Είδαμε την παράσταση "Το Τεστ" στο Σύγχρονο Θέατρο.

Το Theater Stage παρακολούθησε τη νέα θεατρική παραγωγή «Το Τεστ» στο Σύγχρονο Θέατρο, παρουσία του ίδιου του συγγραφέα. Η εμπειρία έμοιαζε με μια νυχτερινή βουτιά στον εύθραυστο κόσμο των ανθρώπινων βεβαιοτήτων και ταυτόχρονα συστήνει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το έργο του Ισπανού δραματουργού Τζόρντι Βαγιέχο. 

Οι Ισπανοί συγγραφείς, με παράδοση στο να εξερευνούν τις ανθρώπινες σχέσεις με λεπτότητα, χιούμορ και βαθιά ψυχολογική διαίσθηση, έχουν επανειλημμένα αποδείξει πως μπορούν να μετατρέψουν τις πιο καθημερινές καταστάσεις σε γόνιμο έδαφος δραματουργικής έντασης. 

Ο Βαγιέχο, ακολουθώντας αυτή τη δημιουργική γραμμή, καταθέτει μια ευφυή υπαρξιακή κωμωδία που χρησιμοποιεί ένα υποτιθέμενο «αθώο» ερώτημα για να φωτίσει τις κρυφές ζώνες των σχέσεων, τις συγκρούσεις, τις ανάγκες και τα εύθραυστα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και την αυτοπλάνηση. Έτσι, από την πρώτη στιγμή, η παράσταση ανοίγει έναν δραματουργικό χώρο που συνδυάζει οξυδέρκεια, ψυχαγωγία και έντονο συναισθηματικό αντίκτυπο.

Η υπόθεση ξεκινά με μια απλή επιλογή: 100.000 ευρώ σήμερα ή 1.000.000 ευρώ σε δέκα χρόνια; Αυτό το τεστ, που λειτουργεί αρχικά σαν παιχνίδι, μετατρέπεται σταδιακά σε καταλύτη που αποσταθεροποιεί τα πάντα. Το οικονομικό δίλημμα γίνεται η αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια οι ανάγκες, οι ανασφάλειες, οι επιθυμίες και οι αντιφάσεις των προσώπων. Το έργο του Βαγιέχο, με καλοδουλεμένο χιούμορ και αιχμηρό ψυχολογικό βλέμμα, υπενθυμίζει ότι οι αποφάσεις μας είναι συχνά πιο αποκαλυπτικές από ό,τι νομίζουμε.

Στο επίκεντρο αυτής της παραγωγής βρίσκεται η σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη, ο οποίος δεν αντιμετωπίζει το έργο ως μια απλή δραματική άσκηση πάνω σε ηθικά διλήμματα. Αντίθετα, ακολουθεί μια προσέγγιση που συνδυάζει ρεαλισμό, ζωντάνια και έντονη ψυχολογική πίεση. Η μετάβαση από το κωμικό στο δραματικό στοιχείο γίνεται με αξιοθαύμαστη φυσικότητα, ενώ οι σιωπές και οι μικρές εκρήξεις συναισθήματος χτίζουν σταδιακά ένα περιβάλλον στο οποίο το κοινό αναγκάζεται να αναγνωρίσει τις δικές του επιλογές και αμφιβολίες. Ο Σουγάρης φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις λεπτές ρωγμές των ανθρώπων παρά για το επιφανειακό «τεστ», και αυτό δίνει στο έργο βάθος και διαύγεια.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών — Ηλέκτρα Νικολούζου, Νίκος Πολυδερόπουλος, Ναταλία Σουίφτ και Χάρης Τζωρτζάκης — ανταποκρίνονται πλήρως στη σκηνοθετική στόχευση. Οι ηθοποιοί κινούνται με άνεση ανάμεσα στην καθημερινότητα και την κρίση, αποδίδοντας τις ψυχολογικές μεταπτώσεις χωρίς θεατρινισμούς. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τις αποκαλύψεις και τις συγκρούσεις δίνει στον θεατή την αίσθηση ότι παρακολουθεί μια πραγματική, ζωντανή σχέση που δοκιμάζεται. Ιδιαίτερα οι στιγμές έντασης, όπου το χιούμορ υποχωρεί για να εμφανιστεί η αλήθεια, πατούν σε μια λεπτή ισορροπία που οι ηθοποιοί κρατούν με συνέπεια.

Η δημιουργική ομάδα ενισχύει σημαντικά το συνολικό αποτέλεσμα. Η μουσική του RSN προσθέτει μια σύγχρονη, υπόγεια ένταση που συνοδεύει τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των σκηνών. Το σκηνικό της Τίνας Τζόκα δημιουργεί ένα οικείο αλλά ασταθές περιβάλλον που αντανακλά τη σταδιακή διάλυση των βεβαιοτήτων. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα υποστηρίζουν με λεπτότητα τους χαρακτήρες και τις μεταπτώσεις τους, ενώ ο σχεδιασμός φωτισμών του Αλέκου Αναστασίου τονίζει με κινηματογραφική ευαισθησία τις εσωτερικές αλλαγές και τις σκιές των σχέσεων.

Το «Τεστ» δεν είναι μια απλή ψυχαγωγική εμπειρία· είναι μια πρόσκληση σε αυτοπαρατήρηση. Μπορεί να «ενοχλήσει», να προβληματίσει ή να συγκινήσει, αλλά σίγουρα δεν αφήνει τον θεατή αδιάφορο. Καθώς η ιστορία ξεδιπλώνεται, κάθε επιλογή, κάθε αμφιβολία και κάθε μικρή αποκάλυψη λειτουργούν σαν καθρέφτες που αναδεικνύουν όχι μόνο τις προθέσεις των ηρώων, αλλά και τις δικές μας συνήθειες, φόβους και συμβιβασμούς. Η παράσταση καταφέρνει να κρατήσει ζωντανή αυτή τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συναισθηματική αλήθεια, επιτρέποντας στο κοινό να αναγνωρίσει μέσα στις σκηνές κάτι οικείο, κάτι που συχνά κρύβεται πίσω από τις καθημερινές μας αποφάσεις.

Με μια σιωπηλή, σχεδόν ποιητική δύναμη, το έργο μετατρέπει ένα απλό ερώτημα σε ένα πολυεπίπεδο σχόλιο για το πώς ορίζουμε την ασφάλεια, την ευτυχία και την προσωπική μας ακεραιότητα. Στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι μόνο η δράση, αλλά η αίσθηση ότι αναμετρηθήκαμε — έστω και για λίγο — με τις ίδιες τις αξίες μας, με όσα θεωρούμε σταθερά και με όσα φοβόμαστε να ομολογήσουμε ακόμη και στον εαυτό μας.

Γράφει η Ρεβέκκα Καββαδά