Η Αμαλία Ασκορδαλάκη συμμετέχει στην παράσταση "Νανά" η οποία παρουσιάζεται φέτος στο Αγγέλων βήμα. Μιλάει στο Theater Stage για το έργο του Εμίλ Ζολά αλλά και το ρόλο της σε αυτό.Μας περιγράφει πως το τραγούδι μπήκε στη ζωή της σε πολύ νεαρή ηλικία και αργότερα την κέρδισε και η υποκριτική.
Φέτος το χειμώνα μας παρουσιάζετε την παράσταση «Νανά» στο Αγγέλων Βήμα. Πες μας δυο λόγια γι’ αυτήν.
Η παράστασή μας «Νανά», σε σκηνοθεσία της Ανδρονίκης Αβδελιώτη και Θεατρική Διασκευή της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα- Καλογήρου, αναμετρήθηκε με ένα μεγαθήριο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά, που εκδόθηκε στη Γαλλία του 1880, σ’ ένα καζάνι κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων που γέννησαν τον Γαλλογερμανικό Πόλεμο. Η δική μας «Νανά» επιχείρησε ένα γιγάντιο χωροχρονικό άλμα, ταξιδεύοντας στην Αθήνα του 1970, σε ένα αντίστοιχο κοινωνικοπολιτικό καζάνι που ξέβρασε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Και στις δύο περιπτώσεις, το σκηνικό στο οποίο παρουσιάζονται τα έργα και οι ημέρες της κεντρικής ηρωίδας, δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς, τόσο στο μυθιστόρημα, όσο και στη θεατρική διασκευή της κας Δαλαμάγκα, το ατομικό πεπρωμένο της ηρωίδας, είναι ο καθρέφτης του συλλογικού πεπρωμένου μιας κοινωνίας που σήπτεται κάτω από την επιφανειακή ηρεμία της, τα ακριβά αρώματα, τα κοσμήματα και τους τίτλους ευγενείας. Η Νανά, μία ακόρεστη και ασύδοτη πόρνης πολυτελείας που λυμαίνεται υπολήψεις, οικογένειες και περιουσίες, σέρνει στη φούστα της την παρηκμασμένη κοινωνία του καιρού της.
Στην παράσταση έχεις αναλάβει τον τελευταίο μονόλογο στον οποίο αποκαλύπτεις και το τέλος. Πόσο βαρύ ήταν αυτό το φορτίο για σένα;
Πράγματι, ο τελευταίος μονόλογος, ήταν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του ρόλου της Ηθοποιού που υποδύομαι, αλλά και ένας βασικός λόγος για τον οποίο τον αγάπησα! Είναι η αμήχανη στιγμή που η Ηθοποιός ενδύεται το ρόλο της Αγγελιαφόρου και κλείνει την αυλαία της ζωής της ηρωίδας και της παράστασης, με την αναγγελία της αναμενόμενης, τραγικής πτώσης της Νανάς, αλλά και της δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Η στιγμή αυτή της αναγγελίας του θανάτου, λειτουργεί συμβολικά, καθώς Νανά και κοινωνία φαίνεται να εκπνέουν ταυτόχρονα, «στην ίδια βίαιη ανάσα» και βασίζεται αποκλειστικά και καθόλου τυχαία στην Ηθοποιό. Κι αυτό γιατί πρόκειται για τον μοναδικό ρόλο του έργου που συγχρωτίζεται μεν, χωρίς όμως να συμπάσχει ιδιαίτερα ή να εμπλέκεται συναισθηματικά με τη Νανά. Αυτό φυσικά, καθιστά τραγικότερο τον επίλογο της ιστορίας, αλλά και μεγαλύτερο το υποκριτικό βάρος. Την ανεμελιά και τον φρέσκο αέρα της ζωντάνιας που φέρει σκηνικά η πρώτη εμφάνιση της Ηθοποιού, διαδέχεται η ανάσα του θανάτου ως ηθικό δίδαγμα, επιμύθιο της ανάλγητης ζωής της ηρωίδας και της κοινωνίας.
Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι ένα έργο του Εμίλ Ζολά γραμμένο το 1840-1902;
Τα έργα του Εμίλ Ζολά, φέρουν τη δύναμη της πένας ενός μάστορα του λόγου και ενός κοινωνικά ευαίσθητου παρατηρητή του καιρού του, που τόλμησε τομές και προκάλεσε αίσθηση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ο Ζολά, εξοργισμένος από τη σήψη και την υποκρισία της πλουτοκρατίας «περιέθαλψε» λογοτεχνικά όλες τις κατατρεγμένες, φτωχές υπάρξεις και την ίδια την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, αποτελώντας τον κατεξοχήν εκφραστή του νατουραλισμού στη λογοτεχνία. Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι η γραφή του παραμένει επίκαιρη τόσα χρόνια μετά. Η τοιχογραφία της ταραγμένης εποχής του, που αποτυπώνεται στα έργα του, καθρεφτίζει τη δική μας ταραγμένη εποχή και τα αιώνια υπαρξιακά μας διλήμματα, τη νομοτελειακή συλλογική μας μοίρα.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Ηράκλειο της Κρήτης. Πώς πήρες την απόφαση να ασκήσεις την υποκριτική στα αθηναϊκά θέατρα;
Κάθε άνθρωπος έχει μια «τίγρη άγρια» μέσα του, που ζητά να τον φάει ή να φαγωθεί. Έτσι αντιλαμβανόμουν πάντα την ανάγκη μου να ασχοληθώ με το τραγούδι και το θέατρο. Αν και οι αρχικές μου σπουδές οδήγησαν τα βήματά μου στο δικηγορικό γραφείο, η απόφαση να φάω την τίγρη που με έτρωγε, οδήγησε τα επόμενα βήματά μου στα αθηναϊκά θέατρα.
Πότε και πώς ήταν η πρώτη σου επαφή με το τραγούδι και την ηθοποιία;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδάω. Από περιγραφές των γονιών μου, ξέρω πως πρωτοτραγούδησα σχεδόν με το που πρωτομίλησα! Το τραγούδι με διδάσκει να ζω: είναι ο δρόμος μου. Στην «αρένα» του μετριέμαι με το «μπόι» μου! Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου πολύ αργότερα, μετά τα φοιτητικά μου χρόνια, σε μια παράσταση ερασιτεχνική του Πανεπιστημίου Κρήτης και στις ερασιτεχνικές παραστάσεις του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στην τέχνη σας; Υπάρχει κάτι που να σας απωθεί σε αυτή;
Όταν βαδίζεις στο δρόμο που επιλέγεις συνειδητά να ακολουθήσεις επαγγελματικά, κάθε βήμα της διαδρομής έχει δόση συγκίνησης γιατί κάνεις αυτό που αγαπάς. Ως θεατή με απωθεί η φιλαυτία στη σκηνή.
Ποια λέξη σε εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Η λέξη «φλόγα». Στη ζωή και στη σκηνή. Όταν η καρδιά μου χτυπά δυνατά, ξέρω πως βρίσκομαι στο δρόμο μου.
Του Γιάννη Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για τη "Νανά" εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου