Ο βραβευμένος συγγραφέας και ηθοποιός Γιωργής Τσουρής και ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης,μετά τον "Χαρτοπόλεμο" και τα "170 τετραγωνικά", επανέρχονται με το νέο έργο "Μακριά από παιδιά" όπου παρουσιάζεται στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι το όποιο βιώνοντας μια τραγική απώλεια μετακομίζει σε άλλη γειτονιά με προοπτική να αλλάξει ζωή. Οι τοίχοι του σπιτιού πνίγουν τους πρωταγωνιστές, φέρνουν στην επιφάνεια μυστικά και αλήθειες που φοβούνται να φανερωθούν.Μαζι τους συγκατοικεί η μητέρα του Τάσου η οποία πάσχει από άνοια και έχει αλλόκοτη συμπεριφορά. Ο ξάδερφος και αδελφικός τους φίλος κι ένας απρόσμενος επισκέπτης συμπληρώνουν το παζλ της ιστορίας και όλοι μοιάζουν να ισορροπούν πάνω σε τεντωμένο σχοινί.Μέσα στον πυρετό της ανακαίνισης βιώνουν οικείες συγκρούσεις γεμάτες φόβο, αμφιβολίες και δυσπιστία.
Η γραφή του Γιωργή Τσουρή είναι πάντα κοφτερή σα μαχαίρι ντυμένη με ανατροπές και έξυπνο χιούμορ ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και τη δυστυχία. Το έργο ρίχνει τον προβολέα πάνω σε πολλά ζητήματα της καθημερινότητας όπως η απληστία,η καταπίεση,οι ελαττωματικές οικογενειακες σχέσεις,οι ασθένειες, χωρίς όμως να αγγίζει την υπερβολή.
Ο Γιώργος Παλούμπης πατάει γερά πάνω στα νοήματα του έργου. Διεισδύει στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων παρουσιάζοντάς τους αρχικά ήρεμους μέχρι να τους γνωρίσει το κοινό και καθώς ξετυλίγει τη σκέψη του συγγραφέα μεγιστοποιεί τις εντάσεις δίνοντας μία σαφή αποτύπωση των χαρακτήρων. Τους απλώνει νευρικά σε όλη τη σκηνή μεταμορφώνοντας τους σε αδιάκριτες φιγούρες που οδηγούνται σταδιακά στην παράκρουση. Η δραματική επεξεργασία των Βάλια Παπακωνσταντίνου και Φοίβου Ριμένα λειτουργεί σαν το δεξί του χέρι απογειώνοντας το αποτέλεσμα.
Ο Γιωργής Τσουρής ενσαρκώνει τον Τάσο, σύζυγο της Όλγας. Εμποτισμένος ματαιοδοξία και έπαρση υποδύεται έναν άντρα όπου είναι επικεντρωμένος στη δουλειά και τα χρήματα με αποτέλεσμα κάθε μέρα να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από την οικογένεια του. Με την εκφραστική δύναμη και ωριμότητα που διαθέτει αποτυπώνει με επιδεξιότητα πάνω στη σκηνή τις εκρήξεις που θεμελιώνουν το σώμα του κειμένου.
Η Ελεάνα Καυκαλά ερμηνεύει την Όλγα μια γυναίκα η οποία συνθλίβεται από τον πόνο και με μια εύθραυστη ψυχοσύνθεση διψά για αγάπη και αφοσίωση από τον σύζυγό της. Βουτηγμένη στην απελπισία ζει την κάθε της μέρα χωρίς να κρύβει τις πληγές της. Πηγαία, λεπτή και ευαίσθητη εισχωρεί αμέσως στην καρδιά του θεατή αφού αναδεικνύει πολλές πτυχές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.
Ο Θανάσης Ζερίτης, στο ρόλο του Μπάμπη ξαδέρφου του Τάσου, εκφράζει ευθύβολα έναν άνθρωπο συμπονετικό, φιλικό και διαθέσιμο να βοηθήσει το ζευγάρι σε οτιδήποτε χρειαστεί και να το στηρίξει στις δύσκολες στιγμές που περνάει.
Ο Μιχαήλ Μελίσσης ως Διονύσης ( ή Μίλτος) ένας γνωστός από τα παλιά που ήρθε να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Τάσο. Εγκλωβισμένος στην απόγνωση πετυχαίνει απόλυτα τις συναισθηματικές εναλλαγές που βιώνει αντικρίζοντας κατάματα τον άνθρωπο που πιστεύει πως κατέστρεψε τη ζωή του ίδιου και του πατέρα του και την ίδια ώρα τη γυναίκα που του στάθηκε σαν μητέρα. Με την υποκριτική του παρουσία ενδυναμώνει τη ρεαλιστική φόρμα του έργου και με την εκφραστική του διαχυτικότητα υποστηρίζει τη μοναξιά, το φόβο και την απαισιοδοξία που επιτάσσει ο ήρωας.
Η Χριστίνα Τσάφου ίσως βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της. Υποδυόμενη μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρίσκεται μετέωρη στο παρελθόν και το παρόν μαγνητίζει με την αμεσότητα και την ευαισθησία της. Σπαραξικάρδια καταφέρνει με κάθε εμφάνιση της στη σκηνή να "αποσυντονίσει" τους υπόλοιπους ρόλους και να τους κατευθύνει στους δρόμους της συμπόνοιας, της συγκίνησης και της ανθρωπιάς. Η συμβολή της στην παράσταση είναι καθοριστική.
Τα σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα επιμελώς προσεγμένα "βάζουν" το θεατή μέσα στο σπίτι του ζευγαριού. Στην επιμέλεια της μουσικής και των βίντεο ο Γιωργής Τσουρής δίνει μια ανάσα αισιοδοξίας και νοσταλγίας επιλέγοντας κομμάτια από παλιές ελληνικές ταινίες με πρωταγωνίστρια τη Ρένα Βλαχοπούλου. Οι ενδυματολογικές επιλογές της Βασιλικής Σύρμα και οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου μεγεθύνουν την ουσία του έργου γεφυρώνοντας κάθε στοιχείο της παράστασης.
Με τη σκηνοθεσία και τους ηθοποιούς να ανεβάζουν ακόμα πιο ψηλά το εξαιρετικό έργο ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και τους προβληματισμούς που του έχουν γεννηθεί. Μία παράσταση καθηλωτική που σου προσφέρει στο πιάτο αυτά που βλέπεις και αυτά που σκέφτεσαι κάθε στιγμή της ζωής σου.
Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου