Το Μπλου είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία μίας οικογένειας από το Κεντάκι της Αμερικής. Στις αρχές του 19ου αιώνα, η ένωση του Γάλλου Μάρτιν Φουγκέιτ και της Αμερικανίδας Ελίζαμπεθ Σμίθ έφερε στον κόσμο παιδιά με μία μετάλλαξη στο χρώμα της επιδερμίδας τους. Νοσούσαν απο μία πάθηση γνωστή ως μεθαιμοσφαιριναιμία η οποία εμποδίζει την μεταφορά οξυγόνου στο αίμα με αποτέλεσμα το αίμα στις φλέβες να αποκτά μπλε χρώμα. Η μπλε επιδερμίδα λόγω κληρονομικότητας πέρασε από γενιά σε γενιά και στιγμάτιζε τους ασθενής με αντίκτυπο την περιθωριοποίησή τους από την κοινότητα της περιοχής και την ώθησή τους στην ενδοστρέφεια και την αιμομιξία.
Η πλοκή αναφέρεται σε δύο αδέρφια τη Λιζ και τον Λουκ τα οποία, λόγω της σπάνιας ασθένειας από την οποία πάσχουν,ζουν απομονωμένα σε μία φάρμα. Μετά το θάνατο της οικονόμου που τα φρόντιζε,ο κηδεμόνας τους Σμιθ προσέλαβε μία νέα χαμηλών τόνων κοπέλα η οποία μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο έχει ανάγκη τη δουλειά και είναι πρόθυμη να "φυλακιστεί" εθελουσίως σε εκείνο το μέρος. Τα δύο αδέρφια έχουν πλάσει το δικό τους μικρόκοσμο καθώς προσπαθούν να βιώσουν τη ζωή που δεν έζησαν ως τώρα. Με επίκεντρο μια σκακιέρα, βγάζουν στην επιφάνεια την αγωνία, τους φόβους τους για το μέλλον αλλά και τα ερωτηματικά για το παρελθόν και τις ρίζες της οικογένειας τους.
Η Ηρώ Κισσανδράκη εμβαθύνει στον κόσμο του ρατσισμού και ξεγυμνώνει τη σκληρότητα της κοινωνίας δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα περιβάλλον σαν παραμύθι. Χάρη στη σκηνοθετική της δεξιοτεχνία δίνει έμφαση στην κίνηση καθώς τα σώματα των δύο ηθοποιών λειτουργούν αντί μορφασμών και αλλοιώσεων των χαρακτηριστικών του προσώπου τους. Με ευρηματικότητα και λεπτομέρεια φέρνει στη σκηνή τον τόπο και τον χρόνο των γεγονότων με δραματικά αλλά και κωμικά χαρακτηριστικά.
Η Ηρώ με την ευγενική της παρουσία ταιριάζει στο ρόλο της συντηρητικής υπηρέτριας Αν. Συγκρατημένη στην ερμηνευτική της προσέγγιση και διακριτική στις αντιδράσεις της πάνω στη σκηνή παγιδεύεται σε κάποιες στιγμές ανασφάλειας.
Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης και η Χρύσα Κοταράκου παραδομένοι στην αγνότητα των ηρώων τους εξωτερίκευουν τα συναισθήματα απομόνωσης που τους διακατέχουν από την ελλειψη επαφής με άλλους ανθρώπους. Ενώ μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί τον εγκλεισμό τους, φέρουν στιγμές γεμάτες ανησυχία για το αύριο και πόνο για την άδικη εγκατάλειψη τους.Με οδηγό τη Γιάννα Μελλά οι δύο ηθοποιοί καθ' όλη τη διάρκεια του έργου φορούν μπλε μάσκες με αποτέλεσμα το σώμα και οι κινήσεις του κεφαλιού τους να συνθέτουν εξ ολοκλήρου τα συναισθήματα που τους έχουν καταβάλλει.
Ο Γιώργος Αλεβιζάκης επιτυγχάνει τις σωστές εναλλαγές μεταξύ των ρόλων του κηδεμόνα,του ξενοδόχου και του φίλου της Λιζ. Διαθέτει ενέργεια και συμπεριφέρεται με ζήλο απέναντι στους χαρακτήρες που υποδύεται.
Η σκηνική επιμέλεια από την Alexandra Kal και η μουσική του Γιώργου Μιζήθρα συνθέτουν τις ιδανικές συνθήκες του κλειστοφοβικού και της αποπνικτικής αίσθησης.Η κατασκευή των κοστουμιών και οι μάσκες από το Atelier Tsiouni και τη Μάρθα Φωκά αντίστοιχα συνεισφέρουν λειτουργικά στο σύνολο.
Η ιστορία ταιριάζει απόλυτα με την εποχή μας καθώς ζούμε μέσα σε μια κατά κόρον ρατσιστική κοινωνία στην οποία οι λίγοι προσπαθούν να φωτίσουν τη διαφορετικότητα. Πέρα από τον πυρήνα της παράστασης που είναι η σπάνια ασθένεια,το έργο μας ελκύει ως προς τον εγκλεισμό τον οποίο έχουμε βιώσει όλοι πρόσφατα λόγω της πανδημίας σε μικρότερο βαθμό. Ο τελικός αντίκτυπος της παράστασης είναι ευχάριστος και συγκινητικός καταφέρνοντας να καλύψει πολλές πτυχές της ζωής όλων μας.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου