Πενήντα χρόνια μετά το θάνατο τού Ντμίτρι Ντμίτριεβιτς Σοστακόβιτς (έζησε από την 25 η Σεπτεμβρίου 1906 έως την 9 η Αυγούστου 1975) δεν είναι τυχαίο που ακούγεται μόνον αυτή η μεγαλειώδης μουσική.
Το τέλος τής παιδικής ηλικίας» (Ιλαροτραγωδία στα σύνορα τού Παραμυθιού) σε κείμενο και σκηνοθεσία τού ίδιου τού πολυβραβευμένου δραματικού ποιητή Χριστόφορου Χριστοφή με χορογραφίες τής πρωτοπόρου διεθνώς καταξιωμένης Έρσης Πήττα.
Στο άκρως πρωτότυπο κι ενδιαφέρον αυτό δραματικό έργο πρωταγωνιστούν και συναντώνται στον άχρονο χώρο τής σκηνικής πραγμάτωσης ιδιοφυών οραμάτων οι: Ιωσήφ Στάλιν (τότε απόλυτος αρχηγός και κυρίαρχος τής Σοβιετικής Ένωσης, από το 1922 έως το 1953), η κόρη του Σβετλάνα, ο γιος του Βασίλι, ο Ίλια Έρενμπουργκ (γνωστός συγγραφέας, από τους τυχερούς, από τους προνομιούχους τής ταραγμένης εκείνης εποχής), η Λιόλκα (αινιγματική ύπαρξη στα όρια τού ψυχοπαθολογικού).
Καλόν είναι να προσέξουμε εδώ την ονειρική διάσταση, τα σύμβολα που αντλεί ο Δραματικός Ποιητής Χριστόφορος Χριστοφής από το Συλλογικό
Φαντασιακό και τα τοποθετεί σε έναν απόλυτα μαγικό κόσμο, όπου το περιβάλλον είναι προβολή τού εσωτερικού κόσμου των δρώντων προσώπων και ο εξωτερικός κόσμος διαθλάται μέσα τους μέσα από πολύπλοκα, πολύχρωμα, αποσπασματικά και θραυσμένα κρύσταλλα Συνείδησης που υπερβαίνει το ατομικό.
Ο ιδιοφυέστατος συγγραφέας Χριστόφορος Χριστοφής επισημαίνει: «Οι ηλικίες των γυναικών καλό να είναι άχρονες». Αυτή η εξωκοσμική, υπερτοπική και υπερχρονική διάσταση προσδίδει στο θεατρικό αυτό κείμενο την υπερεθνική διαχρονικότητά του.
Ενδεικτικά είναι τα ονόματα ιστορικών προσώπων που απλώς ακούγονται, δίχως να εμφανίζονται τα ίδια: Όσιπ Μαντελστάμ (ποιητής που βρήκε τραγικό τέλος), Τρότσκι, Παστερνάκ, Σοστακόβιτς, Αχμάτοβα, Χρουτσόφ κ.ά.
Αυτά δημιουργούν και το αόρατο δίχτυ που ως «νέφος» συνέχει και συγκρατεί το αφήγημα τών άλλων.
Κάτω όμως από τα τεκταινόμενα υποφώσκει το πέλαγος τής πολύχρονης Πνευματικής Περιπέτειας τού Ανθρώπου στον πλανήτη Γαία.
Μεταξύ μαγικού ρεαλισμού και ποιητικού θεάτρου υψηλών προδιαγραφών εκτείνεται η σκηνική αυτή πραγμάτωση σε ευτυχή διδασκαλία από τον ίδιο τον συγγραφέα, τον εμπνευσμένο, τον παγκόσμιο, τον διαχρονικό Χριστόφορο Χριστοφή.
Αξιοσημείωτος ο συνδυασμός κίνησης, λόγου, μουσικής, χάρη στην αγαστή σύμπνοια και την αρμονική τακτική συνεργασία τού συγγραφέα-σκηνοθέτη με την διεθνούς φήμης χορογράφο Έρση Πήττα, που κινείται μεταξύ ρομαντισμού, νεοκλασικισμού και μοντερνισμού.
Παράσταση που αποκρυσταλλώνει το χωροχρονικό συνεχές σε έναν πολύτιμο μετεωρίτη, ανεκτίμητο για τα πολιτιστικά μας πράγματα. Ο Σύγχρονος Πολιτισμός έχει τους εκφραστές του, διαπολιτισμικούς πρέσβεις σε όλη την υφήλιο, σε πραγματικό χρόνο. Είθε Ιδιωτικός Τομέας και Πολιτεία να αναγνωρίσουν και να ενισχύσουν δεόντως αυτή την ανιδιοτελή, πολυδιαστασιακή, ηρωική συνεισφορά.
Εκπληκτικές ερμηνείες, αξιοθαύμαστοι συντελεστές, ρυθμός ονείρου, μαγικός ρεαλισμός, ιστορικότητα και αφηγηματικότητα διεθνούς βεληνεκούς, στηριγμένη αφ’ ενός μεν στην Παράδοση αφ’ ετέρου στην μετανεωτερική χωροχρονικότητα.
Φωτισμοί, σκηνικό, κοστούμια και χρηστικά αντικείμενα συνθέτουν μίαν «όψιν» που παραπέμπει στο Άχρονο.
Οι χορογραφίες που φιλοτέχνησε με τέχνη περισσή και απαράμιλλη διεξοδική εμπνευστικότητα [ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός αυτός] η διεθνούς φήμης και εντατικής ενασχολήσεως με την υψηλή Τέχνη τής σωματικής έκφρασης Έρση Πήττα, αναδίδουν το άρωμα μιας ποιητικής αν-οικείωσης με τα πράγματα και θυμίζουν διακειμενικά ταινίες τού Φελλίνι, τού Παζολίνι, τού Φασμπίντερ… Υπερκειμενικός διαλογισμός.
Ο Χριστόφορος Χριστοφής έχει την τύχη να είναι ο ίδιος σκηνοθέτης των δραματικών ποιητικών έργων του και να πλαισιώνεται από μία πλειάδα εκλεκτών ευαίσθητων καλλιτεχνών, αφοσιωμένων στο όραμά του το φιλειρηνικό…
Γράφει ο ποιητής-θεατρολόγος-μεταφρασεολόγος-κριτικός
Κωνσταντίνος Μπούρας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου