Είδαμε την παράσταση "Στον παράδεισο" του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη

Το νέο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη "Στον παράδεισο" αναφέρεται σε ένα ιδιωτικό ερημικό νησί όπου λειτουργεί ως σωφρονιστική μονάδα. Ο ιδιοκτήτης και εμπνευστής του είναι ο Έξαρχος ο οποίος πίστευε πως η μη επιβολή απάνθρωπων μέσων ως τιμωρία για τους κατάδικους θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα στον σωφρονισμό τους. Εκεί οι "τυχεροί" φυλακισμένοι θα εκτίσουν την ποινή τους αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο απολαμβάνοντας τα οφέλη του παραδείσου. Μέσα από αυτό το κοινωνικό πείραμα θα ξυπνήσουν ένστικτα, πόθοι, φόβοι και επιθυμίες και η προδοσία θα γίνει η αιτία που θα αλλάξει τη μέχρι τώρα γαλήνια καθημερινότητα τους.

Η σκηνοθέτις Μαρία Αιγινίτου με τη συνεργασία του Γιώργου Παλούμπη αφουγκράζεται βαθιά το έργο και το σκηνοθετεί με συνέπεια και σεβασμό. Αξιοποιώντας στο έπακρο την ιδιαίτερη σκηνή του Arroyo στήνει τους ηθοποιούς με εφευρετικότητα δίνοντας έμφαση πέρα από τις εκφράσεις και στις θέσεις του καθένα. Με απλά μέσα πετυχαίνει την προσήλωση του θεατή δημιουργώντας ένα περιβάλλον σκοτεινό και κάποιες φορές ασφυκτικό εντάσσοντας παράλληλα και ευχάριστες στιγμές που ελαφρύνουν το αποπνικτικό κλίμα. Χωρίς φλυαρίες προσδιορίζει με μαεστρία τα δεδομένα του έργου και κινητοποιεί τη συναισθηματική φόρτιση των ηθοποιών αλλά και του κόσμου.

Η Μαρία Αιγινίτου ενσαρκώνει την Τέα (Ντόροθυ). Με τσαγανό και ένταση αναδύει μια προσωπικότητα χειριστική με ευκολία στην εξαπάτηση αντλώντας ευχαρίστηση από τον ψυχολογικό πόνο που προκαλεί στους άλλους. Μία γυναίκα που φαινομενικά μοιάζει δυναμική όμως η ανάγκη της για συντροφικότητα και τρυφερότητα την αναγκάζει να πατήσει επί πτωμάτων ώστε να υλοποιήσει τα σχέδιά της. 

Ο Τεό πιστός συνοδοιπόρος της Τέα παραμερίζει τις δικές του επιθυμίες και ζει μέσα από τα δικά της θέλω. Ο Θάνος Αλεξίου με υποκριτική αρτιότητα απεικονίζει ένα χειραγωγημένο άτομο με έντονο το σαρκαστικό στοιχείο αποδίδοντας ακριβώς το προσωπείο της στωικότητας και της υποταγής.

Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στο ρόλο του Γιάννη σηκώνει το μεγάλο βάρος του ζοφερού περιβάλλοντος του έργου. Μειλίχιος, υπάκουος και φιλικός κερδίζει τη συμπάθεια όλων ώσπου στο τέλος φανερώνει τον ταραγμένο ψυχικό του κόσμο. Καθηλωτικός και ευθύς δίνει το πλήρες πορτραίτο ενός κατάδικου που κουβαλά σιωπηλά την "αδυναμία" του.

Η Δάφνη Λιανάκη ερμηνεύει την Άννα, μια διχασμένη φιγούρα μετρημένη και ουσιαστική επιδεικνύοντας ταυτόχρονα και το πάθος της νεότητας. Μια εύθραυστη παρουσία που ισορροπεί ανάμεσα στον έρωτα και σε ένα καλύτερο μέλλον της καταδικασμένης ζωής της.

Ο Αντώνης Γιαννακός με την ικανότητα του και την ψυχολογική ένταση που τον διακατέχει σωματοποιεί την εσωτερική μοναξιά του ήρωά του δίνοντας μια διαύγεια στον ίδιο το ρόλο. Αυθόρμητος και έχοντας πετάξει όλα τα περιττά ερμηνεύει τον Νίνο, έναν βαρυποινίτη αμετανόητο και άκαμπτο, που πραγματοποιεί τον στόχο του σκορπώντας δυστυχία στους γύρω του.

Η Ασπασία Κράλλη με την ανάλαφρη παρουσία της πλάθει τη δική της ηρωίδα με φυσικότητα ελέγχοντας άψογα τα εκφραστικά της μέσα. Με αξιόλογη σκηνική ακρίβεια υποδύεται τη Λότι διευθύντρια των φυλακών που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο σωστό και το λάθος.

Η σκηνοθεσία υποστηρίζεται δυναμικά από όλους τους συντελεστές: κοστούμια - σκηνικός χώρος: Κωνσταντίνος Ζαμάνης, φωτισμοί: Μιχάλης Κάρλος, μουσική - σχεδιασμός ήχων: Σωτήρης Καστάνης, βοηθός σκηνοθεσίας: Παναγιώτα Παπαδημητρίου, βοηθός σκηνογράφου: Γιώργος Τρικαλιώτης, και γραφιστική επιμέλεια: Μαύρα Γίδια. Όλοι μαζί συγκροτούν ένα άρτιο συνολικό αποτέλεσμα.

Σε αυτό το έργο όλοι είναι αναστατωμένοι και κυριευμένοι από μία συναισθηματική πολυπλοκότητα με έντονη την απουσία μίας ήρεμης φωνής της λογικής. Μία παράσταση με υψηλό επίπεδο αντίληψης των χαρακτήρων που βολιδοσκοπεί με ζήλο τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα. Σύγχρονη και επιμελώς δουλεμένη εστιάζει στον πυρήνα του έργου αφήνοντας στο περιθώριο τις επουσιώδεις λεπτομέρειες.

Γράφει ο Γιάννης Σεβαστίκογλου

Σχόλια