Κρίμα που δεν μας κέρασαν κι εμάς τους θεατές από το σπιτικό μοσχοβολιστό κέικ που ψηνόταν σε όλη τη διάρκεια τής παράστασης και «μας έσπασε τη μύτη» (ποιητική αδεία, φυσικά), γιατί οι καλοί ηθοποιοί σε πείθουν να οσμίζεσαι ευωδίες που δεν υπάρχουν.
Με αυτό θέλω να πω ότι αυτή η παράσταση, ως κουαρτέτο εγχόρδων, ήταν τόσο αληθοφανής, σαν να κρυφακούς σε φωταγωγό πολυκατοικίας, σαν να κρυφοκοιτάς πίσω από τις κουρτίνες στο απέναντι μπαλκόνι, ή σαν να βλέπεις ελληνική παραγωγή στην τηλεόραση σε ζώνη μεγάλης θεαματικότητας-ακροαματικότητας.
Κι αυτή μου η παρατήρηση έχει μόνον θετικό πρόσημο, γιατί ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει σε έναν κόσμο χαοτικό, όπου η εντροπία τής γης έχει χτυπήσει κόκκινο. Η ψυχαγωγία είναι ούτως ή άλλως μια υποκειμενική μυσταγωγική διαδικασία που δεν επί-κοινωνείται χωρίς εκφραστικές απώλειες, ειδικά μέσα από τον κώδικα τής γλώσσας.
Στο θέατρο όμως, ευτυχώς, συμβάλλουν εξωγλωσσικοί κώδικες και συνυφαίνουν αυτό που λέμε τοπική κουλτούρα, περιορισμένη συγχρονικά στο συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο.
Με άλλα λόγια, το ευπώλητο εμπορικό θέατρο εφαρμόζει το ρητό «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Από αυτή την άποψη προσφέρει άπειρο λαογραφικό, κοινωνικο-πολιτικό, γλωσσικό, σωματικό, ιδεολογικό-αισθητικό, ρυθμολογικό ενδιαφέρον.
Κείμενο που σπάει εν μέρει τα στερεότυπα, χτίζοντας όμως πάνω σε αυτά. Γερή δομή, αρμοσμένη πλοκή, ορθολογική ανέλιξη, προσεκτικά μελετημένες επί μέρους ανατροπές μέχρι το αναπόφευκτο (για τους λαούς που βρέχονται από τη Μεσόγειο) μελοδραματικό crescendo τού τέλους.
Υπέροχες ερμηνείες, ειδικά τού οικοδεσπότη-διαχειριστή. Τόση μετρημένη αληθοφάνεια και μαστοριά στην τήρηση τής σιωπής είχα να δω από τις μεσοπολεμικές και πρώτες μεταπολεμικές ασπρόμαυρες ταινίες τού νεοελληνικού κινηματογράφου.
Πρωταγωνιστούν ισότιμα: Φαίδρα Δρούκα, Έρρικος Λίτσης, Γιάννης Λεάκος, Προμηθέας Νεραττίνι Δοκιμάκης. Είναι όλες και όλοι τους επαγγελματίες!!! Κάτι που δεν είναι πλέον και τόσο αυτονόητο στη μετά-μετανεωτερική εποχή τής αποδομητικής ευκολίας…
Δείτε το. Μην το χάσετε!!! Θα διασκεδάσετε ανυπερθέτως, εάν δεν διαθέτετε σοφολογιότατες παρωπίδες δήθεν διανοουμένων. Το εμπορικό θέατρο ήταν πάντοτε λαϊκό. Και σε όποιον/όποια/όποιο αρέσει. «Περί ορέξεως …κολοκυθόπιτα» (superfood πλέον)!!! Η κάθε εποχή επαναπροσδιορίζει τα όρια και προβάλλει τις ανάγκες της.
Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
Κωνσταντίνος Μπούρας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου