Αυτήν την εποχή παρουσιάζετε την παράσταση "Πλυντήριο", στο θέατρο Arroyo. Μιλήστε μας γι’ αυτήν.
ΕΛΕΝΑ ΥΦΑΝΤΗ: Mια παράσταση γροθιά στο στομάχι που περνάει τόσα νοήματα με αλληγορικό και ταυτόχρονα τόσο ευφυή τρόπο. Νιώθω μεγάλη τιμή, ευθύνη αλλά και χαρά που συμμετέχω. Το να είμαι μέλος μιας ομάδας με την οποία συνεργάζομαι πρώτη φορά είναι επίσης μεγάλη πρόκληση και ευκαιρία για προσωπική εξέλιξη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ: Το «Πλυντήριο» είναι ένα έργο που ξεκινά με την ηρεμία της καθημερινότητας και καταλήγει να σου αποκαλύπτει έναν κόσμο που μοιάζει ανησυχητικά οικείος. Δύο γυναίκες συναντιούνται σε ένα δημόσιο πλυντήριο — ένας χώρος αθώος, σχεδόν παρηγορητικός — και σιγά-σιγά βλέπουμε πως κάτω από αυτή την κανονικότητα κρύβονται βαθύτεροι φόβοι, ανάγκες και επιλογές που έχουμε κάνει όλοι μας, συνειδητά ή όχι. Είναι ένα έργο που σε μετακινεί αθόρυβα. Σε κάνει να αναρωτηθείς τι σημαίνει «καθαρότητα» στη σημερινή κοινωνία, τι σημαίνει συνενοχή και πόσο εύκολα μπορούμε να συνηθίσουμε πράγματα που κάποτε θα μας τρόμαζαν.
Συστήστε μας τους ρόλους σας στο έργο.
Ε.Υ.: Υποδύομαι τη Β. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη στα πρέπει του κατεστημένου, καταπιεσμένη , βαθιά πληγωμένη, χωρίς όμως να έχει το σθένος να αντιδράσει, απλά γιατί το "έχει συνηθίσει"... Έχει ένα παιδί που δεν είναι σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα κι αυτό την κάνει να αισθάνεται μειονεκτικά. Προβάλει διαρκώς τις γνώσεις της στην άλλη γυναίκα (Α) για να πάρει κι αυτή αξία. Σταδιακά τη γαλουχεί σε μια άκαμπτη θεώρηση των πραγμάτων που τελικά γυρνάει εναντίον της! Καταλήγει να γίνει η ίδια θύμα του συστήματος που υπερασπίστηκε και τελικά μια τραγική φιγούρα…
Κ.Ε.: Υποδύομαι την Α, μια γυναίκα που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει τη ζωή της σταθερή. Στην αρχή αντιστέκεται, προσπαθεί να βάλει όρια, να προστατευτεί. Όμως η ανάγκη να νιώσει ασφαλής και η πίεση της πραγματικότητας την μετακινούν — όχι από σκληρότητα, αλλά από φόβο. Με ενδιαφέρει πολύ αυτή η διαδρομή της: δεν κάνει απότομα άλματα μπροστά στα μάτια μας — τα άλματα έχουν ήδη συμβεί πριν τη δούμε. Ανάμεσα στις πράξεις περνούν μήνες, και κάθε φορά συναντάμε την Α σε μια νέα κατάσταση, σαν να έχει διαμορφωθεί μέσα από γεγονότα που εμείς δεν είδαμε. Αυτό κάνει την αλλαγή της ακόμη πιο αληθινή: εξελίσσεται όπως αλλάζουν πολλοί άνθρωποι στην καθημερινότητα — λίγο-λίγο, σιωπηλά, στον χρόνο που δεν φαίνεται, μέχρι που φτάνουν σε ένα σημείο που ούτε οι ίδιοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους.
Ε.Υ.: Ήρθε η πρόταση από το πουθενά.....και ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό το φίλο και συνάδελφό μου Αντώνη Εξαρχάκη, που έχει την τεχνική επιμέλεια της παράστασης. Ήρθε πάνω σε μια περίοδο μεγάλης απογοήτευσης και διλήμματος για το αν θα έπρεπε να παρατήσω ο τι είχε σχέση με το χώρο. Το είδα σαν "σημάδι" να μην το κάνω! Η επιλογή επίσης του συγκεκριμένου τόσο δυνατού έργου του Θ. Τριαριδη ,αποτέλεσε ένα ακόμα ισχυρό κίνητρο για μένα σε μια εποχή με τέτοια κοινωνικοπολιτική κατάρρευση…
Κ.Ε.: Αυτό που με κέρδισε στον Τριαρίδη δεν είναι η "ωμότητα" του κειμένου, αλλά ο τρόπος που μετακινεί τον θεατή χωρίς να τον προειδοποιεί. Το κείμενο δεν έρχεται να σου δείξει μια ακραία συνθήκη· έρχεται να σου δείξει πόσο κοντά της στεκόμαστε ήδη χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Δεν μιλάει για “ένα δυστοπικό αύριο”, αλλά για μια λογική που ήδη εφαρμόζουμε σήμερα, με μικρές καθημερινές δικαιολογίες. Αυτό ήταν που με τάραξε περισσότερο: το ότι το έργο δεν ζητάει να φανταστείς κάτι μακρινό — ζητάει να αναγνωρίσεις κάτι οικείο. Σαν κάποιος να περιέγραψε σκέψεις που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι έχουμε. Είναι ένα έργο που θέτει το ερώτημα: πόσο χώρο αφήνουμε οι ίδιοι στον εκτροχιασμό της κοινωνίας, απλώς και μόνο επειδή συνηθίσαμε να ζούμε δίπλα του; Και αυτή η ειλικρίνεια, που δεν αθωώνει κανέναν, είναι ο λόγος που νιώσαμε ότι δεν πρέπει να το αφήσουμε στο χαρτί.
Πείτε μας δυο λόγια για την συνεργασία σας με την σκηνοθέτη Δανάη Γκενέ;
Ε.Υ.: Η πρόταση για συνεργασία με βρήκε, όπως είπα και πριν , σε μια περίοδο απογοήτευσης. Υπάρχει πολύς ναρκισσισμός και τοξικότητα στο χώρο μας ξέρετε, κι αυτό με έχει κουράσει. Η Δανάη ήρθε να μου θυμίσει πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν κι αλλιώς! Είναι μια γυναίκα με μεγάλο εσωτερικό πλούτο και ταυτόχρονα δυναμισμό! Αλλά πάνω από όλα είναι ένας "απαλός" άνθρωπος.…
Κ.Ε.: Με τη Δανάη υπάρχει μια εμπιστοσύνη που έχει χτιστεί στον χρόνο. Την ξέρω από την περίοδο που ήμουν στην ερασιτεχνική ομάδα όπου διατηρεί μέχρι και σήμερα, και πάντα ένιωθα ότι έχει έναν τρόπο να κρατά την ουσία χωρίς να την επιβάλλει. Αυτό για έναν ηθοποιό είναι πολύτιμο: σου δίνει χώρο να αναπνεύσεις, αλλά και μια σταθερή βάση για να δουλέψεις. Είναι η πρώτη της επαγγελματική σκηνοθεσία, και την εμπιστεύτηκα πλήρως.
Βλέπω την αφοσίωση, τον τρόπο που αφουγκράζεται τους ανθρώπους και το κείμενο, και χαίρομαι που μπορώ να είμαι μέρος της πρώτης της αυτής «σφραγίδας». Η ομάδα συνολικά λειτουργεί με ευθύνη και δοτικότητα. Όταν βρίσκεσαι σε τέτοιο περιβάλλον, η δουλειά γίνεται πιο καθαρή και πιο ουσιαστική.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να ερμηνεύσετε στο μέλλον;
Ε.Υ.: Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα. Νομίζω όμως πως έχω την ανάγκη να κάνω κάτι κωμικό.
Κ.Ε.: Δεν έχω έναν συγκεκριμένο «ονειρικό» ρόλο. Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι εσωτερικές διαδρομές παρά οι τίτλοι. Με ελκύουν ρόλοι που έχουν μεταστροφή, που κουβαλούν ένα ηθικό δίλημμα, που χρειάζονται σιωπή για να αποκαλυφθούν. Πιστεύω ότι οι ρόλοι μάς βρίσκουν την κατάλληλη στιγμή. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι σε θέση να τους ακούσω όταν έρθουν.
Ε.Υ.: Με γοητεύει η αδρεναλίνη της προετοιμασίας και της παρουσίας πάνω στη σκηνή, η ομαδικότητα που χρειάζεται στο θέατρο. Με απογοητεύουν οι ναρκισσιστικές συμπεριφορές, η εκμετάλλευση των ηθοποιών όσον αφορά τις αμοιβές, αλλά κυρίως η έλλειψη σεβασμού στο σώμα και στην ψυχή, που αποτελούν τα βασικά εργαλεία των ηθοποιών.
Κ.Ε.: Με γοητεύει η στιγμή που μια ομάδα ανθρώπων έχει κοινή αναπνοή. Η ακρίβεια, η ευθύνη, η σιωπηλή συμφωνία πως όλοι υπηρετούμε κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Με απογοητεύει το ότι ο χώρος δεν λειτουργεί πάντα δίκαια. Μικρές ομάδες συχνά παλεύουν με περιορισμένα μέσα, ευκαιρίες δεν δίνονται ισότιμα, και μερικές
φορές χρειάζεται να δώσεις διπλά, μόνο και μόνο για να σταθείς στο ίδιο σημείο με άλλους. Με στεναχωρεί επίσης όταν η προσωπική ανασφάλεια κάποιων ανθρώπων μεταφέρεται στον χώρο της δουλειάς και δυσκολεύει τη διαδικασία. Θεωρώ ότι όλοι έχουμε ευθύνη να διατηρούμε ένα περιβάλλον σεβασμού.
Παρόλα αυτά, όταν η συνεργασία λειτουργεί, το θέατρο έχει μια δύναμη που δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Έχετε κάνει κάποιες σκέψεις για την επόμενη θεατρική σεζόν;
Ε.Υ.: Όχι. Θα εμπιστευτώ τη ροή των πραγμάτων...
Κ.Ε.: Σκέψεις υπάρχουν, αλλά προτιμώ να τις αφήνω να ωριμάζουν χωρίς πίεση. Είμαι ανοιχτή σε νέες συνεργασίες, ρόλους και δουλειές που έχουν κάτι να πουν — ακόμη κι αν το λένε ψιθυριστά.
ΔΑΝΑΗ ΓΚΕΝΕ (Σκηνοθέτης) : Για εμένα το Θέατρο είναι η ανάγκη να βρεθούμε αληθινά, να φωτίσουμε όσα μας πνίγουν στην καθημερινότητα και να θυμηθούμε πως δεν είμαστε μόνοι. Με "το Πλυντήριο" φέρνουμε στη σκηνή ακριβώς αυτόν τον φόβο μας: την τάση να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να "πλένουμε" τις ζωές μας για να νιώθουμε καθαροί και ασφαλείς, αδιαφορώντας για τον κόσμο που καταρρέει από έξω. Αυτό το έργο είναι ένας καθρέφτης της σιωπής μας μπροστά στο άδικο. Σκοπός μας όμως δεν είναι να σας δείξουμε απλώς το σκοτάδι, αλλά να βρούμε μαζί το φως. Μέσα από αυτή την παράσταση, θέλουμε να ενώσουμε τις ανάσες μας, να σπάσουμε την παθητικότητα και να νιώσουμε ξανά βαθιά ανθρώπινοι. Γιατί μόνο όταν μοιραζόμαστε την αλήθεια μας, γινόμαστε πραγματικά δυνατοί.»
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου