Είδαμε το "Prima Facie" τής Suzie Miller σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου στο Θέατρο Πορεία

 Η αλλαγή τής σύγχρονης νοοτροπίας δεν συμβαδίζει σχεδόν ποτέ με την επικαιροποίηση τής κείμενης Νομοθεσίας. Το θύμα τού βιασμού φέρει ακόμη το βάρος τής απόδειξης κάθε βιαιοπραγίας που υπέστη ενόσω ο βιαστής παραμένει απαθής απέναντι σε μια ειδεχθή αναπαράσταση ενός τραύματος που ενδεχομένως τον ερεθίζει, τον εξιτάρει, τού αρέσει… (και μη χειρότερα!!!!!!!!!).

Ως φιλειρηνικό άτομο αντίθετο απέναντι σε κάθε πράξη βίας αδυνατώ να κατανοήσω τον κατακλυσμό των τηλεοπτικών ειδήσεων από πολεμικές ή εν καιρώ ειρήνης βιαιοπραγίες με θύματα αδύναμα, ανυπεράσπιστα πλάσματα (ακόμα και μη έλλογα – όπως νομίζουμε – ζωάκια)…

Η ανημπόρια δεν είναι μειονεξία και ο καταπατητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (καθώς και των αυτονόητων δικαιωμάτων των ζώων, αλλά και κάθε μορφής ζωής) θα πρέπει να πληρώνει με όλους τους τρόπους.

Το «Φυσικό Δίκαιο» και η άγραφη, εθιμική αίσθηση περί Δικαίου διαταράσσονται συχνά από το εκάστοτε ισχύρον νομικό καθεστώς που εντάσσεται σαφώς σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο. Ας ξαναδούμε την σοφόκλεια Αντιγόνη: το άγραφο εθιμικό Δίκαιο για την περιποίηση, τιμή και ταφή των νεκρών ακυρώνεται προσωρινά από το διάταγμα τού τύραννου Κρέοντα να μείνει άταφο το πτώμα τού Πολυνείκη, ως εχθρού τής πόλεως-κράτους με το διακριτικό μυθολογικό όνομα Θήβα. Η νεαρή Αντιγόνη αντιστέκεται σθεναρά σε αυτό το αποτρόπαιο αυταρχικό νομοθέτημα και το πληρώνει με τη ζωή της. Η συμβολοποιημένη Νέμεσις όμως τιμωρεί παραδειγματικά τον Υβριστή.

Πολύ ωραία σε επίπεδο αρχαιο-μυθολογικό. Σήμερα όμως τι γίνεται στον σύγχρονο υλιστικό Δυτικό Πολιτισμό που δεν φαίνεται να πιστεύει μήτε σε θεούς μήτε σε δαίμονες κι έχει αναγάγει την Ψυχανάλυση σε σύγχρονη επίσημη θεραπεία, ενώ στα Ασκληπιεία η δραματοθεραπεία ήταν μία από τις εφαρμοζόμενες μεθόδους;

Η καλοστημένη αυτή παράσταση θέτει τα ερωτήματα αλλά δεν υπαινίσσεται πιθανές απαντήσεις. Το δραματικό έργο με τον γλαφυρό τίτλο Prima Facie (εκ πρώτης όψεως) είναι αυτό και μόνον αυτό που σεμνά δηλώνει η συγγραφέας του.

Εκπληκτικός «πολυφωνικός» μονόλογος ερμηνευμένος μοναδικά από την εξαίρετη ηθοποιό Λένα Παπαληγούρα ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΌΛΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ γιατί:

1. Διαθέτει πρωτεϊκή μεταμορφωσιμότητα

2. Εκπληκτική αυτοπειθαρχία

3. Λειτουργικότητα-συμβατότητα-προσαρμοστικότητα

4. Διεισδυτικότητα, εμβάθυνση στο προς ερμηνεία κείμενο

5. Συνειδητότητα και ενσυναίσθηση

6. Επίγνωση των ορίων τής σκηνικής πράξης

7. Απόλυτη εφαρμογή των άγραφων νόμων της θεατρικής σύμβασης

8. Ανιδιοτέλεια, αφού απαλείφει, θυσιάζει, απαρνιέται το εγώ της για το καλό τού κοινωνούμενου νοήματος

9. Ενσαρκώνει το δραματικό πρόσωπο που υποδύεται σεβόμενη το περίφημο και διόλου αινιγματικό «παράδοξο τού Dedierot» κρατώντας συναισθηματική απόσταση ασφαλείας από τις ψυχοσωματικές αναταράξεις του ρόλου.

10. Είναι εμβριθέστατη μελετήτρια, ερευνήτρια, επιστήμων «διονυσιακή τεχνίτις» (σπάνιος συνδυασμός, σε αυτόν το βαθμό τουλάχιστον και σε τόσο υψηλό αισθητικό επίπεδο).

11. Άνθρωπος-ορχήστρα…

Τόσο η «όψις» όσο και το «ηχητικό τοπίο» της παράστασης αφαιρετικά, δελεαστικά συμβάλλουν στον επιτονισμό και στην υπογράμμιση των εκφερόμενων ιδεών τε και νοημάτων.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αυτής τής εκπληκτικής θεατρικότατης παραγωγής. Ουδεμία υπερβολή, καμία εκκεντρικότητα. Ρεαλισμός δια της αφηγηματικής υπερβολικής, με μέτρο πάντα και τηρώντας την μαθηματική-γεωμετρική «χρυσή τομή».

Όλα δομημένα και άψογα!!! Εύγε και πάλι “brava!!!” (όπως θα αναφωνούσαν οι ιταλομαθείς).

Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

Κωνσταντίνος Μπούρας.