Μέδουσα! Μπορεί η κοινωνία να μεταμορφώσει ένα άτομο σε τέρας; Η ευθύνη είναι πολλαπλή και μοιράζεται στον περίγυρο. Αυτό που πολλοί αγνοούν τι συμβαίνει γύρω τους ή άλλοι κάνουν ότι το αγνοούν, θυμίζει αυτό που ενώ λειτουργούσαν τα κρεματόρια στη Γερμανία του Χίτλερ, οι γερμανοί δεν ήξεραν ούτε μπορούσαν να υποπτευθούν ότι δεν έψηναν μπέικον αλλά ανθρώπους.
Η ενδοοικογενειακή βία έχει περάσει κάθε όριο, ή καλύτερα τώρα στις μέρες μας γίνεται φανερή. Ευτυχώς η χειραφέτηση της γυναίκας και διεύρυνση της επικοινωνίας έδωσαν φωνή στους κακοποιημένους ανθρώπους.
«Μέδουσα», ένας δραματικός κοινωνικός μονόλογος με θέμα τον βιασμό. Υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων.
Το έργο συνδέει την ελληνική μυθολογία με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η Μέδουσα ήταν πανέμορφη ιέρεια της Αθηνάς που ο Ποσειδώνας τη βίασε μεταμορφωμένος σε άλογο, στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε.
Φτάνει πια η σιωπή, φτάνει η συγκάλυψη και ο φόβος! Η βία έχει φτάσει σε όριο απροχώρητο. Σύζυγοι χτυπούν τις συζύγους τους, ή τα παιδιά τους, οικογενειάρχες συνάπτουν σχέσεις με νεαρές ή και ανήλικες γυναίκες και άνδρες. Το έγκλημα έχει γίνει καθημερινή είδηση. Η συναναστροφή με τέρατα μεταλλάσει τον άνθρωπο σε τέρας. Η εξοικείωση με την ασχήμια, είναι εγκληματική, δημιουργεί τέρατα, που εκδικούνται, καταστρέφουν, σκοτώνουν και πολλαπλασιάζουν τη βία.
Ο ένας την ψώνιζε στο μπαρ, αλλά εκείνη τον ξεμπρόστιασε μπροστά στη γυναίκα του, έπειτα εκείνος δεν έπαψε να την ενοχλεί.
Ο πατριός της Αλίκης, την οδήγησε στη χώρα του σκότους, του φόβου, των ενοχών και της βασανιστικής αφωνίας. Οι θωπείες, τα φιλιά, τα μυστικά, ο εκβιασμός, ο φόβος μετέτρεψε την Αλίκη σε βασανιστή, σε θύτη μέχρι να αναλάβει η μητέρα της την εξιχνίαση του αίσχους, το οποίο όμως σίγουρα υποπτευόταν και αποσιωπούσε, ίσως από δική της ανασφάλεια. Πως μπορεί ένα νεαρό πλάσμα να συνεχίσει τη ζωή του μετά από μια τέτοια εγκληματική εμπειρία; Πως μπορεί να εμπιστευτεί, όταν κάποιος άρρωστος επιχείρησε να κόψει τον μίσχο του, να μαυρίσει τη ψυχή του; Πόσα να αντέξει ένα νεαρό πλάσμα;
Το κείμενο του Κωνσταντίνου Παλίλη και της Μαρίας Σ. Αποστολάτου είναι ρεαλιστικό και δυστυχώς πολύ γνώριμο. Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Παλίλη άμεση, αυθεντική, με αλλαγές κοστουμιών για τη Μέδουσα, το κοριτσάκι , μετά την έφηβη που εισπράττει βία.
Η υπέροχη πρωταγωνίστρια Μαρία Σ. Αποστολάτου ερμηνεύει με μεγάλη λεπτότητα το ρόλο της , περνώντας από όλες τις διαδρομές και τις διαστάσεις του ρόλου της, με την κίνησή της, τη φωνή της και τα βλέμματά της. Το αθώο βλέμμα της κοπελίτσα στην κούνια, γίνεται το φοβισμένο, το τρομαγμένο βλέμμα της έφηβης που απειλείται , το βλέμμα του στυγερού εκδικητή, της κοπέλας εκείνης που πάντα ήθελε την προστασία της οικογένειας, της μητέρας της, του ανθρώπου αυτού που δείχνει ότι μόνο μέσα στην ασφάλεια μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος.
Ένα αληθινό έργο που καλεί όλους τους ανθρώπους να σηκώσουν το κεφάλι τους και να υψώσουν τη φωνή τους για την πάταξη, την αντιμετώπιση κάθε είδους βίας.
Το κελί με τα φώτα υπέροχη σκηνογραφική ιδέα του Κωνσταντίνου Τζαμπουνάκη , που ακολουθεί την άποψη του σκηνοθέτη, όπως και η φωνή που εξιστορεί όσα η ηθοποιός υποδύεται. Υπάρχει μια δυναμική στην παράσταση που προβληματίζει και κυρίως εξεγείρει. Αυτός είναι και ρόλος αυτού του είδους του θεάτρου. Μια ενδιαφέρουσα παράσταση, που σίγουρα αξίζει προσοχής.
Γράφει η Μαρία Μαρή
Θεατρολόγος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου