Στο ιστορικό και ξεχωριστό Θέατρο Δίπυλον, ζωντανεύει η θεατρική μεταφορά της πολυσυζητημένης ταινίας "La Journée de la Jupe" του Ζαν-Πολ Λίλιενφελντ. Η ταινία, που κυκλοφόρησε το 2008, είχε προκαλέσει αίσθηση για τον τρόπο που διαπραγματεύτηκε ζητήματα βίας, εξουσίας και κοινωνικών ανισοτήτων.
Η σκηνοθέτρια Ζωή Χατζηαντωνίου φέρνει τη δυναμική αυτή ιστορία στη θεατρική σκηνή, προσδίδοντάς της μια νέα διάσταση, γεμάτη ένταση, συναίσθημα και αμεσότητα. Η παράσταση δεν είναι απλώς μια διασκευή, αλλά μια βαθιά επαναπροσέγγιση της ταινίας, που, μέσα από τη θεατρική τέχνη, καλεί το κοινό να έρθει αντιμέτωπο με σκληρά ερωτήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Εισχωρεί βαθιά στις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και στις κοινωνικές ανισότητες που γεννούν οργή, φόβο και βία.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η καθηγήτρια λογοτεχνίας, Σόνια, την οποία ερμηνεύει αριστουργηματικά η Θεοδώρα Τζήμου. Καταρρακωμένη από την αδιαφορία των μαθητών της, την παραμέληση από το εκπαιδευτικό σύστημα και την πίεση της κοινωνίας, η Σόνια, σε μια στιγμή απόγνωσης, καταφεύγει σε μια απελπισμένη και βίαιη πράξη: κρατά τους μαθητές της ομήρους. Αυτή η δραματική κίνηση δεν είναι μόνο μια έκρηξη προσωπικής οργής, αλλά και ένας συμβολισμός για τις φωνές που καταπνίγονται σε έναν κόσμο γεμάτο ανισότητες.
Η παράσταση συνδέεται θεματικά με το έργο "Οι Ληστές" του Φρίντριχ Σίλερ, το οποίο η Σόνια διδάσκει στους μαθητές της. Ο παραλληλισμός είναι σαφής: όπως οι ήρωες του Σίλερ εξεγείρονται ενάντια στην αδικία, έτσι και η Σόνια γίνεται μια τραγική φιγούρα που αγωνίζεται για ελευθερία, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Οι "Ληστές" λειτουργούν ως καθρέφτης της δικής της επανάστασης, δίνοντας στο έργο μια βαθιά διαχρονική διάσταση, καθώς συνδέει τις ιδέες του Σίλερ για την εξέγερση με τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα. Προκαλεί το κοινό να σκεφτεί την ιστορική επανάληψη της βίας ως μέσο διεκδίκησης, αλλά και το αν υπάρχουν πραγματικές λύσεις σε κοινωνίες που δεν ακούνε τις φωνές των πιο ευάλωτων.
Η ερμηνεία της Θεοδώρας Τζήμου κόβει την ανάσα. Η απόγνωση της Σόνιας αποτυπώνεται σε κάθε της κίνηση και βλέμμα, καταφέρνει να αποδώσει τη συναισθηματική σύγκρουση της ηρωίδας – μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα στη λογική και την απελπισία. Το κοινό νιώθει την εσωτερική της μάχη και, παρά την ακραία φύση των πράξεών της, την κατανοεί, ίσως και τη συμπονά.
Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους μαθητές, με νεανικό δυναμισμό και αυθεντικότητα, αποδίδουν πειστικά την αίσθηση της οργής, της αδιαφορίας και της παραβατικότητας που χαρακτηρίζουν τους εφήβους μιας κοινωνίας σε κρίση. Καθένας από αυτούς προσθέτει τη δική του πινελιά, καθιστώντας τους χαρακτήρες πιο ανθρώπινους και σύνθετους. Η αντίθεση μεταξύ του χάους που φέρνουν οι μαθητές και της απελπισμένης προσπάθειας της Σόνιας να επιβληθεί δημιουργεί έναν δραματικό πυρήνα που καθηλώνει.
Η σκηνοθεσία της Ζωής Χατζηαντωνίου είναι υποδειγματική. Με μαεστρία δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβική και φορτισμένη διατηρώντας τους θεατές σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το τέλος. Η σκηνογραφία, η μουσική , ο φωτισμός, και ο σχεδιασμός του ήχου αναδεικνύουν το αίσθημα της έντασης και εγκλωβισμού που διατρέχει την ιστορία.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η αφιέρωση της παράστασης στην Ιρανή ακτιβίστρια Αχού Νταριέ, υπενθυμίζοντας ότι η μάχη για ελευθερία και αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο προσωπική, αλλά και παγκόσμια με διαρκή ανάγκη για αλλαγή σε κοινωνίες που καταπιέζουν τις πιο ευάλωτες φωνές.
Με μια καλοδουλεμένη δομή που θυμίζει αρχαία τραγωδία και αφηγηματική δύναμη που διατηρείται αμείωτη από την πρώτη στιγμή, "Η Μέρα της Φούστας" ξεπερνά τα όρια της θεατρικής εμπειρίας. Τα σκληρά ερωτήματα που θέτει για τη βία, την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν αφήνουν το κοινό αμέτοχο, αλλά το προκαλούν να αναλογιστεί τη θέση του στον κόσμο. Στο Θέατρο Δίπυλον, αυτό το έργο γίνεται μια δυνατή κραυγή δικαιοσύνης και αφύπνισης – ένα συγκλονιστικό, επίκαιρο και βαθιά ανθρώπινο θεατρικό ταξίδι που δεν πρέπει να χάσετε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου