Βρεθήκαμε στο Θέατρο Πέτρας για να παρακολουθήσουμε την παράσταση "γάλα, αίμα" της Αλεξάνδρας Κ* με αφορμή τη Μήδεια του Ευριπίδη.
Στην ελληνική επαρχία του '58 η Ξένη, μία γυναίκα παντρεμένη με δύο παιδιά βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να φύγει από το σπιτικό και την οικογένειά της καθώς ο σύζυγος της αποφάσισε να παντρευτεί άλλη. Ο πρώην σύζυγός της και η νέα του σύντροφος με τον επερχόμενο γάμο τους απαιτούν να κρατήσουν τα παιδιά της ώστε να τα μεγαλώσουν με τις δικές τους αξίες και ιδανικά.Η Ξένη δίνει μάχη με τους,πρώην πια, συγγενείς της ώστε να πάρει τα παιδιά μαζί της κατά την αποχώρησή της.
Ο σκηνοθέτης Γιάννος Περλέγκας μελετώντας σωστά το σύγχρονο κείμενο της Αλεξάνδρας Κ* πετυχαίνει να του δώσει τη δύναμη και το νόημα που απαιτούνται. Τοποθετεί τους ηθοποιούς να περιφέρονται βαριά κάτω από το πέπλο της μελαγχολίας και της ηττοπάθειας χωρίς να χάσουν το μέγεθος των ηρώων τους. Η σκηνοθεσία παραμένει εύστοχη σε όλη τη διάρκεια της παράστασης κρατώντας το θεατή προσκολλημένο στο σωστό τόπο και χρόνο. Επέλεξε να αξιοποιήσει μεγάλο μέρος του θεάτρου Πέτρας και εγκαθιστά το γλέντι του γάμου πίσω από τη σκηνή. Έτσι,ο θεατής παρακολουθεί την εξέλιξη του έργου σε τρία σημεία: μέσα στο σπιτικό, έξω από αυτό και λίγο πιο πίσω στο βάθος, όπου γίνεται το ξεφάντωμα.
Η Έλενα Τοπαλίδου ζωντανεύει έναν χαρακτήρα τραγικό ενίοτε και κωμικό γεμάτο απελπισία και πόνο. Η προδοσία του συζύγου της την οδηγεί στην τρέλα ανήμπορη να ορίσει ακόμα και το ίδιο της το σώμα.Με έντονες κινήσεις και εκφράσεις θρηνεί για τη συμφορά που τη βρήκε και στη σκιά μιας κοινωνίας γεμάτη στερεότυπα και πρέπει δίνει μια σκηνική μάχη.Η Ξένη διαθέτει μια πρωτόγνωρη για κείνη στάση ζωής την οποία μέχρι τώρα αγνοούσε και με ένα επαναστατικό ταπεραμέντο προβάλλει εύστοχα τη δυναμικότητα και την προκλητικότητά της.Μία γυναίκα με ψυχικές διαταραχές προσπαθεί να εκδικηθεί την αντρική κυριαρχία με τον εκτροχιασμό της να είναι εμφανώς αναπόφευκτος.
Ο Μιχάλης Τιτόπουλος υποδυόμενος τον Άντρα της Ξένης δεν επιτυγχάνει να αποδώσει το χαρακτήρα ενός ανθρώπου ο οποίος με επιμονή επιδιώκει να κερδίσει τη κηδεμονία των παιδιών του.Μας αφήνει την εντύπωση πως δεν είναι δική του επιθυμία αυτή η διεκδίκηση αλλά της νυν συζύγου του.
Η Μάγδα Καυκούλα ως νέα σύζυγος,τα δύο κορίτσια- κόρες Αλίκη Γεωργίου και Λήδα Κουτσοδασκάλου και ο Γιώργης Βασιλόπουλος επιτυγχάνουν μια ισορροπημένη συνεργασία. Εκμεταλλεύονται την ευκαιρία που τους δόθηκε και ξετυλίγουν τους ήρωες τους με μια εκφραστική άνεση.
Ο Γιάννος Περλέγκας ερμηνεύοντας τον Πατέρα της νέας συζύγου και η γλυκύφωνη Σύρμω Κεκέ στο ρόλο της κακιάς πεθεράς της Ξένης αντιπροσωπεύουν την κοινωνία κουνώντας της το δάχτυλο και προστάζοντάς τη να αποδεχτεί τη θέση της ως γυναίκα δίχως εναντιώσεις.
Σημαντική είναι η συμβολή της μουσικής από τους Στράτο Γκρίντζαλη και Τίμο Ντέμο που στηρίζεται στην παράδοση. Αν εξαιρέσουμε κάποια σημεία όπου σκεπάζει το λόγο των ηθοποιών (υποθέτω εσκεμμένα), δένει θαυμάσια στη ροή του έργου.
Τα υποβλητικά κοστούμια της Λουκίας Χουλιάρα σε κατασκευή της Σάλι Αλάραμπι τονίζουν τα χαρακτηριστικά των ηρώων και κυρίως το ανδρόγυνο ύφος της Ξένης. Τα σκηνικά της Λουκίας και τα φώτα σε επιμέλεια του Τάσου Παλαιορούτα συνθέτουν ένα μελαγχολικό τοπίο και μια ατμόσφαιρα στην οποία επικρατεί η απειλή του θανάτου.
Συνολικά είναι μία παράσταση που υπογραμμίζει τα πρότυπα ζωής και την υποδούλωση του ανθρώπου στις αδυναμίες του. Με επίκεντρο τη Μήδεια δίνει έμφαση στα σωστά σημεία του κειμένου και τα αναδεικνύει πλήρως.Διαθέτει έμπνευση και πλήρη αρμονία σε όλους τους τομείς με το δυνατό της χαρτί να είναι το πάντρεμα της μουσικής με το κείμενο.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου