απιστίας, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 17 Δεκεμβρίου 1886 στο Τhéâtre de la Renaissance στο Παρίσι.

Ο αξιοπρεπής παριζιάνος γιατρός Ζεράρ Μουλινό (τον ερμηνεύει πολύ καλά ο Δημήτρης Μακαλιάς) ζει μια μεγαλοαστική, επαναπαυμένη ζωή με τη σύζυγό του Ιβόν και τον υπηρέτη του Ετιέν, έως ότου συναντά στην Όπερα τη Σουζάν (αισθησιακή στον ρόλο η Νίκη Λάμη) προσπαθεί να κάνει «κουτσουκέλες» στη γυναίκα του και αναγκαστικά μπλέκεται με τον μποέμ υπόκοσμο, υποδυόμενος τον "ράφτη κυριών".

Κύρια χαρακτηριστικά της παράστασης είναι ο γρήγορος ρυθμός, τα διαρκώς περιστρεφόμενα σκηνικά που εναλλάσσονται, τα παράθυρα και οι πόρτες που ανοιγοκλείνουν, καθώς και η ζωντανή μουσική από τον Βάιο Πράπα: έτσι, στην ευφυή και αισθητικά άρτια σκηνογραφία της Ηλένιας Δουλαδίρη και τις εξωφρενικές κομμώσεις και περούκες του Θωμά Γαλαζούλα, οι χαρακτήρες του έργου αποκτούν μια διάσταση κόμικς. 

Από το σαλόνι του ζεύγους Μουλινό περνούν στα ιδιαίτερα της κυρίας Μουλινό και στο ιατρείο του συζύγου της, από εκεί (στη Β’ Πράξη) στο ατελιέ της Rue de Milan με τα έντονα χρώματα πορνείου και τα αντικείμενα ενός μόδιστρου, μέσα από πόρτες και παράθυρα που ανοιγοκλείνουν διαρκώς και μια πλατφόρμα που περιστρέφεται, σαν κουρδισμένοι.

Πολύ καλά ασκημένος ο θίασος αυτής της φάρσας, αντιπροσωπευτικής του είδους βοντβίλ, όπου η κίνηση είναι πιο σημαντική από τους χαρακτήρες: εξαιρετική στον ρόλο της συζύγου του γιατρού Υβόννης η Χριστίνα Θύμη, ξεκαρδιστικός στον ρόλο του Μπασινέ που δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη σκανδαλιστική ιστορία του ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου, πειστικός στον ρόλο του Ομπέν ο Γιάννης Λατουσάκης, πολύ καλή στον ρόλο της Ρόζας η Αθηνά Μουστάκα και επαρκής στον ρόλο της πεθεράς η Ροζαμαλία Κυρίου.

Ο Γιάννης Κακλέας φέρνει στο σήμερα και σχολιάζει (κατά τον τρόπο του Φεντώ) την ηθική ψευδοσεμνοτυφία της "καλής κοινωνίας", υιοθετώντας προβολές στην κλειστή αυλαία και μεγαλώνοντας τη διάρκεια του κειμένου με την προσθήκη του διπλού ρόλου του μπάτλερ, που ταυτόχρονα διεξάγει μια «έρευνα» πάνω στο θέμα της απιστίας. Εξαιρετικός και μπριόζος σε αυτόν τον ρόλο ο Ετιέν Στράτος Λύκος, βάζει στο παιχνίδι το κοινό ντυμένος σαν γκέι φιγούρα με μπλε μαλλιά.

Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου