Είδαμε την παράσταση "Αμερικάνικος βούβαλος" στο Θέατρο Φούρνος

 

Ο Αμερικάνικος βούβαλος έχει γραφτεί το 1975 από τον Αμερικανό θεατρικό συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ. Ο ίδιος έχει αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις όπως το βραβείο ΟΒΙΕ καθώς επίσης και αυτό των Αμερικανών κριτικών. Στα έργα του χρησιμοποιώντας ως μέσο το λεξικό του περιθωρίου επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες γίνονται άφαντες στο όνομα του κέρδους. Στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1992 στο Θέατρο Εμπρός σε μετάφραση του Δημήτρη Τάρλοου και σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή.

Το έργο αφορά τον ιδιοκτήτη ενός παλιατζίδικου που σχεδιάζει πρόχειρα μια ληστεία ενός νομίσματος που απεικονίζει έναν αμερικάνικο βούβαλο. Το συγκεκριμένο νόμισμα το διέθετε στο μαγαζί του αλλά μη ξέροντας την πραγματική του αξία το πούλησε έναντι μικρής αμοιβής σε έναν άγνωστο συλλέκτη. Έχοντας υπό την προστασία του ένα πρεζόνι πλήρως εξαρτώμενο από εκείνον και δίνοντας του ένα μικρό χαρτζιλίκι τον βάζει να εντοπίσει την κατοικία του άγνωστου αυτού αγοραστή με στόχο να "μπουκάρει" στο σπίτι του και να επαναφέρει το πολύτιμο για εκείνον νόμισμα στην κατοχή του. Ένας τρίτος μικροαπατεώνας μπλέκεται στη σκευωρία και φέρνει τα πάνω κάτω στις σχέσεις μεταξύ των τριών.

Ο Χριστόφορος Στυλιανού στο ρόλο του παλιατζή διατηρεί το μέτρο που απαιτεί ο ευαίσθητος ήρωας του και δημιουργεί ισχυρά συναισθήματα συμπάθειας στο κοινό όντας χειροπιαστός και οικείος. Σκιαγραφεί τον Ντον έναν άνθρωπο μετρημένο και ενσυνείδητο ο οποίος αντιμετωπίζει τα πάντα με αξιοθαύμαστη σοβαρότητα και μία υποβόσκουσα συστολή. Με βαριές κινήσεις πάνω στη σκηνή, ήρεμος και συντηρητικός ξεχωρίζει πάντα με την διεισδυτικότητα της ερμηνείας του.

Ο Θανάσης Σαράντος καταφέρνει να εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο την εκκεντρική προσωπικότητα του Δασκάλου. Ενός άντρα με χαμηλό αυτοέλεγχο, ρατσιστή απέναντι στους ομοφυλόφιλους και τους ναρκομανείς, κυριευμένο από τάσεις κυριαρχίας και αυθάδειας που δε διστάζει να φτάσει στα άκρα ώστε να πετύχει το στόχο του. Εισχωρεί στο μαγαζί και στη ζωή του Ντον δημιουργώντας ίντριγκες και βαθιές πισώπλατες μαχαιριές έχοντας ως στόχο να κλονίσει τη σχέση του εμπόρου με τον μικρό Μπόμπ. Με κωμικές στιγμές και συγκρατημένες εξάρσεις στην ερμηνεία του αναδεικνύει μοναδικά όλα τα χαρακτηριστικά του ήρωα.

Ο Πάρης Σκαρτσολιάς με σαφήνεια ορίζει το ρόλο του Μπομπ, ενός υποτονικού αδύναμου αλλά και μεγαλεπήβολου νεαρού ο οποίος είναι εξαρτημένος από τα ναρκωτικά.Εύθραυστος και με ένα μόνιμο βλέμμα ανασφάλειας κινείται κάτω από τη σκιά του προστάτη του Ντον.

Ο Θανάσης Σαράντος με τη βοήθεια του Δημήτρη Κακαβούλα αναλαμβάνει και την ευθύνη της σκηνοθεσίας μένοντας πιστός στη διεισδυτικότητα και την ποιότητα του έργου. Ταιριάζει απόλυτα τους ηθοποιούς μεταξύ τους και συνθέτει ένα ερμηνευτικό τρίγωνο με την ιδανική σκηνική επικοινωνία. Καθοδηγεί σωστά τις τρείς αντρικές παρουσίες στα μονοπάτια της δολιότητας και της αγυρτείας εντάσσοντας και τα απαραίτητα κωμικά στοιχεία. Ο χώρος του θεάτρου Φούρνος είναι ο ιδανικός ώστε να μετατραπεί σε παλιατζίδικο και η σκηνοθεσία αξιοποιεί όλα τα σημεία του από άκρη σε άκρη.

Μια εξαιρετική δουλειά στο σκηνικό και τα κοστούμια από την Άση Δημητρολοπούλου η οποία τα έχει επιμεληθεί με κάθε λεπτομέρεια. Ο Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης σε μουσική-ηχο, ο Αυγουστίνος Κούμουλος στην επιμέλεια κίνησης, η Φανή Παϊτάκη ως βοηθός σκηνογράφου καθώς και όλοι οι συντελεστές συνέβαλαν στην αξιόλογη παράσταση.

Συνοπτικά ο Αμερικανικός βούβαλος τονίζει τη ματαιοδοξία του ανθρώπου και την αφοσίωση του στο προσωπικό όφελος. Πρόκειται για ένα έργο που καταρρίπτει τις ανθρώπινες αξίες στο βωμό της αδηφαγίας και της απληστίας. Είναι μια παράσταση συνόλου που καταφέρνει να συνεπάρει και να ταλαντώσει το κοινό με την καλή αισθητική της. Μια σκηνική απόδοση του γνωστού έργου με έντονο και βαρύ κλίμα και μία ομάδα συντελεστών που αποδίδει και λειτουργεί αποτελεσματικά.

Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου