Φέτος σκηνοθετείς την παράσταση «Τender Napalm» στην Κάμιρο. Πές μας δύο λόγια γι αυτήν τη δουλειά.
Η παράσταση «Τender Napalm» είναι αποτέλεσμα διεργασιών που ξεκίνησαν σχεδόν δέκα χρόνια πριν, από την στιγμή που “συνάντησα” το έργο του Philip Ridley. Φέτος οι συνθήκες ήρθαν έτσι που κατάφερα να την ολοκληρώσω. Ένα σημαντικό για μένα στοιχείο που χρειαζόμουν για να προχωρήσω την συγκεκριμένη δουλειά ήταν να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος. Ήθελα το έργο αυτό να παιχτεί σε διάταξη in the round. Η διάταξη αυτή, κατά την γνώμη μου, βοηθάει να υπάρξει μεγαλύτερη συγκέντρωση από πλευράς κοινού αλλά επίσης εξυπηρετεί την αίσθηση ρινγκ που θεωρώ ότι ταιριάζει στο κείμενο και στην σχέση του ζευγαριού. Αυτό το βρήκαμε στην Κάμιρο, στον φιλόξενο αυτό χώρο. Για να ενισχύσουμε αυτήν την αίσθηση συγκέντρωσης, αλλά και του ρινγκ, καταλήξαμε με την σκηνογράφο Άρτεμις Φλέσσα στην ανάγκη ενός “ταβανιού” που θα όριζε ακόμα πιο καθαρά το τετράγωνο. Με την Μαριέττα Παυλάκη φροντίσαμε να φωτίσουμε την παράσταση με τρόπο που θα αναδείκνυε την αφήγηση και θα ενίσχυε τον κόσμο που θέλαμε να δημιουργήσουμε. Το πιο σημαντικό όμως για μένα, ήταν να βρεθούν οι κατάλληλοι ηθοποιοί. Στο πρόσωπο της Κατερίνας Μαυρογεώργη βρήκα την ΓΥΝΑΙΚΑ του Ridley, μια γυναίκα δυναμική αλλά ταυτόχρονα ευάλωτη με χιούμορ. Ο Κωνσταντίνος Γώγουλος, στον ρόλο του ΑΝΤΡΑ, ήταν μια επιλογή που ξεκλείδωσε για μένα δραματουργικά ζητήματα του κειμένου, όσο αφορά το πως απεικονίζεται ο Άντρας. Ενώ αρχικά όπως είχα διαβάσει το έργο ο ρόλος αυτός ήταν πιο αρχετυπικός Alpha Male, στο τώρα βρήκα αυτήν την ανάγνωση ξεπερασμένη και κάτι που δεν ήθελα να αναπαράγω επί σκηνής. Έτσι ο ΑΝΤΡΑΣ του Γώγουλου είναι ένα “αγόρι” που προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες της σχέσης και της απώλειας, με το να μιμείται συμπεριφορές του κοινωνικού του φύλου.
Πως έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;
Το έργο «Τender Napalm» το διάβασα πρώτη φόρα το φθινόπωρο του 2011 στο βιβλιοπωλείο του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας. Επειδή ήξερα τον συγγραφέα, τον Philip Ridley, μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Ο Ridley είναι ένας συναρπαστικός συγγραφέας. Με ενθουσιάζει ο τρόπος γραφής του, η τεχνική του αρτιότητα αλλά και η θεματολογία του. Βρήκα την δομή του έργου τρομερά καλοφτιαγμένη. Μ’ αρέσει που είναι προκλητικός και ταυτόχρονα τρυφερός. Έχει χιούμορ και απίστευτη σκληρότητα την ίδια στιγμή. Με γοήτευσαν τα κομμάτια αφήγησης φανταστικών κόσμων που μου θύμισαν το storytelling στην πιο αγνή του μορφή, όπως οι ιστορίες που λέγανε παλιά γύρω από την φωτιά, αλλά και τα πιο σκοτεινά, ερωτικά του σημεία που απενοχοποιηθούν την βιαιότητα στον έρωτα (κάτι όμως που μου λειτουργεί μόνο επειδή υπάρχει συναίνεση των δύο προσώπων και δημιουργείται στο φαντασιακό).
Πιστεύεις πως αν κάποιος δημιουργήσει έναν φανταστικό κόσμο θα μπορέσει να αντέξει μία ανθρώπινη απώλεια; Και κατά πόσο μπορεί αυτό να σώσει μια σχέση;
Δεν υπάρχει ένας, σωστός τρόπος αντιμετώπισης της απώλειας. Για τον καθένα μας ξεχωριστά είναι μια διαφορετική , προσωπική εμπειρία και η διαδικασία δεν είναι γραμμική, παίρνει χρόνο και χρειάζεται πολλή δύναμη. Οπότε ναι, η δημιουργία φανταστικών κόσμων για κάποιους θα μπορούσε να είναι ένας βοηθητικός τρόπος. (Αν και πιστεύω ότι αν ήταν ο μοναδικός τρόπος , ίσως γινόταν εγκλωβιστικός). Αν αυτός ο τρόπος θα ήταν ικανός να σώσει μια σχέση, εξαρτάται από την σχέση και τους ανθρώπους που την απαρτίζουν. Στο έργο, αυτός ο μηχανισμός αντιμετώπισης φαίνεται να τους βοηθάει χωρίς όμως να είμαι σίγουρη αν αυτό τελικά “σώζει” την σχέση τους.
Υπάρχει κάποιο στοιχείο στο έργο με το οποίο ταυτίζεσαι προσωπικά;
Νομίζω ταυτίστηκα με το ρομαντικό, βίαιο στοιχείο του έργου – μ’ αυτές τις περιγραφές έρωτα και απόλυτης παράδοσης στον άλλον. Αυτό βέβαια πριν δέκα χρόνια. Τώρα κάπως μεγάλωσα. Απότομα.
Πως προέκυψε η ενασχόλησή σου με τη συγγραφή και το θέατρο;
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με το θέατρο. Βρέθηκα στο green room μιας σχολής στην Αγγλία και θυμάμαι να νιώθω ότι ανήκω. Από τότε υπήρξαν πολλές φορές που το αμφισβήτησα. Στην χώρα μας, η επαγγελματική επιβίωση σ’ αυτόν τον κλάδο είναι τρομακτικά δύσκολη και όταν η πολιτεία και οι θεσμοί της δεν στηρίζουν ούτε τον κλάδο ούτε τους εργαζόμενους του, όπως γίνεται τώρα με το ΠΔ85/2022, γίνεται ακόμα πιο ανέφικτη. Η συγγραφή ήρθε πιο μετά, αν και κοιτάζοντας πίσω μάλλον προϋπήρχε όλων. Πιστεύω ότι το θέατρο μας για να γίνει πιο “ανταγωνιστικό” αλλά και για να βρει την σύγχρονη του ταυτότητα, χρειάζεται νέα ελληνικά κείμενα. Η γραφή είναι κάτι που με ενδιαφέρει βαθιά και εκτός από το θέατρο, θέλω να γράψω και σενάρια.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Τον Απρίλιο θα σκηνοθετήσω το έργο “Το Ημέρωμα της Στρίγγλας” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε μετάφραση της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ και διασκευή του Έκτορα Λυγίζου, στο πλαίσιο της σειράς δραματοποιημένων αναλογίων ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου