Είδαμε την παράσταση "Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο" στο Θέατρο 104

 

Η Μάρτα Μπουτσάκα είναι θεατρική συγγραφέας και σκηνοθέτης από τη Βαρκελώνη της Ισπανίας. Έχει λάβει πολλά βραβεία για τα έργα της τα οποία έχουν παρουσιαστεί στα θέατρα διαφόρων χωρών.Το έργο της "Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο" το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο 104 είναι γραμμένο το 2009.
Αφορά τρείς ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους που γνωρίζονται στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου. Αφορμή για τη γνωριμία τους είναι ένα τροχαίο ατύχημα στο οποίο εμπλέκονται οι συγγενείς των τριών. Τα θύματα Τζουζέπε, Λύδια και Άννα επενέβαιναν στο ίδιο αυτοκίνητο ενώ οι συγγενείς τους δε γνωρίζουν κανέναν από τους άλλους δύο επιβάτες και τη σχέση που μπορεί να έχουν μεταξύ τους. Έτσι τους γεννιούνται τα ερωτήματα πως βρέθηκαν στο ίδιο όχημα και ποιο δεσμό μπορεί να είχαν οι τρείς τους;

Ο Θοδωρής Βουρνάς βασιζόμενος στη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και του  Δημήτρη Ψαρρά στήνει μία παράσταση μετρημένη, διατηρώντας τις ισορροπίες του συγγραφέα και δημιουργεί ένα ψυχοφθόρο κλίμα στο οποίο ο θεατής κυριεύεται από συναισθηματική και ψυχική αγωνία.Με την υποστήριξη της Στέλλας Καράπτη εστιάζει αποτελεσματικά στους ήρωες καθοδηγώντας τους ηθοποιούς σε βάθος. Βγάζει στην επιφάνεια τους συγχυσμένους εσωτερικούς τους κόσμους και τους τοποθετεί με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι φανερή η προσωπική πορεία του καθενός.

Η Βάγια Ματαφτσή εκφράζει απροκάλυπτα τον σπαραγμό της ανυπεράσπιστης γυναίκας που έχει την αποκλειστική ευθύνη της ανατροφής του παιδιού και είναι θυμωμένη με την κοινωνική αντιμετώπιση προς το πρόσωπό της.Η Τζούλια είναι μια ανύπαντρη εργαζόμενη μητέρα που αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα της μητρότητας χωρίς τη στήριξη ενός άντρα. Η αγάπη για την κόρη της μετατρέπεται σε μια δύναμη που την οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές αδιακρισίας και ανάκρισης. Στην προσπάθειά της να προσφέρει οικονομική άνεση στο παιδί της, αμελεί το μεγάλωμα και τις συνήθειές του αλλά όταν έρχεται αντιμέτωπη με αυτό αδυνατεί να το δεχτεί και βρίσκει μια μόνιμη δικαιολογία για την απουσία της επαναλαμβάνοντας : " δεν πήγα στον αγώνα της κόρης μου γιατί τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο"! Η ηθοποιός μεταφέρει ευκρινώς στο κοινό τον ψυχισμό της ηρωίδας με τεχνογνωσία και συγκρατημένη ένταση.

Η Σάρα μία μοναχοκόρη χωρισμένων γονιών βιώνει την αδράνεια εκ μέρους τους νιώθοντας εντελώς αποξενωμένη.Κρατάει αρχικά μια στάση απομάκρυνσης από τους άλλους δύο και με μια μόνιμη ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της νιώθει πως πρέπει να απολογείται συνεχώς για τον πατέρα της. Η Νίνα Λαμπριανίδη εξέφρασε την απόλυτη μοναξιά και ολόκληρη την ψυχοσύνθεση ενός παραμελημένου παιδιού καταβεβλημένο από τις περίπλοκες καταστάσεις τις οποίες έχει συναντήσει μέσα στην ίδια της την οικογένεια.

Ο Αντώνης Γιαννακός ως Τόνι φανερώνει έναν άντρα με κακοποιητική συμπεριφορά, νευρικός και με σφοδρές εξάρσεις θυμού. Μία ασαφής φυσιογνωμία πολιορκούμενη από τις τύψεις δείχνει μια προσπάθεια εγκράτειας στις αντιδράσεις του. Η ένταση που τον διακατέχει κατά τη διάρκεια του έργου δεν οφείλεται μόνο στην ανησυχία του για την επιβίωση της συντρόφου του αλλά και στην επερχόμενη αποκάλυψη της αλήθειας.

Μία παράσταση με κινηματογραφικό ρυθμό και εναλλαγές σκηνών με επιτυχημένη μεταξύ τους συνοχή. Σε αυτό συνέβαλλαν η σκηνογράφος Ελεονώρα Καραβάνη και η Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου στο σχεδιασμό των φώτων που αρμόζουν απόλυτα στο κλειστοφοβικό και στενάχωρο περιβάλλον. Με έκδηλη την απουσία της εμπιστοσύνης και της επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια,οι χαρακτήρες δίνουν την αφορμή για προβληματισμό και περισυλλογή.
Ένα έργο που επισημαίνει τις σχέσεις στις σύγχρονες κοινωνίες και αγγίζει ισορροπημένα τα επώδυνα συναισθήματα της μοναχικότητας και της αποστασιοποίησης των ανθρώπων στην εποχή μας.

Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ