Τη φετινή σεζόν σε βρίσκουμε στο Θέατρο Αλκμήνη να «μαγειρεύεις» κρεατόπιτα. Πες μας δυο λόγια γι’ αυτήν.
Συγκεκριμένα η ηρωίδα μου «έχει μαγειρέψει από χθες κρεατόπιτα» -όποιο κι αν είναι αυτό το χθες- και αποφασίζει να την πάρει σε ένα τάπερ μαζί της, προκειμένου να την προσφέρει στο φιλικό σπίτι, στο οποίο πιστεύει ότι η εξαφανισμένη κόρη της έχει πάει. Με ένα τάπερ κρεατόπιτα, λοιπόν, στα χέρια της, στην αγκαλιά της, διασχίζει όλη την πόλη, ψάχνοντας την κόρη της. Το ένα σπίτι φέρνει το άλλο, το ένα κτίριο το άλλο, ο ένας δρόμος τον άλλον, η μια διαδρομή την άλλη, ο ένας άνθρωπος τους άλλους που βρίσκονται στο διάβα της, διασχίζοντας έτσι τον σύνθετο λαβύρινθο μιας πόλης που βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή. Η ηρωίδα μου αναρωτιέται «άραγε εμείς περπατάμε στους δρόμους ή οι δρόμοι μας υποδεικνύουν να τους βαδίσουμε ανάλογα;” . Πρόκειται για ένα ονειρικό- εφιαλτικό κολλάζ γεγονότων, συναντήσεων, βιωμάτων, που προκύπτουν ακατάπαυστα σε ροή αυτόματης, υποσυνείδητης εξομολόγησης και αφήγησης.
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας για την κρεατόπιτά σας;
Η δικιά μας «κρεατόπιτα» είναι μια ιδιαίτερη μίξη μουσικού και σωματικού θεάτρου. Τα ηχητικά τοπία διεισδύουν μέσα στην πρόζα, το ζωντανό τραγούδι επί σκηνής λειτουργεί ως μεγεθυντικός φακός μπρεχτικής λογικής πάνω σε στιγμές, ο σωματικός αυτοσχεδιασμός κι η κινησιολογία συνθέτουν μαζί με το λόγο την πολυεπίπεδη ανάγνωση του ίδιου του έργου. Δεν ξέρω αν όλα τα παραπάνω αποτελούν μυστικό επιτυχίας, πάντως είναι ο δικός μας τρόπος να πούμε την ιστορία της «Κρεατόπιτας» στο κοινό.
Πως είναι η συνεργασία σου με την σκηνοθέτιδα Έλενα Αγγελοπούλου;
Μαζί με την Έλενα ερευνήσαμε τους τρόπους με τους οποίους θα άξιζε ένα τέτοιο σημαντικό κείμενο, η «Κρεατόπιτα» της Αγγελικής Δαρλάση, να ειπωθεί επί σκηνής. Όλο αυτό το διάστημα των προβών δουλέψαμε μεθοδικά προκειμένου να καταφέρουμε να προσδώσουμε στον λόγο την αφαιρετική λογική της σκέψης που καλπάζει. Νομίζω πως φτάσαμε σε ένα σημείο που μας ικανοποιεί. Ωστόσο αυτό το πείραμά μας ακόμα εξελίσσεται και θα εξελίσσεται μέσα στις παραστάσεις. Η Ρούλα Κουτρουμπέλη στην κίνηση, ο Χρήστος Αλεξόπουλος στην πρωτότυπη μουσική και στα τραγούδια, ο Μανώλης Μπράτσης στο σχεδιασμό φωτισμού κι η Θάλεια Ξενάκη στην επιμέλεια κατόψεων του σκηνικού χώρου, συνέβαλαν ουσιαστικότατα, ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κοινής αισθητικής αποτέλεσμα.
Η ηρωίδα μου συνειδητοποίει τη διαφορά μεταξύ πληροφορίας και βιώματος. Ξέρει τι συμβαίνει στην πόλη. Δεν είναι χαζή. Είναι, όμως προστατευμένη μέσα στη ζώνη ασφαλείας της. Όταν βγαίνει αναγκαστικά, λοιπόν, στην απαγορευμένη, για τα δικά της δεδομένα, πλευρά της πόλης, όλα εκείνα που φάνταζαν αμφίβολες πληροφορίες, τώρα παίρνουν σάρκα και οστά. Η ηρωίδα μου έχει την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που δεν έχει μεγαλώσει υποψιασμένος. Αυτή ακριβώς η πλευρά της συγγενεύει απόλυτα μαζί μου. Γι’ αυτό και το έργο με συγκλονίζει. Επειδή βλέπω τον εαυτό μου επί σκηνής να χάνει την αθωότητά του πολύ βάρβαρα, μέσα στο ημίφως ενός κόσμου που έχει ξοφλήσει. Βλέπω τον εαυτό μου επί σκηνής να αγωνιά που χάνει την αθωότητά του. Κι ύστερα γεννιέται μέσα μου, παράλληλα με την ηρωίδα, η ανάγκη για δράση. Οι μελοδραματισμοί, εδώ, δεν έχουν καμιά αξία. Μόνον η πράξη. Μέσα μου αυτό ακριβώς προκύπτει, καθώς μεγαλώνω. Το ίδιο με αυτό που συμβαίνει και στην ηρωίδα που ενσαρκώνω, καθώς διασχίζει την εφιαλτική πόλη και απαντά τα «φαντάσματά» της.
Η ενασχόλησή σου με την υποκριτική ήταν το παιδικό σου όνειρο η προέκυψε στην πορεία;
Ήταν ένα παιδικό όνειρο που έμεινε ακέραιο όλο τα χρόνια που ζω. Πολέμησα και πολεμάω γι’ αυτό καθημερινά. Πότε χάνω, πότε κερδίζω.
Έχεις σχεδιάσει κάτι άλλο για το άμεσο επαγγελματικό μέλλον;
Προς το παρόν έχω παραδώσει όλες μου τις δυνάμεις σε αυτήν τη δουλειά. Είναι ένας πολύ δύσκολος και σύνθετος μονόλογος που απαιτεί πολλά, πάρα πολλά και εγώ δεν έχω παρά να τα δώσω όλα. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι άλλο ανακοινώσιμο.
Του Γιάννη Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου