Τη φετινή σεζόν πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Οι Ανέγγιχτες» στο Θέατρο Χώρος. Πες μας δύο λόγια γι’ αυτήν τη δουλειά.
Οι Ανέγγιχτες είναι μια δουλειά που με άγγιξε βαθιά από την πρώτη στιγμή. Μπαίνεις σε έναν κόσμο κλειστό, σχεδόν αποστειρωμένο, όπου τρεις γυναίκες μεγαλώνουν μέσα σε κανόνες που δεν αμφισβήτησαν ποτέ. Μέσα στις πρόβες κατάλαβα ότι δεν λέμε απλώς μια ιστορία, ξεγυμνώνουμε μια ολόκληρη νοοτροπία. Είναι μια παράσταση για το πώς ζεις όταν δεν έχεις γνωρίσει ακόμη την ελευθερία και για το τι συμβαίνει όταν κάτι ή κάποιος έρχεται και ραγίζει αυτή τη σιωπή. Είναι μία πολύ όμορφη δουλειά, με ωραία ενέργεια, με ωραία ομάδα και αυτό νομίζω είναι και το πιο σημαντικό.
Ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση;
Εγώ υποδύομαι την Ραχήλ, είναι η μικρότερη από τις αδελφές και είναι ένα πλάσμα πολύ ιδιαίτερο και πολύ ευαίσθητο.
Πως είναι η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Αντώνη Χανιώτη;
Με των κύριο Χανιώτη συνεργαζόμαστε πρώτη φορά και μπορώ να πω, πως η συνεργασία μας είναι εξαιρετική, από αυτές που σε κάνουν να εξελίσσεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις. Έχει μια ηρεμία και μια καθαρότητα στον τρόπο που δουλεύει, που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής να δοκιμάσεις, να εκτεθείς, να ψάξεις πιο βαθιά.
Δεν επιβάλλει ποτέ, προτείνει, ρωτά, σε οδηγεί να βρεις εσύ την αλήθεια του ρόλου.
Και αυτό, ειδικά σε μια τόσο λεπτή και εσωτερική παράσταση όπως οι Ανέγγιχτες, είναι ανεκτίμητο.
Νιώθω ότι με εμπιστεύτηκε πραγματικά και ότι μαζί χτίσαμε μια Ραχήλ που αναπνέει.
Στο Θέατρο τι είναι αυτό που σε γοητεύει και τι αυτό που σε απογοητεύει;
Με γοητεύουν πάρα πολλά πράγματα στο θέατρο, όπως είναι η ελευθερία, ο αυθορμητισμός, οι χαρακτήρες που μπορεί να υποδύεται ο κάθε ηθοποιός. Με απογοητεύει η ανειλικρίνεια, όταν βλέπω ή νιώθω ότι δεν υπάρχει αλήθεια.
Νομίζω ότι υπήρχε μέσα μου από πάντα, δεν έγινε ποτέ κάτι και είπα "Θέλω να γίνω ηθοποιός". Οι γονείς μου είδαν ότι μου άρεσε το θέατρο και με "έσπρωξαν" περισσότερο προς σε αυτό. Αλλά από πολύ μικρή ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική.
Ποιο είναι αυτό που θέλετε να αποκομίσει ο θεατής φεύγοντας από το Θέατρο Χώρος;
Πόσο σημαντική είναι η ελευθερία για έναν άνθρωπο. Και το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να εξαπατηθεί από μια ομάδα άλλων που του κάνουν πλύση εγκεφάλου επιμένοντας στην ίδια ιστορία. Θα ήθελα ο θεατής φεύγοντας να νιώσει ότι είδε κάτι αληθινό.
Όχι απαραίτητα “ευχάριστο”, αλλά κάτι που τον άγγιξε – που τον έκανε να σκεφτεί τη δική του ζωή, τις δικές του σιωπές, τις δικές του “φυλακές”.
Έχεις κάποια άλλα επαγγελματικά σχέδια να μοιραστείς μαζί μας;
Αυτή την περίοδο κάνω πρόβες για την "Οδύσσεια" σε διασκευή και σκηνοθεσία της Γιούλης Ηλιόπουλου που θα ανέβει στο θέατρο Πειραιώς 131.
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου