Μετά από τη μεγάλη επιτυχία της στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, η παράσταση "Η Φαίδρα καίγεται" παρουσιάστηκε για ακόμα μια φορά στο Θέατρο Πέτρας.
Εμπνευσμένη από τη Φαίδρα της Τσβετάγιεβα αλλά και το μύθο του Ιππολύτου του Ευρυπίδη ανεβαίνει από τον Γιάννη Καλαβριανό σε κείμενο της Αμάντας Μιχαλοπούλου.
Σε μια παραθαλάσσια εξοχική κατοικία η Φαίδρα περνάει τις διακοπές της, χωρίς το σύζυγό της Θησέα και τα δυο τους παιδιά. Με αφορμή τα γενέθλιά της καλεσμένοι της είναι η παιδική της φίλη Λιώνη με τις δύο κόρες της την Αφροδίτη και την Άρτεμη καθώς και ο θετός της γιός Ιππόλυτος (απο τον πρώτο γάμο του Θησέα). Εκείνη ερωτευμένη με τον Ιππόλυτο αρχίζει και παραλογίζεται από το πάθος της για εκείνον.Η σπίθα που άναψε μέσα της μετατρέπεται σε φωτιά που στο τέλος κατακαίει οτι αγάπησε.
Η Φαίδρα της Άννας Μάσχα διαθέτει έναν αδύναμο χαρακτήρα. Παραμελημένη από τον άντρα της τον "κοτοπουλά" είναι ευάλωτη και ανήμπορη να αντιμετωπίσει τα ολέθρια συναισθήματά της για τον Ιππόλυτο. Στην πρώτη σκηνή τη βλέπουμε να χαλαρώνει στην ακροθαλασσιά,να καπνίζει,να σκέφτεται και μας δίνει την ψευδαίσθηση της ηρεμίας και της γαλήνης. Τίποτα δεν μας προετοιμάζει για την καταιγίδα που πρόκειται να ξεσπάσει. Όντας ανασφαλής με την ηλικία της καταφεύγει σε γελοιότητες και υπερβολές προσπαθώντας να ζήσει ότι δεν έζησε νεότερη.Ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση έφερε στη ζωή της μια σειρά ψυχικών διαταραχών με αποτέλεσμα να χάσει κάθε μέτρο. Η Φαίδρα δεν κοντράρει ούτε στιγμή την ψυχή της με τη λογική. Είναι πρόθυμη να θυσιάσει τα πάντα για να εκπληρώσει τη φαντασίωση της. Η απόρριψη τη θλίβει, την πληγώνει ,την καθιστά ανάξια στο να διαχειριστεί την όλη κατάσταση.
Η ερμηνεία του Ιππολύτου από τον Νίκο Λεκάκη τονίζει την αλλαζονεία και το ναρκισσισμό του. Ως νεαρός άντρας κατέχει αυτοπεποίθηση και συμπεριφέρεται σαν να είναι ανώτερος από τους υπόλοιπους. Όταν μαθαίνει τον έρωτα της Φαίδρας για τον ίδιο χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Ξαφνικά γίνεται παιχνίδι στα χέρια της, υποκύπτει στο κάλεσμα της αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να αντισταθεί. Και τα καταφέρνει.
Η Μαρία Κοσκινά στο ρόλο της Λιώνης είναι η φωνή της λογικής στην παράσταση. Προσπαθεί να συνετίσει την ξετρελαμένη Φαίδρα και να την προσγειώσει στην πραγματικότητα.Μία μοντέρνα γυναίκα που επιχειρεί να κρατήσει τις ψυχικές και ιδεολογικές ισορροπίες.Η Λιώνη έχει πάρει τη θέση της τροφού στο έργο του Ευριπίδη.
Τα δύο κορίτσια Μαρία Μοσχούρη ως Αφροδίτη και Ειρήνη Ιωάννου-Παπανεοφύτου ως Άρτεμη, πολύ καλές ερμηνευτικά, φέρνουν στη σκηνή τη φρεσκάδα και ξεγνοιασιά της εφηβείας. Δύο ανέμελα αλλά έξυπνα κορίτσια που αντιλαμβάνονται τα πάντα και αντιμετωπίζουν την όλη κατάσταση με χιούμορ.
Η σκηνοθετική σκέψη του Γιάννη Καλαβριανού γεφυρώνει επιτυχώς την αρχαία τραγωδία με τη σημερινή εποχή. Εντάσσει την τεχνολογία μέσω των κινητών τηλεφώνων που χρησιμοποιούν συχνά οι ηθοποιοί και σκιαγραφεί με μεγάλη επιτυχία την ψυχοσύνθεση αυτής της ευερέθιστης γυναίκας.Πολύ εφευρετική η χρήση του νερού η οποία λειτουργεί ως θάλασσα- ησυχαστήριο για τους ήρωες.
Παρ' όλο που το κείμενο της Αμάντα Μιχαλοπούλου έχει αδυναμίες ο στόχος επετεύχθη χάρη στις αξιόλογες και ουσιαστικές ερμηνείες των πέντε ηθοποιών και την προσεγμένη σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαμβριανού.Σε αυτό συνέβαλαν τα πρωτότυπα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη,οι λιτοί φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και η απολαυστική 80s μουσική της Δήμητρας Τρυπάνη.Μία παράσταση ωδή στον ανεκπλήρωτο έρωτα και τα κρυφά απωθημένα που γδέρνουν σαν αγκάθι την ανθρώπινη ψυχή.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Συντελεστές:
Συγγραφέας:Αμάντα Μιχαλοπούλου
Σκηνοθεσία:Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά:Εύα Μανιδάκη, Άννα Ζούλια
Κοστούμια:Βάνα Γιαννούλα
Μουσική:Δήμητρα Τρυπάνη, Γιώργος Γλάστρας
Φωτισμοί:Νίκος Βλασόπουλος
Χορογραφία:Μαριάννα Καβαλλιεράτου
Παίζουν:Άννα Μάσχα, Νίκος Λεκάκης, Μαρία Κοσκινά, Μαρία Μοσχούρη, Ειρήνη Ιωάννου-Παπανεοφύτου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου