Δώρα Παρδάλη: "Το Girls and Boys είναι ένα έργο που σε βρίσκει στην καρδιά"

Με αφορμή την παράσταση "Girls and Boys" η Δώρα Παρδάλη μιλάει στο Theater Stage για το έργο του Dennis Kelly και  το ρόλο της σε αυτό.Ένας δυνατός μονόλογος που αφήνει το θεατή να φύγει συναισθηματικά φορτισμένος και προβληματισμένος σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις.

      Φέτος σε βρίσκουμε στο Θέατρο 104 με την παράσταση «Girls and boys». Μίλησέ μας γι αυτό το έργο και το ρόλο τον οποίο υποδύεσαι.

Δυστυχώς δε μπορώ να αποκαλύψω  πολλές λεπτομέρειες για το έργο γιατί είναι αρκετά ανατρεπτικό και είναι από τα πολύ γοητευτικά του σημεία αυτό. Θα πω μόνο, ότι ξεκινάει σαν μια ιστορία έρωτα, μια γυναίκα δηλαδή μας αφηγείται πώς γνώρισε τον μελλοντικό σύζυγό της και πώς εξελίχθηκε η ζωή τους από εκεί κι έπειτα.  Για μένα αυτό το κείμενο είναι γραμμένο τόσο άμεσα, απλά, ειλικρινά και στην ουσία των πραγμάτων που δε μπορείς να το αγνοήσεις, αφορά σε πολύ σοβαρά πράγματα γραμμένα  με καθόλου σοβαροφανή τρόπο. Είναι ένα έργο που σε βρίσκει στην καρδιά και που μετά σίγουρα σε κάνει να σκεφτείς πάνω σε ένα σωρό σημεία της αφήγησης. Η γυναίκα που υποδύομαι είναι μια εξαιρετικά γενναιόδωρη γυναίκα, έτοιμη να αποκαλυφθεί και να αποκαλύψει το παρελθόν της  με μεγάλη γενναιότητα στο κοινό.

Πως αισθάνθηκες διαβάζοντας το κείμενο του Dennis Kelly; Ένιωσες πως ήταν μια πρόκληση για σένα;

Όταν το διάβασα είχα αυτή την μοναδική εμπειρία που έχεις όταν ένα κείμενο  σου ‘μιλάει.΄ Το σκεφτόμουν συνεχώς, δε μπορούσα να το ξεχάσω, ήξερα με βεβαιότητα πως ήθελα να παίξω αυτή τη γυναίκα. Φυσικά και ήταν πρόκληση,  και είναι ακόμη,  κάθε φορά και σε κάθε παράσταση σκέφτομαι πώς θα ειπωθεί αυτή η ιστορία από την αρχή, είναι μια δύσκολη ιστορία αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι γι αυτό κάνουμε θέατρο, για να τολμάμε να πούμε και δύσκολες ιστορίες. Όπως και να χει εγώ βρίσκω τις προκλήσεις σαν ένα δρόμο που σε πηγαίνει παρακάτω, σε εξελίσσει οπότε συνήθως τις δέχομαι. Το πολύ ωραίο είναι ότι επειδή είναι το κείμενο ενός πολύ καλού συγγραφέα, σαν ηθοποιός είχα μια υπέροχη βάση για να δουλέψω και όσο δούλευα στις πρόβες με την Άννα Μαρία ένιωθα πως  ό ,τι υπάρχει σε αυτό το κείμενο είναι τόσο καίρια διαλεγμένο από τον Kelly. Τώρα πια όσο περνάνε οι παραστάσεις και όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο στέρεο μέσα μου, θαυμάζω το έργο, την ηρωίδα αλλά και τον συγγραφέα ακόμη περισσότερο.

Πιστεύεις πως η κοινωνία μας συμβάλλει σημαντικά στην κατάρρευση ενός ανθρώπου; Είναι ικανή να τον εξωθήσει στα άκρα;

Νομίζω ότι η κοινωνία είναι ο κύριος λόγος εξαιτίας του οποίου  καταρρέουν οι άνθρωποι. Δε χρειάζεται να αναλύσω εγώ την οικονομική κατάρρευση και την εργασιακή κατάρρευση τόσων ανθρώπων. Οι δυτικές κοινωνίες έχουν νομίζω ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνουν να εσωτερικεύεις ένα σωρό πρότυπα επιτυχίας τα οποία μετά κυνηγάς να κατακτήσεις όλη σου τη ζωή χωρίς να ξέρεις καν το γιατί. Το θέμα είναι ότι πέρα από αυτή την εσωτερίκευση, δε σου δίνουν τίποτα άλλο, δε σου δίνουν τα μέσα για να μπορέσεις να πραγματοποιήσεις αυτό  που θέλεις, παρά μόνο αν είσαι τυχερός και ανάμεσα στους ευνοούμενους. Έτσι για μένα οι δυτικές κοινωνίες έχουν γεμίσει με ανθρώπους με ματαιωμένες προσδοκίες που είτε οδηγούνται στην κατάθλιψη είτε στην παραβατικότητα. Οι άνθρωποι εξωθούνται στα άκρα ναι και μετά πολλές φορές τιμωρούνται γι αυτό αλλά είναι λες κι αυτός που τους τιμωρεί είναι ο ίδιος που τους εξώθησε εκεί.

Υπάρχει κάποιο έργο που σε χαρακτηρίζει;

Προσπαθώ να διαβάζω πολύ. Δε μπορώ να σκεφτώ κάποιο θεατρικό τώρα.  Μια αγαπημένη μου φίλη, μου είχε κάνει δώρο το «Σμιλεύοντας το χρόνο» του Ταρκόφσκι. Είναι τα ημερολόγια εργασίας  του.  Αυτό το δώρο το ανοίγω πολύ συχνά κατά καιρούς.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου και ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις στο κοινό;

Στόχος μου είναι να συνεχίσω να κάνω θέατρο σε πείσμα των δυσκολιών και να παίζω σε παραστάσεις που πιστεύω με όλο μου το είναι. Σε παραστάσεις στις οποίες νιώθω δημιουργική.

Δεν θέλω να περάσω κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα στο κοινό, δε μου αρέσει ο διδακτισμός.  Αυτό που θα μου άρεσε είναι φεύγοντας κάποιος από την παράσταση να θέλει να συζητήσει γι αυτήν, να την επεξεργαστεί, να τον απασχολεί με λίγα λόγια, να μην την ξεχάσει μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας και των επόμενων ημερών. Κι αν τελικά του μείνει κάτι από αυτήν ,αν μάθει κάτι, αν ανακαλύψει κάτι,  να το φυλάξει μέσα του και να μπορεί να ανατρέχει σε αυτό όποτε το θελήσει και όποτε το έχει ανάγκη.

Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση Girls and Boys εδώ