Είδαμε τη μετά-“Βερενίκη” του Ρακίνα στη Στέγη

Τρία (τουλάχιστον) συνυφασμένα επίπεδα διέγνωσα εξασκώντας εμπραγμάτως τε και εμπράκτως τόσο την ενσυναίσθηση όσο και το κριτικό μου πνεύμα:

1. Στο ηχητικό τοπίο, ο κρουστικός παλμός που αντηχούσε βαθιά στο διάφραγμα τού θεατή λειτουργούσε και αφυπνιστικά και ρυθμολογικά και ως εάν μεταφερόμασταν πίσω στον Χρόνο σε μια ρωμαϊκή αρένα. Το ίδιος κι ο ψηφιακός αόρατος μετρονόμος τής πρώτης έρρυθμης απαγγελίας μέρους τού πρωτοτύπου κειμένου.

2. Ως προς την «όψιν» υποφωτισμένα τοπία μέσα από τούλι ανέδιδαν μία εξιδανικευμένη νεορομαντική αχλύ υψηλής ενάργειας, υψίστης εσωτερικότητας. 

3. Στο ερμηνευτικό επίπεδο ο συνδυασμός ανεξάρτητης χορογραφίας με παντομιμικά στοιχεία και μιας τριάδας υποκριτών διεθνούς κύρους δημιουργεί μία διακειμενική παραπομπή σε άλλες μεταιχμιακές/μεταβατικές εποχές.

Η ύπαρξη μιας ώριμης ηθοποιού πασίγνωστης από τον παγκόσμιο κινηματογράφο προσθέτει στο άκρως ποιοτικό καλλιτεχνικό θέαμα μία εμπορική διάσταση σε αυτό το άκρως πρωτότυπο και πειραματικό από πολλές απόψεις θέαμα-ακρόαμα.

 Η ψηφιακή παραμόρφωση της φωνής ήταν μία έμμεση σχολιαστική κατάκτηση που προσέθετε ίσως ένα άλλο επίπεδο τραγικής ειρωνείας σε ένα πρωτότυπο κείμενο μάλλον φλύαρο (εν πολλοίς ξεπερασμένο αυτό καθ’ εαυτό) πολιτιστικό προϊόν άλλων χωροχρονικών συμφραζομένων. Οι αιώνες κυλούν και οι πολιτισμικές φάσεις αλληλοδιαδέχονται μεταφερόμενες αυτομάτως σε άλλα βαθύτερα υποστρώματα τής Συλλογικής Συνειδητότητας.

Εξαιρετική παράσταση, δικαίως κοσμοπλημμυρισμένη από επαρκείς θεατές και συνδημιουργικούς «αναγνώστες» της αναλογικής απόδοσης κλασικών έργων.

Η διάρκεια σοφά μελετημένη, σύμφωνη με την χρυσή τομή τού αφηγηματικού μέτρου.

Ορθώς το ενθουσιασμένο κοινό αποθέωσε χειροκροτώντας διθυραμβικά τους συντελεστές μιας παγκόσμιας παραγωγής με ευρύ φάσμα target group.                                            

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας.