Αυτή την εποχή πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Καμένα λουλούδια στο παρτέρι» στο Θέατρο Αλκμήνη. Μιλήστε μας γι' αυτήν τη δουλειά.
Ένα υπέροχο έργο με δραματουργική εξέλιξη που κορυφώνεται! Είμαι τυχερός που ως ηθοποιός συναντήθηκα με αυτό το έργο και με τους συγκεκριμένους συντελεστές. Σου δίνει πολλές ευκαιρίες να ερευνήσεις το υποκριτικό σου εύρος! Όσον αφορά την υπόθεση Ο Giovanni, πρώην πολιτικός ηγέτης επαναστατικού κόμματος, ζει απομονωμένος με την γυναίκα του Luiza σε ένα καταφύγιο κοντά στα σύνορα, θρηνώντας σιωπηλά για τον χαμό του γιού τους, που σκοτώθηκε με περίεργο τρόπο μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Η άφιξη, όμως, του Tomaso και του Rosario και η επικείμενη εφαρμογή ενός πολιτικού σχεδίου θα φέρει στο σπίτι ανατροπές και θα αποκαλύψει αλήθειες που ήταν βαθιά κρυμμένες στο σκοτάδι.
Πρόκειται να παρθεί μια πολύ σοβαρή απόφαση για τον λαό, απόφαση που θα κρίνει τις ζωές πολλών ανθρώπων. Απόφαση που αν δεν παρθεί με τον σωστό τρόπο θα φέρει την χώρα σε κατάσταση πολέμου! Με μαεστρία ο συγγραφέας θίγει το θέμα της ακεραιότητας μιας χώρας κάτω από ένα πρίσμα υπαρξιακό! Συνδέει την πολιτική σκέψη με το υπαρξιακό αδιέξοδο. Τα πρόσωπα μονολογούν με τον εαυτό τους γιατί δεν μπορούν ή δεν έμαθαν να εκφράζονται αληθινά απέναντι στους άλλους. Έχουν κρυμμένα μυστικά φοβίες εμμονές που ντρέπονται να βγάλουν προς τα έξω, φοβούνται να δείξουν τις αδυναμίες τους. Το έργο θίγει σε μεγάλο βαθμό το θέμα της απώλειας και πόσο βαθιά μπορεί η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου να επηρεάσει τον ψυχισμό του ανθρώπου.
Πείτε μας δύο λόγια για το ρόλο που υποδύεστε.
Ερμηνεύω τον ρόλο του Τζοβάνι, πρώην ηγέτη ενός επαναστατικού κινήματος. Έχει απομονωθεί σε ένα καταφύγιο μαζί με την γυναίκα του θρηνώντας σιωπηλά για τον χαμό του γιού του. Ένας πρώην ηγέτης με δυνατό πολιτικό λόγο που είχε την ικανότητα να επηρεάζει τον λαό του, άρα μιλάμε για μια ισχυρή προσωπικότητα με μεθοδική σκέψη. Κατάφερε να επικρατήσει στο πολιτικό προσκήνιο με την δύναμη του λόγου αλλά έφτασε στο σημείο να μην ξέρει πώς να χειριστεί την επιτυχία του. Όπως λέει και ο ίδιος απευθυνόμενος στον Τομάζο, εκπρόσωπο του κόμματος: 'Ο στόχος σας λείπει, τώρα που επικράτησαν οι ιδέες μας!' Δύσκολη η αποστολή του αν σκεφτούμε ότι χρονικά βρισκόμαστε σε μια χώρα οπου μετά τον φασισμό έχασε τον προσανατολισμό της και την πίστη απέναντι στην ζωή. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους παραδίνονται στην μοίρα τους και τα εγκαταλείπουν. Ο χαμός του γιού του έρχεται να αποτελειώσει και την δική του πίστη για ένα καλύτερο αύριο. Η απομόνωση φαίνεται να είναι η μοναδική λύση. Όταν ο άνθρωπος συναντιέται με την απώλεια αρχίζει να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Ο Τζοβάνι ανασκάπτει και πάλι μέσα στις λέξεις, ψάχνει να βρει την πραγματική τους σημασία,αναρωτιέται που βρίσκεται η αγάπη η ευτυχία ή υπομονή η συμπόνια μετά τον χαμό του παιδιού του.
Πως αποφασίσατε να ανεβάσετε ένα έργο γραμμένο το 1950 και πόσο επίκαιρο πιστεύετε πως είναι;
Νομίζω για το ίδιο λόγο που σήμερα ανεβαίνουν στο θέατρο έργα του Σαίξπηρ. Τα καλά έργα δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, είναι έργα διαχρονικά δεν χάνουν ποτέ την αξία τους, μοιάζουν να γράφτηκαν μόλις χθες. Όπως και οι αρχαίες τραγωδίες, ποτέ δεν θα πάψουν να μας απασχολούν γιατί τα νοήματα είναι συμπαντικά. Το ερώτημα είναι πώς ένας σκηνοθέτης η ηθοποιός θα ανεβάσει σήμερα ένα κλασικό έργο, τί πρόταση έχει να κάνει και κάτω από ποιο πρίσμα η οπτική ματιά θέλει να αποδώσει τα νοήματα.
Σε τι βαθμό πιστεύετε πως η απώλεια ενός παιδιού επηρεάζει τη σχέση του ζευγαριού;
Απώλεια! Και μόνο η λέξη σε συνταράσσει. Είναι μεγάλο πλήγμα για έναν γονιό να χάνει το παιδί του. Αβάσταχτος ο πόνος. Μπορεί να αποβεί καταστροφικός αν δεν υπάρχει στο ζευγάρι ισχυρό δέσιμο. Τις περισσότερες φορές πιστεύω οδηγεί στην προσωπική απομόνωση όπως συνέβη και στον Τζοβάνι με την γυναίκα του. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί σταματάει ο ένας να αγαπάει τον άλλον αλλά γιατί ο πόνος της απώλειας του παιδιού σου γίνεται καθαρά προσωπικός, ο καθένας αποζητάει τον δικό του εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό του να συνειδητοποιήσει τί έχει συμβεί και πως μπορεί να το διαχειριστεί. Όταν βρει την δύναμη να ενώσει τις ρωγμές του τότε θα μπορεί να βοηθήσει η να στηρίξει τις ρωγμές του συντρόφου του. Ο χρόνος συνήθως γιατρεύει τις πληγές. Δεν τις εξαφανίζει όμως ποτέ. Κυρίως όταν πρόκειται για το ίδιο σου το παιδί.
Τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά σήριαλ βρίσκονται σε άνθιση. Νιώθετε αισιοδοξία για το μέλλον του συγκεκριμένου χώρου;
Υπάρχει όντως ένα μεγάλο άνοιγμα στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Γίνονται πολλά και ενδιαφέροντα σήριαλ κάποιες φορές με κινηματογραφικές προδιαγραφές. Οι σειρές εποχής ας πούμε έχουν μια άνθιση! Κλασικά λογοτεχνικά έργα και διηγήματα γίνονται σειρές, όπως για παράδειγμα τα δραματοποιημένα διηγήματα που ξεκίνησε να κάνει ο Μανούσος Μανουσάκης πριν δύο χρόνια στην Ερτ, σε ένα απο τα οποία έπαιζα και εγώ, συγκεκριμένα στις Κρίσιμες στιγμές της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αλλο καλό παράδειγμα οι Άγριες μέλισσες του Λευτέρη Χαρήτου που έσπασε κάθε ρεκόρ τηλεθέασης. Το καλό με αυτές τις σειρές είναι ότι προέρχονται από μεγάλους συγγραφείς της λογοτεχνίας μας οπότε και τα σενάρια έχουν μια γερή βάση στην διαμόρφωση τους. Νιώθω αισιοδοξία που δίνονται ευκαιρίες σε νέους ηθοποιούς. Όταν λέω νέους δεν εννοώ κατ' ανάγκη ηλικιακά. Εννοώ καινούργια πρόσωπα. Τώρα πια βλέπουμε ηθοποιούς στην τηλεόραση που προέρχονται από το θέατρο που φέρνουν μια άλλη υποκριτική ποιότητα. Λίγο παλιότερα πολλοί ηθοποιοί που είχαν διανύσει μια αξιόλογη πορεία στο θέατρο ήταν άγνωστοι στο τηλεοπτικό κοινό. Ε και εδώ που τα λέμε καλό είναι τα πρόσωπα να ανανεώνονται. Ο κόσμος βαρέθηκε να βλέπει συνέχεια τους ίδιους ηθοποιούς.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο αυτή την περίοδο;
Υπάρχουν ιδέες προτάσεις αλλά ακόμη δεν είναι η στιγμή να ανακοινωθούν. Πέρα από την παράσταση που παίζουμε αυτή την περίοδο και την χαίρομαι πολύ, περιμένω με αγωνία να βγει στις αίθουσες και η ταινία στην οποία παίζω, Ο Επαγγελματίας υπνοβάτης του Βασίλη Ραίση που θα προβληθεί για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο.
Επιμέλεια Γιάννης Σεβαστίκογλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου