Ο Ιταλός θεατρικός συγγραφέας Ντάριο Φο γράφει το 1970 το έργο "Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού". Είναι βασισμένο στα γεγονότα του '69 στην Ιταλία όπου οι μυστικές υπηρεσίες και το κράτος τοποθέτησαν βόμβες σε διάφορα σημεία, με το πρόσχημα πως ήταν δράση της τρομοκρατίας, ώστε να μεταδώσουν την ανασφάλεια στο λαό. Τις επόμενες μέρες η αστυνομία συλλαμβάνει τον αναρχικό εργάτη σιδηροδρόμων Τζιουζέπε Πινέλλι βρίσκοντας στο πρόσωπο του ένα εύκολο θύμα που θα του ρίξουν όλες τις κατηγορίες. Μετά από πολυήμερη ανάκριση ο "Πίνο", όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, σκοτώνεται πέφτοντας από το παράθυρο του 4ου ορόφου του κτιρίου της ασφάλειας. Οι φίλοι του καταγγέλλουν πως ο θάνατος του ήταν δολοφονία και όχι αυτοκτονία. Οι παρευρισκόμενοι ασφαλίτες κρίνονται αθώοι δηλώνοντας πως ο θάνατος του Πινέλλι ήταν τυχαίος. Έχει παιχτεί σε πολλές θεατρικές σκηνές ανά τον κόσμο κι έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία.
Το έργο αναφέρεται σε έναν "τρελό" ο οποίος παίρνει την απόφαση να αφανίσει το ναζισμό και την αδικία. Αφού τον συλλαμβάνει η αστυνομία της Ιταλίας εκείνος ξεγλιστράει και ξεκινάει ένα κυνηγητό για την αλήθεια με σκοπό να τους ξεσκεπάσει. Οι βάναυσοι αστυνομικοί,αντιμέτωποι πια με ψεύτικους ανώτερους τους, αρχίζουν να αναστατώνονται αφού αντιλαμβάνονται πως η αποκάλυψη της πραγματικότητας είναι κοντά . Ο γελωτοποιός διασκεδάζει με τους αλλόφρονες αστυνομικούς παίρνοντας το μέρος τους και οδηγώντας τους στην παράνοια.
Ο Γιάννης Κακλέας δημιουργεί μια πληθωρική ατμόσφαιρα με εναλλασσόμενα προσωπεία διατηρώντας όλη την ουσία του έργου. Με πνευματώδη τρόπο σπρώχνει το ενδιαφέρον του κοινού στην περισυλλογή και στα αναπάντητα ερωτήματα γύρω από τη μάστιγα του ρατσισμού και της κακοποίησης των ανθρώπων. Καταφέρνει με απλότητα να κρατήσει την αιχμηρότητα του κειμένου δίνοντας έμφαση στην αναγκαιότητα της απόδοσης δικαιοσύνης. Ο σκηνοθέτης δίνει μεγάλο βάρος στα μηνύματα που περνάει το έργο τα οποία είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Ο αδυσώπητος Κωνσταντίνος Μαγκλάρας με το ψευδώνυμο "Ο παραθυράκιας", Ο αμείλικτος διοικητής Θοδωρής Σκυφτούλης που "λακίζει" όταν ο πλασματικός δικαστής τον στριμώχνει.Οι υπαστυνόμοι Φοίβος Ριμένας υπάκουος στις διαταγές και ο ταπεινός κόλακας και "καμάρι" του δικαστή Στέλιος Πέτσος. Οι τέσσερις ηθοποιοί δομούν τους αστυνομικούς οι οποίοι εμπλέκονται στο περιστατικό του τυχαίου θανάτου και όχι μόνο.Πιστοί οπαδοί του φασισμού οι οποίοι τροφοδοτούνται από κακοποιητικές πράξεις έχοντας βίαιη συμπεριφορά απέναντι σε οποιονδήποτε δεν ταιριάζει στον ιδεατό τους κόσμο.Οι ασφαλίτες με αδίστακτες και σκληρές προσωπικότητες μετατρέπονται σε ανήσυχα και τρεμάμενα ανθρωπάκια σε σημείο εξευτελισμού ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του υποτιθέμενου ανώτερού τους. Οι ηθοποιοί χιουμοριστικοί και με επιτυχημένες γκριμάτσες δημιουργούν με δεξιοτεχνία τέσσερις φιγούρες αντιπάθειας και αποστροφής.
Ο παράφρων με τις υποκριτικές του ικανότητες, με επιβλητικό ύφος και αυτοπεποίθηση μεταμφιεσμένος σε ανώτατο ανακριτή του υπουργείου δικαιοσύνης γίνεται ψαρωτικός προς τους ενόχους και τους κάνει υποχείρια του.Ο Πάνος Βλάχος γεμίζει τη σκηνή ανεξάντλητος με τις αλλεπάλληλες μεταμφιέσεις του αλλάζει ρόλους, κουστούμια, ύφος, μορφή και καταθέτει επί σκηνής ένα ρεσιτάλ ερμηνείας με το αστείρευτο χιούμορ του. Κινείται με γοργούς βηματισμούς πάνω στο σανίδι και κραυγάζει καταγγέλοντας την υπέρμετρη αστυνομική βία και το ρατσισμό. Αγανακτισμένος από τα πολλά δυσάρεστα περιστατικά ξεσηκώνει τον κόσμο να ενωθεί και να επαναστατήσει ενάντια στην εξουσία και στο κοινωνικό-πολιτικό καθεστώς.
Η Ιφιγένεια Αστεριάδη έχει το ρόλο της δημοσιογράφου η οποία επισκέπτεται το αστυνομικό τμήμα με σκοπό να καλύψει την υπόθεση. Γνώστης της κατάστασης κι έχοντας κάνει την απαραίτητη έρευνα τους στήνει στον τοίχο με τις ερωτήσεις της. Έξυπνη, ετοιμόλογη και επιδέξια προσπαθεί αριστοτεχνικά να συλλέξει τις απαραίτητες πληροφορίες.
Ο μουσικός επί σκηνής Βάιος Πράπας ακολουθεί πιστά τα βήματα των ηθοποιών επικοινωνώντας άριστα μαζί τους. Τελειώνοντας η παράσταση και φεύγοντας από το θέατρο σίγουρα η μουσική είναι ένα από τα πράγματα που σου μένουν στο μυαλό. Η σκηνική εγκατάσταση της Ηλένιας Δουλαδίρη (η οποία επιμελείται και τα κουστούμια) και του Γιάννη Κακλέα με τις σκάλες δίνουν την αίσθηση της φυγής, της ανεξαρτησίας και της πορείας προς την ελευθερία.
Η παράσταση σκιαγραφεί το κοινωνικό φόντο της εποχής μας με το φασισμό και τα φαινόμενα μισαλλοδοξίας να κυριαρχούν. "Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού" είναι στην ουσία ένας αγώνας προς την εξιχνίαση ενός θανάτου με σατιρικό ύφος, πολλή ενέργεια και ευθυμία. Μια παράσταση- επανάσταση με αξιοσημείωτη σκηνοθεσία και θαυμάσιες ερμηνείες.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου