Μετά τη σαγηνευτική ΣΑΪΓΚΟΝ , που απέσπασε θερμό χειροκρότημα στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2019 και είχε κερδίσει το δύσκολο κοινό της Αβινιόν, η Γαλλοβιετναμέζα Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν (Caroline Guiela Nguyen) επιστρέφει με ένα παραμύθι επιστημονικής φαντασίας και ένα πληθωρικό σύνολο επαγγελματιών και ερασιτεχνών ηθοποιών (Dan Artus, Saadi Bahri, Hoonaz Ghojallu, Maïmouna Keita, Nanii, Elios Noël, Alix Petris, Lamya Regragui, Saaphyra, Vasanth Selvam, Anh Tran Nghia, Hiep Tran Nghia, Mahia Zrouki), που αναδεικνύει την πιο πολύτιμη πηγή για το μέλλον του πλανήτη μας : την έννοια της Αδελφοσύνης. Ηθοποιοί διαφορετικής καταγωγής και ηλικίας (από το Μαρόκο, το Βιετνάμ ή το Μαντράς) και αρκετοί ερασιτέχνες (λ.χ. ένας ράπερ από τη Μασσαλία και ένας αστροφυσικός της ΝΑSA), που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, συνθέτουν τον φανταστικό, μελλοντικό κόσμο της ιστορίας της Αδελφοσύνης.
Όταν ένα μέρος της ανθρωπότητας εξαφανίζεται στο διάστημα λόγω ενός εξωφρενικού ατυχήματος, της Μεγάλης Έκλειψης, απομένουν στη γη άνθρωποι που καταφεύγουν στα λεγόμενα "κέντρα φροντίδας" απ 'όπου μπορούν να στείλουν σύντομα μηνύματα στους αγνοούμενους οικείους τους. Αποτελούν μια κοινότητα συναισθηματικά "ακρωτηριασμένων" ανθρώπων που συσπειρώνεται γύρω από τα κέντρα φροντίδας, που μετατρέπονται έτσι σε πολύ σημαντικούς χώρους που προσφέρονται για περισυλλογή και φροντίδα. Μια μέρα, ωστόσο, αναγγέλλεται μια νέα Έκλειψη, όπου νομίζουν ότι θα μπορέσουν να ξαναβρούν τους ανθρώπους τους, αυτούς που αποχωρίστηκαν με την πρώτη Έκλειψη, όμως και αυτό είναι καθώς φαίνεται αδύνατο. Αν όντως αυτοί υπάρχουν, αυτό γίνεται σε μια άλλη διάσταση, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και μόνο με κάποια συστολή ή διαστολή του χωροχρόνου θα μπορούσαν ακόμα και τα μηνύματα των αγαπημένων τους να λάβουν. Δεν σταματούν να προσπαθούν. Δεν έχουν και επιλογή.
Κάποιο μηχάνημα που λειτουργεί σαν καρδιά ίσως να μπορούσε να επαναφέρει την κίνηση στο σύμπαν, το οποίο μετά την έκλειψη έπαψε να κινείται. Η μόνη λύση είναι να καταφύγουν στον μηχανισμό επεξεργασίας μνήμης («Memo») και να σβήσουν όλες τις μνήμες τους. Μνήμες που αν και τους πονούν, γιατί αφορούν τη ζωή τους με ανθρώπους που δεν βλέπον πια και τους λείπουν, ωστόσο τους εξασφαλίζουν ένα λόγο να εξακολουθούν να ζουν ελπίζοντας ότι θα τους ξαναβρούν. Όλοι τους είναι βουτηγμένοι στην απελπισία, στη λύπη, στο πόνο. Η θλίψη τους όμως μολύνει το σύμπαν, επιβραδύνοντας την κίνηση της Γης και των πλανητών. Πρέπει να πειστούν όλοι να αφήσουν τις βαριές αναμνήσεις τους στο μηχάνημα έτσι η «καρδιά» θα λειτουργήσει και το σύμπαν θα κινηθεί ξανά Πώς να σβήσουν τις μνήμες όταν αυτοί που αγαπούν έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί τους; Η διαδικασία πονά συναισθηματικά και κατά συνέπεια σωματικά.
Στο δωμάτιο επικοινωνίας αφήνουν μηνύματα μπροστά σε μια κάμερα ελπίζοντας ότι αυτά θα εισακουστούν. Μοιράζονται ιστορίες, που ενώνουν τις μοίρες όλων των ανθρώπων. Μια γυναίκα σε ένα καταπληκτικό ποίημα slam περιγράφει όλες τις θυσίες που έχει κάνει για τον γιο της και τις δυσκολίες οικονομικές και κοινωνικές που αντιμετώπισε. Ένας λόγος δυνατός, που συγκλονίζει μαζί με τη χροιά και την ένταση της φωνής της. Εξαιρετικό και το ποίημα του ηθοποιού, συγγραφέα και ποιητή Saadi Bahri, γεμάτο τρυφερότητα, νοσταλγία και οδύνη.
Ο χρόνος είναι σχετικός. Εκείνοι νομίζουν ότι έχουν περάσει λίγες μέρες, άντε μήνες, ενώ έχουν περάσει 125 χρόνια.
Ένα έργο, μια σύλληψη, μια παράσταση, με πολλούς συντελεστές, με πολλά σκηνικά και πολλές απαιτήσεις. Ένα συγκλονιστικό θέαμα, που προκαλεί προβληματισμό σχετικά με την παροδικότητα της ζωής, το θάνατο, την αναμονή του ανέφικτου, την μπεκετική προσμονή του ιδανικού, του αδύνατου, του σωτήρα, του Μεσσία, όπως στο « Περιμένοντας τον Γκοντό». Ένα έργο που πραγματεύεται την ευαίσθητη ύπαρξη της ζωή και τον θάνατο.
Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου και ενώ το έργο μοιάζει επιστημονική φαντασία, είναι τόσο οικείο για μια πραγματικότητα, που όλοι ζούμε γύρω μας με ανθρώπους που έχουν μεταναστεύσει, έχουν αλλάξει το σύμπαν τους μετά από μια καταστροφή που έχουν βιώσει και το μόνο που θα τους θεραπεύσει θα είναι η φροντίδα και η Αδελφοσύνη. Εδώ στην παράσταση αυτή την αλληλεγγύη, την συμπαράσταση, την συμπόνια, το στήριγμα, την αδελφοσύνη, την προσφέρει ο ένας στον άλλον γιατί όλοι ζουν την ίδια δυστυχία, μοιράζονται την ίδια απώλεια, κάτι που θα έπρεπε να συνέβαινε και στην αδίστακτη καθημερινότητα, που είναι πια κοινή για όλους λόγω της πανδημίας, αλλά και των πολέμων, της μετανάστευσης, της φτώχειας, της ανεργίας.
Μόνο αν ενεργοποιηθεί και βιωθεί από όλους το σύνθημα της γαλλικής επανάστασης Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφοσύνη θα αποκτήσουμε ένα βιώσιμο σύμπαν, αλλιώς μας περιμένει ο θάνατος, η απώλεια, το οδυνηρό τέλος!
Γράφει η Μαρία Μαρή
Θεατρολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου